Jane Austen - Opactwo Northanger

Po krótkiej wizycie u pani Allen – gdzie Henry mówił, co mu ślina na język przyniosła, bez ładu, składu i sensu, a Katarzyna pochłonięta rozważaniem swojej własnej niewypowiedzianej szczęśliwości ledwie otwierała usta – pożegnali się, by przeżyć uniesienie następnego tete-a-tete. Nim się ono skończyło, Katarzyna dowiedziała się, jaką ojcowską sankcję otrzymała jego obecna prośba. Przed dwoma dniami wróciwszy z Woodston spotkał przed opactwem zirytowanego ojca, który wyjechał mu naprzeciw, zawiadomił syna krótko i gniewnie o wyjeździe panny Morland i kazał mu nie myśleć o niej więcej.

Z takim oto ojcowskim zezwoleniem proponował jej teraz małżeństwo. Przerażona Katarzyna, choć wyczekiwała jego słów z lękiem, musiała się cieszyć zacną przezornością Henry'ego, który uzyskawszy już uprzednio jej zgodę uratował ją przed koniecznością odmówienia mu ręki z uwagi na zasady. Kiedy zaś młody człowiek zaczął zagłębiać się w szczegóły i wyjaśniać motywy postępowania ojca, radość jej przerodziła się w triumfalny zachwyt. Generał nie mógł jej o nic oskarżyć, nie mógł jej nic zarzucić prócz tego, że nieświadomie, bezwolnie został w związku z jej osobą wprowadzony w błąd, którego nie mogła ścierpieć jego duma, a którego prawdziwa duma nie pozwoliłaby wyznać ze wstydu. Wina jej polegała na tym, że nie była tak bogata, jak przypuszczał. Mając mylne mniemanie o jej majątku i roszczeniach na przyszłość, nadskakiwał jej w Bath, ubiegał się o jej przyjazd do Northanger i chciał mieć w niej przyszłą synową. Kiedy dowiedział się o swojej pomyłce, uznał, że najlepszym, choć niewspółmiernym wyrazem niechęci do niej i wzgardy dla jej rodziny jest wyrzucenie jej z domu.

