Яўген Хвалей - Прынцэса з тусоўкі

Кацярына Міхайлаўна скончыла расказваць, цяжка ўздыхнула. Жанчыны ў гэты час, прайшоўшы праз некалькі вулачак, над якімі звісалі заснежаныя галіны вішань, падыходзілі да бальніцы. Антаніна Фёдараўна паспела яшчэ спытаць у Кацярыны Міхайлаўны:

— У Таніным дзённіку я прачытала, што яна задумала расправіцца з Кацяй Воранавай. Яна хацела скінуць яе з даху вучылішча ў час галадоўкі, але Каця не палезла на дах. Таня і Каця вялі барацьбу за званне прынцэсы тусоўкі «Гадзюка», якая была створана ў вучылішчы. Таня запісала ў дзённіку, што з-за гэтай тусоўкі яе выклікалі дырэктар і намеснік. Якія вынікі былі пасля гэтага і ці ведалі ўсе выхавальнікі пра тусоўку?

— Пра тусоўку даходзілі да нас такія-сякія чуткі... Але такімі справамі займаецца ў нас адміністрацыя. Расказвалі, што быццам пасля таго, як пабіліся Таня і Каця, Зінаіда Львоўна абедзьвюм сказала: «Якая тут яшчэ тусоўка? Вон на кухню шараваць катлы, мыць посуд... Вось там і тусуйце...»

— Так проста, глыбока не ўнікаючы?! — здзівілася Антаніна Фёдараўна.

— Гэтак жа проста Антон Кузьміч з Зінаідай Львоўнай прагналі рамонтніка Кольку. Той малады яшчэ быў, але жанаты. Аднойчы нехта данёс ім, што да яго часта бегаюць Таня, Юля, Святлана. Доўга не думаючы, яны адным махам выгналі хлопца, засталіся весці рамонт два пажылыя дзядзькі. Дзяўчат пажурылі і ўсё. А яны вытваралі чорт ведае што...

— Цікава, што Каця Воранава, — вярнулася да распачатай гаворкі Антаніна Фёдараўна, — ратавала Таню, па-сутнасці, выцягнула з кухні свайго ворага...

— Відаць, у дзяўчыны засталася ў душы яшчэ чалавечнасць, ды сама сітуацыя была незвычайная, вымагала гэтага. Малайчына, не разгубілася Каця...

Антаніна Фёдараўна не стала больш нічога распытваць у Кацярыны Міхайлаўны. Малюнак быў ясны. «Вось толькі ці выпадкова адбылося гэтае атручванне газам? — падумала. — Вядома ж, не. Калі Колька пасля таго, як прагналі яго з вучылішча, перастаў прыносіць «калёсы», ацэтон, Таня вырашыла паспрабаваць прыродны газ. Мусіць, ёй было ужо нясцерпна...»

Пра гэта і хацела яна спытаць пры сустрэчы Таню, як яна пайшла на такі жудасны крок... Мала што сябе атруціла, — дык яшчэ загубіла дзвюх сваіх сябровак... А гэтая сустрэча вось-вось, думалася Антаніне Фёдараўне, павінна адбыцца. Яны з Кацярынай Міхайлаўнай ужо увайшлі ў вестыбюль бальніцы і пачалі падымацца на другі паверх, дзе была ардынатарская, — ім патрэбен быў урач, які лячыў Таню.

За столікам на калідоры другога паверха сядзела медсястра ў белым халаце і каўпаку, нешта пісала. Жанчыны падышлі, выхавальніца спытала, як можна бачыць Віктара Андрэевіча (так звалі ўрача •— Кацярына Міхайлаўна ведала яго імя і па бацьку, была ўжо тут з дырэктарам Антонам Кузьмічом). Медсястра ўзнялася з-за століка. Відаць, хацела пашукаць, але глянуўшы ў канец калідора, сказала:

— Вунь ён якраз ідзе... Відаць, курыў...

Яны павіталіся з Віктарам Андрэевічам, высокім, чарнявым мужчынам у белым халаце. Выгляд яго быў змораны. Урач пазнаў Кацярыну Міхайлаўну, якая спешна прамовіла: «Як адчувае сябе Таня Касмылёва?». Віктар Андрэевіч апусціў галаву, памаўчаў, зірнуў на гадзіннік, потым, гледзячы ў вочы Кацярыне Міхайлаўне, ціха прамовіў:

— Дваццаць хвілін назад Таня памерла... Моцнае атручванне... Глыбокі параліч вегетатыўна-нервовай сістэмы... Аслабленне сэрца... Усе нашы намаганні захаваць яе жыццё вынікаў не далі... Так і не ачуняла...

— А ці была тут Таніна маці? — спалохана спытала Антанта Федараўна.

— Яна сядзела каля дачкі дзень і ноч. На вачах у маці Таня і памерла. Маці таксама дрэнна. Мы яе тэрмінова паклалі ў палату. Только што зрабілі ўкол... — закончыў Віктар Андрэевіч.

Такія жудасныя весткі маглі ўзрушыць любога. А для Мірановіч гэта быў ужо не першы ўдар...

Антаніна Фёдараўна стаяла як акамянелая. Потым паволі пачалі прыходзіць думкі. Уся нібы ўстрапянулася: «Ах, Маргарыта Іосіфаўна, Маргарыта Іосіфаўна... Як жа можна было самым блізкім і родным людзям стаць ворагамі? Маці і дачка...» На памяць прыйшлі кашмарныя сны ў гасцініцы... Ледзяная рэчка, тройка коней, сані, Антон Кузьміч, былы школьны дырэктар Ангеліна Мікалаеўна і яна... Усе яны правальваюцца пад лёд... Кожны па-свойму... I раптам Антаніне Фёдараўне моцна захацелася — ажно ўзняла галаву ўгару, — каб тыя іншапланецяне ці крылатыя анёлы са сну прыляцелі і забралі яе з сабою на неба...

Рэйсавы аўтобус спыніўся на прыпынку насупраць могілак. 3 яго пачалі выходзіць людзі, большасць з кветкамі. Дзве жанчыны, што першымі спусціліся з аўтобусных сходак, былі з жоўтымі Вяргінямі.