Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

Вераніка так і зрабіла: узяла агульны сшытак, перапісала ў яго прозвішчы вучняў класа, склала графік. Хто атрымліваў двойку, яна заносіла ў сшытак, і «парушальнік» аўтаматычна прапускаў сваю чаргу даглядаць хамячкоў.

Такім вучням, як Антон Тарасевіч, Юля Антонава, Таня Захарэвіч, Лена Глушко, Алег Іваноўскі, гэткі нечаканы паварот падзей не страшны быў: яны вучыліся без троек. Ды і так званыя «вечныя троечнікі» не бедавалі: ведалі, што іх чарга прыйдзе. А вось Пецю Вугла, Сашу Каралёва, Максіма Лобана, Юру Бальшакова і асабліва Таню Касмылёву гэтае рашэнне Марыі Андрэеўны зусім не задавальняла. Амаль кожны дзень у іх сшытках і дзённіку красаваліся «крэндзелі», як яны называлі двойкі. Калі Вераніка Рагозіна даглядала хамячкоў ужо тройчы, то Таня Касмылёва яшчэ ні разу. I ад гэтага Таня злавалася на Вераніку і тых, хто добра вучыўся.

Гэты дзень надышоў нечакана. Вераніка Рагозіна прыйшла ў школу за хвілін дваццаць да пачатку першага урока. Сёння была яе чарга карміць хамячкоў. Вераніка зайшла ў гардэроб, скінула, павесіла куртачку, пераабулася ў зменныя туфелькі, узяла ранец і пакрочыла ў першы клас, дзе быў куток жывой прыроды. Дзверы ў класе былі зачыненыя. Вераніка хацела паспрабаваць, ці замкнёныя яны, часам вахцёры запазняюцца адамкнуць, узялася за ручку, каб тузануць на сябе, і рагітам з класа выскачыў кулём хлапчына і шпарка пабег па калідоры. Вераніка не паспела разгледзець яго — заўважыла толькі, што гэта быў вучань ростам прыкладна з сямікласніка, белабрысы. А хто? Не пазнала. Усе хлопчыкі ў аднолькавай школьнай форме. Ды і паспрабуй усіх у школе ведаць, калі тут такіх тысяча хлапчукоў. 3 паралельных чацвёртых класаў не ведаеш усіх, а тут на выгляд — сямікласнік, а можа, шасці- ці васьмікласнік...

Вераніка ўвайшла ў клас, накіравалася да клеткі з хамячкамі. Тое, што ўбачыла яна, ашаламіла: у расчыненай клетцы ляжалі тры маленькія беласнежныя пушыстыя істоты. 3 роцікаў у іх цякла кроў. Вераніка схапілася за галаву, закрыла твар далоньмі — і гучна заплакала. На плач збегліся вучні з суседніх класаў, тыя, хто раней прыйшоў у школу.

Доўга, помніцца Антаніне Фёдараўне, ішоў разбор гэтага здарэння. Шукалі хлопчыкаў, хто мог такое ўчыніць, хадзілі па класах з Веранікай яна, класная чацвёртага «Е», выкладчыца прыродазнаўства Марыя Андрэеўна Старасельцава, настаўніца першага «А» Ірына Сцяпанаўна Буй. Але знайсці злачынцу не ўдалося. Праўда, на Дзяніса Капцова, як і на некаторых іншых белабрысых хлапчукоў, Вераніка мела падазрэнне і нават паказала на яго. Але ён, як і тыя астатнія, вядома ж, не прызнаўся ў сваім злачынстве. Так і павісла пытанне: хто?

Антаніна Фёдараўна бачыла: пераход Вадзіма Цэхановіча і Веранікі Рагозінай у сёмы «С» не застаўся без увагі ў сёмым «Е». Што Вадзім з лёгкасцю перайшоў у спецыялізаваны клас, асабліва нікога не здзівіла. Цэхановіч быў сярод лепшых матэматыкаў у класе. Затое па літаратуры і мове ледзь выцягваў на тройку. I каб не Вераніка, у я кой ён пастаянна падглядваў, спісваў, дыктоўкі і сачыненні пісаў бы на двойкі — ведання граматыкі, сінтаксісу, адчування слова ў яго не было амаль ніякага. Памылкі рабіў у звычайным тэксце.

А вось тое, што Вераніка, у якой вучні бачылі будучую актрысу, кінулася ўслед за Вадзімам, нарадзіла ў класе перашэпты, абгаворы. I асабліва сярод тых, хто зайздросціў Вераніцы ці Вадзіму. А такія ў сёмым «Е», як і ў кожным класе ў падобным выпадку, былі...

— Пабегла хутчэй Рагозіна за Вадзімам... Пабаялася, што там, у сёмым «С», яго ўкрадуць ад яе, — з'едліва гаварыла сяброўкам Алена Лазоўская.

— Нічога, Вадзік і там будзе наш. Вось пабачыце. Будзе прыходзіць да нас. Гэта як цялятка, якое адбілася ад мамы, — больш памяркоўна, з усмешкай казала Аня Данчук. — Будзе бегаць па пяць разоў на дзень...

— Вераніка тым больш не ўцерпіць. Усё ж столькі гадоў мы правучыліся разам... — дадала Вольга Ясноўская.

— Дзяўчынкі, вось што я вам скажу: з Веранікай Вадзік там перастане сябраваць, — запэўнівала аднакласніц Лора Носава. — Што ён — сляпы: яна ж за ім ходзіць па пятах. А якому хлопцу гэта прыемна?

А вось як адрэагавалі на пераход у сёмы «С» Вадзіма і Веранікі хлапчукі.

— Абезгаловіўся наш клас. Ну і Рагозіна... Выкінула нумар, — нібы шкадаваў Аляксей Кулік.

— А чаго тут плакаць? Выберам цябе, Алёха, старастай класа, і будзе ўсё о'кэй! — падбадзёрваў хлопцаў Кірыл Штанюк. — Ты нам будзеш дазваляць усё... Не тое, што Рагозіна...

— А і праўда: пайшла і хай ідзе. Хоць, калі папраўдзе, крыху шкада, хлопцы: такую вучаніцу страцілі — гонар класа, — казаў Дзіма Шашко.