Boleslav Prus - La faraono

En unu momento tiel granda teruro ekregis lin, ke li estingis la torĉon. Sed la strio sur la planko ankaŭ malaperis.

Samentu atente aŭskultis, sed li aŭdis nur la batadon de la pulso en la propra kapo.

—Ŝajnis al mi!… — diris li.

Per tremanta mano li prenis el la korbo malgrandan vazon, en kiu malrapide bruletis meĉo, kaj ree eklumigis la torĉon.

—Mi estas tre dormema!… — pensis li.

Li ĉirkaŭrigardis en la salono kaj aliris al la muro en kiu estis kaŝita pordo. Li premis najlon, la pordo ne malfermiĝis. Dua … tria premo … nenio.

—Kion tio signifas? — diris li mirigita al si. Li jam forgesis pri la luma strio. Ŝajnis al li, ke okazis al li io nova, nekomprenebla. Tiom da kaŝitaj pordoj li malfermis dum sia vivo, tiom da ili li malfermis en Labirinto, ke li tute ne povis kompreni la nunan malsukceson.

Subite ree ekregis lin timo. Li komencis kuri de muro al muro kaj ĉie provis malfermi kaŝitan pordon. Fine unu cedis. Samentu profunde ekspiris kaj troviĝis en grandega salono, tute plena de kolonoj, kiel ordinare. Lia torĉo lumigis apenaŭ parton de ĝi, la resto dronis en densa krepusko.

La mallumo, la arbaro de kolonoj, kaj antaŭ ĉio la fakto, ke la salono estis al li nekonata, redonis al la pastro kuraĝon. Sur la fundo de lia timo vekiĝis fajrero de naiva espero ŝajnis al li, ke, ĉar li ne konas la lokon, neniu ĝin konas, neniu venos tien …

Li iom trankviliĝis kaj sentis, ke la piedoj fleksiĝas sub li. Li sidiĝis. Sed ree li salte leviĝis kaj komencis ĉirkaŭrigardi, kvazaŭ por kontroli, ĉu vere minacas lin danĝero kaj de kie?… El kiu el la mallumaj anguloj ĝi eliros, por sin îeti sur lin?…

Samentu, kiel neniu alia en Egipto, kutimis al subteraîoj, mallumo, erarvagado. Krom tio li travivis multajn maltrankvilojn. Sed tio, kion li sentis nun, estis io tute nova kaj tiel nova, ke la pastro timis doni al ĝi la ĝustan nomon.

Fine kun granda peno li kolektis la pensojn kaj diris:

—Se efektive mi vidas lumon … se efektive iu fermis la pordojn, oni perfidis min … kaj tiam?…

—La morto!… — murmuretis al li voĉo, kaŝita ie sur la fundo de lia koro.

La morto?…

Ŝvito kovris lian vizaĝon; lia spirado haltis. Kaj subite la frenezo de la timo ekregis lin. Li komencis kuri en la salono kaj bati la murojn per la pugno, serĉante eliron. Li jam forgesis, kie li estas kaj kiel li venis tien; li perdis la direkton, eĉ la eblon sin orienti kun la helpo de la rozario.

Samtempe li sentis, ke estas en li kvazaŭ du homoj: unu preskaŭ freneza, alia trankvila kaj saĝa. La saĝa klarigis al si, ke ĉio povas esti nur iluzio, ke neniu trovis lin, neniu lin serĉas, kaj ke li eliros, se nur li iom liberiĝos de la timo. Sed la unua, la freneza, ne aŭskultis la voĉon de la prudento, kontraŭe, ĉiuminute li akiris superecon je sia interna antagonisto.

Oh, se oni povus sin kaŝi en iu kolono!… Tiam oni serĉu … Certe neniu lin trovus, kaj li, dorminte iom, reakirus la regadon de si mem.

—Kio povas okazi al mi ĉi tie? — diris li, levante la ŝultrojn. — Se nur mi trankviliĝos, ili povas persekuti min tra la tuta Labirinto … Por bari ĉiujn vojojn oni bezonus milojn da homoj, kaj por montri la ĉelon, en kiu mi estas — almenaŭ miraklon!…

Bone, sed ni supozu, ke oni kaptos min … Kio do?… Mi prenas jen ĉi tiun boteleton, mi levas ĝin al mia buŝo kaj post unu minuto mi forkuras tiel, kie neniu kaptos min … Eĉ la dioj …

Sed malgraŭ la rezonado, ree ekregis lin tiel terura timo, ke duan fojon li estingis la torĉon kaj tremante, klakante per la dentoj li enŝovis sin post kolonon.

—Kiel mi povis … kiel mi povis eniri tien ĉi!… — diris li al si. — Ĉu mi ne havis ion por manĝi … ion por apogi sur ĝi la kapon?… Estas tute simple, ke oni malkovris min … Labirinto ja posedas multe da gardistoj, viglaj kiel hundoj, kaj nur infano aŭ malsaĝulo povus supozi, ke li trompos ilin!… La riĉaîo … la povo!… Kie estas tia trezoro, kiu valorus unu tagon de la vivo?… Kaj mi, homo en floranta aĝo, riskis la mian …

Ŝajnis al li, ke li aŭdis pezan frapon. Li salte leviĝis kaj en la fundo de la salono ekvidis brilon!…

Jes: realan brilon, ne iluzion … En malproksima muro, ie en la fino de la salono, pordo estis malfermita, kaj tra ĝi en ĉi tiu momento eniris kelke da armitaj homoj kun torĉoj.