Na początku zmylił go John Thorpe. Pewnego wieczora w teatrze generał zauważył, że jego syn okazuje wyraźne względy pannie Morland, zapytał więc pana Thorpe'a, czy wie o niej coś więcej poza nazwiskiem. Thorpe, uszczęśliwiony, że człowiek tak znaczny jak generał Tilney chce z nim rozmawiać, z dumą i radością udzielił mu wiadomości, a że w owym czasie nie tylko z dnia na dzień spodziewał się zaręczyn Morlanda z Izabellą, ale również postanowił ożenić się z Katarzyną, przedstawił, powodowany dumą, rodzinę Morlandów jako jeszcze bogatszą, niż mu to podsuwała własna próżność i chciwość. Ludzie, z którymi był czy miał być związany, musieli być – ze względu na jego własne znaczenie – nie byle kim, a w miarę jak wzrastała jego z nimi zażyłość, tak systematycznie wzrastała ich fortuna. Dlatego więc jego wyobrażenie o majątku Jamesa Morlanda, zawsze zawyżone, rosło już od momentu, kiedy przedstawił młodego człowieka Izabelli, a teraz dodając dwakroć więcej pod wpływem wagi chwili, zdwajając domniemane dochody z prebendy pana Morlanda, potrajając jego osobisty majątek, obdarzając go bogatą ciotką i topiąc połowę dzieci – mógł przedstawić generałowi całą rodzinę w najodpowiedniejszym świetle. Ale dla Katarzyny, która była szczególnym przedmiotem zainteresowań generała i jego własnych domysłów, miał jeszcze coś nadto w zapasie, otóż owe dziesięć czy piętnaście tysięcy funtów, które otrzyma zapewne od ojca, będzie miłym dodatkiem do majątku pana Allena. Serdeczność łączących ich stosunków upewniła go w przekonaniu, że Katarzyna otrzyma w przyszłości piękny spadek, z czego wynikało, rzecz prosta, że należy o niej mówić jako o przyszłej oficjalnej niemal dziedziczce Fullerton. Takie wiadomości były fundamentem poczynań generała, nigdy bowiem nie przyszło mu do głowy wątpić w ich prawdę. Zainteresowanie Thorpe'a rodziną Morlandów, ze względu na bliski związek z nimi jego siostry, jego własne nadzieje na następny – a była to okoliczność, którą się chełpił niemal równie otwarcie – wszystko to wydawało się dostateczną gwarancją prawdy jego słów. Do tego dochodziły oczywiste fakty, jak to, że Allenowie byli bogaci i bezdzietni, że panna Morland znajdowała się pod ich opieką oraz – co stwierdził, kiedy mu na to pozwoliła znajomość – że traktują ją z rodzicielskim uczuciem. Szybko podjął decyzję. Dostrzegł już był w twarzy syna sympatię do panny Morland i wdzięczny panu Thorpe za wiadomość niemal natychmiast postanowił podjąć wszelkie wysiłki, by udaremnić owe roszczenia, którymi jego rozmówca tak się chełpił, i przekreślić jego najmilsze nadzieje. Katarzyna była tego wszystkiego tak samo nieświadoma jak dzieci generała. Henry i Eleonora, nie widząc w sytuacji i pozycji Katarzyny nic, co by mogło wzbudzić respekt ich ojca, zobaczyli ze zdumieniem, jak zaczyna jej nagle okazywać atencje, i to coraz większe, a chociaż z pewnych późniejszych uwag, rzucanych synowi wraz z niemal kategorycznym rozkazem, by starał się z wszystkich sił pozyskać jej serce, Henry wnosił, że ojciec uważa ten związek za korzystny, nie miał aż do ostatniej wyjaśniającej rozmowy w Northanger najmniejszego pojęcia o fałszywych rachubach, na jakich opierał się generał. O tym, że były one fałszywe, dowiedział się generał z tego samego źródła, z którego je uprzednio otrzymał, mianowicie od Thorpe'a we własnej osobie, spotkanego przypadkiem w Londynie: ten, pod wpływem odmiennych teraz uczuć, rozgniewany odmową Katarzyny, a jeszcze bardziej niepowodzeniem ostatnich starań, by doprowadzić do pojednania między Izabellą a Jamesem, pewny, że rozstali się już na zawsze, wzgardziwszy przyjaźnią, która mu już nic nie mogła przynieść, spiesznie zaprzeczył wszystkiemu, co był uprzednio powiedział na korzyść Morlandów. Wyznał, że mylił się był całkowicie co do ich sytuacji majątkowej i pozycji, że zwiódł go przyjaciel, który utrzymywał chełpliwie, iż ojciec jego jest człowiekiem majętnym i godnym zaufania, podczas gdy ostatnie wydarzenia dowiodły, iż rzecz ma się zupełnie inaczej, przy pierwszych bowiem wstępnych rozmowach na temat małżeństwa między rodzinami wystąpił skwapliwie z bardzo hojną propozycją, lecz kiedy został przyparty do muru – a to dzięki sprytowi opowiadającego – musiał wyznać, iż nie jest w stanie dać młodym ludziom nawet przyzwoitego utrzymania. Prawdę mówiąc, rodzina Mor-landów. żyje po prostu w niedostatku, jest nadto niezmiernie liczna, wprost bezprzykładnie liczna, nie cieszy się najmniejszym szacunkiem w sąsiedztwie, jak to miał ostatnio możność sprawdzić, mierzy wyżej, niż jej na to pozwala stan majątkowy, stara się podeprzeć bogatymi znajomościami, jednym słowem, bezczelna, chełpliwa zgraja intrygantów.

Przerażony generał wymienił z pytającym spojrzeniem nazwisko Allenów, ale i tutaj Thorpe odkrył swój błąd. Allenowie, o ile wie, zbyt długo byli ich bliskimi sąsiadami, ponadto zna pewnego młodego człowieka, na którego musi przejść majętność Fullerton. Generałowi nie trzeba było więcej. Wściekły na wszystkich niemal na świecie, z wyjątkiem samego siebie, wyruszył następnego dnia do opactwa, gdzie wiadomo już, jak się zachował.

Pozostawiam bystrości czytelnika, ile z tego mógł Henry w owej chwili powiedzieć Katarzynie, ile mógł się dowiedzieć od ojca, w których punktach mogła mu pomóc własna domyślność i jaka część pozostaje Jamesowi do opisania w liście. Połączyłam dla wygody czytelnika to, co musi teraz rozdzielić, aby mnie było wygodniej. Tak czy inaczej, Katarzyna dowiedziała się dostatecznie dużo, by zrozumieć, że podejrzewając generała Tilneya o morderstwo czy uwięzienie własnej żony ani nie przesadziła w ocenie jego charakteru, ani nie wyolbrzymiła jego okrucieństwa.

Henry był równie godny litości, kiedy musiał opowiadać takie rzeczy o własnym ojcu, jak wówczas, kiedy je sobie sam po raz pierwszy uświadamiał. Czerwienił się, przedstawiając ciasne poglądy generała. Ich rozmowa w Northanger była niemal wroga. Kiedy Henry usłyszał, jak potraktowano Katarzynę, kiedy zrozumiał, co ojciec myśli, i kiedy mu kazano akceptować to w milczeniu, okazał śmiałe i nie skrywane oburzenie. Generał, który przywyknął do stanowienia praw w swojej rodzinie, był przygotowany najwyżej na uczuciowy opór, a już na pewno nie na taki, który by się ośmielił wyrazić w słowach, toteż z gniewem przyjął sprzeciw syna, i to sprzeciw nieugięty, wsparty rozsądkiem i nakazem sumienia.