Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

— Ды каб не Вадзік, нікуды б яна не пайшла. Гарантую, — падвёў рысу гаворцы Павел Хадасевіч, які безнадзейна быў закаханы ў Вераніку.

Такім чынам, у сёмым «Е» амаль ніхто не застаўся абыякавы да пераходу Вадзіма і Веранікі. Таня Касмылёва, як і Павел Хадасевіч, — таксама: ёй падабаўся Вадзім, а яму, як вядома, — Вераніка. Адрозненне ў іх пачуццях было адно: Павел хаваў свае сімпатыі да Рагозінай глыбока ў душы, нікому пра іх не гаварыў, пазбягаў Вераніку — надта ж хваляваўся перад ёю. Касмылёва, наадварот, старалася часцей, але каб ніхто асабліва не бачыў, сустрэцца з Вадзімам, а Рагозінай нашкодзіць якой-небудзь чарговай плёткай.

Больш за ўсіх перажывала Антаніна Фёдараўна. Не так з-за Вадзіма — хоць і яго было шкада: усё-ткі па яе прадмету, матэматыцы, ён быў выдатнік, — як з-за Веранікі. Разумела — страта ў класе вялікая. Суцяшала адно: у сёмым «С» яна, магчыма, будзе выкладаць матэматыку і, вядома, пастараецца зрабіць усё, каб Вераніка выдатна авалодала гэтым прадметам і паступіла на матэматычны факультэт інстытута. 3 другога боку, Антаніне Фёдараўне было шкада і артыстычнага таленту Веранікі, якая па-ранейшаму займалася ў дзіцячай драматычнай студыі на тэлебачанні.

Не забудзе Антаніна Фёдараўна тэлеспектакляў, у якіх удзельнічала Вераніка Рагозіна. Кожны раз Вераніка паведамляла асабіста класнай, у які дзень і ў які час будзе ісці па тэлебачанні дзіцячы тэлеспектакль з яе ўдзелам. I калі выпадала вольная хвіліна, Антаніна Фёдараўна з асаблівай увагай сачыла на экране за ігрой Веранікі, яе жэстамі, мімікай, слухала яе мілагучнае вымаўленне. Ролі былі розныя — ад казачных гераінь Алёнкі, Папялушкі, Дзюймовачкі, Беласнежкі да сур'ёзнай ролі Асоль з аповесці Аляксандра Грына «Пунсовыя ветразі». На запісе гэтага спектакля пабыў амаль увесь шосты «Е». Запрасіла ўсіх Вераніка. Мама яе ўзялася выпісаць пропуск на студыю ўсяму класу.

Вера Іванаўна і Вераніка прапанавалі раздзяліцца на дзве падгрупы. Адна спачатку будзе глядзець спектакль у студыі, а другая — у апаратнай, ля пульта, на шматлікіх экранах, дзе рэжысёр, запісваючы на плёнку, выбірае патрэбны яму план. Пасля падгрупы памяняюцца. Усе згадзіліся. Бо надта ж цікавым абяцала ўсё быць.

Вера Іванаўна завяла падгрупу Антаніны Фёдараўны на трэці паверх, у апаратную, а затым спусцілася ў студыю, дзе яе чакалі астатнія вучні. Вера Іванаўна папярэдзіла: у студыі павінна быць мёртвая цішыня, а ў апаратнай — неабавязкова.

Антаніна Фёдараўна і вучні размясціліся ля дзвярэй апаратнай. На экране з'явіліся дэкарацыі спектакля. Уражваў трохмачтавы карабель з пунсовымі ветразямі. На баку яго было белым выпісана слова «Сакрэт» — назва карабля капітана Грэя. 3 высокімі блакітнымі хвалямі мора, бераг з загадкавымі раслінамі, кветкамі. Злева, на сярэднім плане, — домік матроса Лангрэна, бацькі Асоль, пасёлак Каперна. Выдзелены цацкі — марскія лодкі, паруснікі, караблікі, — якія рабіў Лангрэн. Побач кош, у якім Асоль насіла цацкі на продаж. На кожны план накіравана адпаведнай сілы святло. Уражанне сапраўды незвычайнае. Заставалася толькі чакаць, калі пачнецца запіс гэтага рамантычнага спектакля.

Нечакана для ўсіх на экранах з'явілася Вераніка. Не, гэта была сапраўдная Асоль. Апранутая ў бедную вопратку, у старой касынцы, якія насілі ў рыбацкім пасёлку Каперне, яна выглядала загадкава. Рэжысёр, барадаты, сярэдніх гадоў мужчына, праз мікрафон прамовіў у студыю:

— Увага! Запіс сцэны «Асоль на досвітку выходзіць на бераг мора і чакае карабель з пунсовымі ветразямі» пачынаецца. Падрыхтавацца...

Тэлеаператары прыпалі да сваіх камер, асвятляльнікі дадалі адпаведнага святла — бела-шэрага, колеру світанку.

На фоне дэкарацый — інкрустацыі — Вераніку было не пазнаць. Яна нібы сапраўды стаяла на беразе мора, а ўдалечыні, як праз смугу, віднеліся пунсовыя ветразі.

Раптам рэжысёр узяў буйным планам Вераніку-Асоль: твар адухоўлены, рухі загадкавыя... Рэжысёр працягваў камандаваць у студыю:

— Вераніка, позірк, позірк вачэй... Зрабі, калі ласка, больш жывы, радасны. Ты ж углядаешся ўдалеч і спрабуеш убачыць жаданыя ветразі «Сакрэта», на якім капітан Грэй...

— Там — не Грэй, там — Вадзім, — штурхнуў Цэхановіча Максім Лобан, і ўсе засмяяліся.

— Так ужо і Вадзім... Гэтая Асоль даўно надакучыла яму... — са злосцю сказала Таня Касмылёва і адышла крыху ўбок.

— Цішэй! — папярэдзіла Антаніна Фёдараўна, не задумваючыся над словамі Касмылёвай. Яна ўважліва сачыла за Веранікай.