Vidante tion, la pastro eksentis malvarmon en la piedoj, en la koro, en la kapo … Li ne dubis plu, ke ne nur li estas malkovrita, sed persekutata kaj ĉirkaŭita.

Kiu povis lin perfidi?… Kompreneble, nur unu homo: la juna pastro de Set, al kiu li sufiĉe detale konfidis siajn planojn. La perfidulo sola devus unu monaton serĉi la vojon en Labirinto, sed kun la helpo de la gardistoj li povis dum unu tago trovi liajn postesignojn …

En ĉi tiu momento li havis la impreson, konatan nur de homoj, kiuj staras antaŭ morto. Li ĉesis timi, ĉar la imagataj teruroj malaperis en la ĉeesto de la realaj torĉoj. Kaj ne sole li reakiris la memregadon, sed eĉ li eksentis sin senfine supera, ol ĉio vivanta … Post unu momento minacos lin plu neniu … neniu danĝero …

La pensoj trakuris lian kapon kun la rapideco kaj heleco de fulmo. Li rememoris sian tutan ekzistadon: la laborojn, danĝerojn, esperojn kaj ambiciojn, kaj ĉio ŝajnis al li bagatelo. Ĉar eĉ se li estus en la nuna momento faraono aŭ posedus ĉiujn juvelojn de ĉiuj reĝaj trezoroj …

Ĉio ĉi estas vantaîo, polvo, eĉ malpli, ĉar iluzio. Nur unu estas granda kaj reala, la morto …

Dume la homoj kun la torĉoj, atente rigardante la kolonojn kaj angulojn, atingis jam la mezon de la grandega salono. La pastro vidis eĉ la pintojn de iliaj lancoj kaj rimarkis, ke ili ŝanceliĝas, ke ili iras antaŭen nevolonte kaj kun timo. Kelke da paŝoj post ili iris alia grupo de personoj, lumigita per unu torĉo.

Samentu eĉ ne sentis koleron kontraŭ ili, nur scivolon: kiu perfidis lin? Sed ankaŭ ĉi tiu demando ne tre interesis lin; multe pli grava ŝajnis al li la demando: kial homo devas morti?… Kaj por kio li naskiĝis?… Ĉe fakto de la morto, la tuta vivo mallongiĝas en unu doloran momenton, eĉ se ĝi estis plej longa kaj plej riĉa je spertoj.

—Kial?… Pro kio?…

Vekis lin la voĉo de unu el la armitoj:

—Neniu estas ĉi tie … neniu povas esti!…

La armitoj haltis. Samentu sentis, ke li amas ĉi tiujn homojn, kaj la koro ekbatis en li.

Malrapide proksimiĝis la alia grupo. Oni disputis:

—Kiel povas via ekscelenco eĉ supozi, ke iu eniris ĉi tien? — parolis voĉo, tremanta de kolero. — Ĉiuj eniroj ja estas gardataj, precipe nun. Eĉ se iu englitus, certe nur por morti de malsato …

—Tamen rigardu via ekscelenco Likonon — respondis alia voĉo. — La dormanta Greko havas aspekton, kvazaŭ li sentus la malamikon tute proksime …

”Likon? — pensis Salmentu. — Ah, tio estas la Greko simila al la faraono … Sed kion mi vidas?… Mefres mem alkondukis lin ĉi tien …”

En la sama momento la dormanta Greko sin îetis antaŭen kaj haltis antaŭ la kolono, post kiu sin kaŝis Samentu. La armitoj sekvis lin, kaj la brilo de iliaj torĉoj eklumigis la nigran figuron de la pastro.

Samentu eliris. Lia apero faris tiel grandan impreson, ke la homoj kun la torĉoj posteniĝis. Li povus trairi inter la teruritaj, kaj neniu haltigus lin; sed la pastro ne pensis plu pri la forkuro.

—Do, ĉu trompis min mia klarvidulo?… — diris Mefres, etendante la manon. — Jen la perfidulo!…

Samentu proksimiĝis al li kun rideto kaj diris:

—Mi rekonis vin per tiu ĉi ekkrio, Mefres. Kiam vi ne povas esti trompanto, vi estas nur malsaĝulo …

La ĉeestantoj ŝtoniĝis. Samentu daŭrigis kun trankvila ironio:

—En ĉi tiu momento vi estas samtempe trompanto kaj malsaĝulo. Trompanto, ĉar vi volas kredigi al la gardistoj de Labirinto, ke ĉi tiu fripono havas kapablon de la duobla vidado; malsaĝulo, ĉar vi pensas, ke ili kredos al vi. Prefere tuj diru, ke ankaŭ en la templo de Ptah estas detalaj planoj de Labirinto …