Krystyna Siesicka - Zapałka Na Zakręcie

– Pani Ewa mieszka w tym domu! – powiedziała stając przed zieloną furtką.

W tej samej chwili spostrzegłam wielkiego drągala, który w roboczym ubraniu zgarniał z trawnika zeschłe liście.

– A to jest Olo! – szepnęła mama tryumfalnie. Alusia była wstrząśnięta.

– Jest gorzej niż myślałam… – szepnęła.

– Dlaczego? – obruszyła się mama błyskawicznie.

– Patrzcie go… jaki pracowity! Nawet w niedzielę…

– Tak mówisz, jakbyś była pracowita w poniedziałki czy wtorki! Dla was niedziela trwa cały rok!

Olo zauważył nas i odstawił grabie. Przeskoczył grządkę astrów i szybko otworzył furtkę.

– Dzień dobry pani! – skłonił się przed mamą i z nabożeństwem ucałował podaną sobie dłoń.

Tak właśnie zrobił, nie można tego określić inaczej. Olo z punktu zademonstrował to, na co mama była szczególnie wrażliwa: dobre maniery.

Wziął z jej ręki torbę i dopiero wtedy odwrócił się w naszą stronę. Lekceważąc zupełnie nasze osłupienie, powiedział krótko:

– O, cześć wam, boginie!

I potem znowu zapytał mamy z uważną atencją:

– Duży był tłok w kolejce? Miała pani siedzące miejsce?

Alka patrzyła na mnie wzrokiem konającego łabędzia. Tymczasem Olo zapraszał nas do domu.

– Mama czeka na panią ze swoją przedpołudniową kawą. A wy… – powiedział tonem przedszkolanki – przywitajcie się prędko i zaraz pójdziemy nakarmić psy…

– No! Nareszcie mam okazję poznać twoje dziewczynki! – zawołała pani Ewa ściskając mamę i jednocześnie obrzucając nas uważnym spojrzeniem. – Och, wcale nie wyglądają na czupiradła. Dlaczego mówiłaś, że przywieziesz czupiradła? Czuję się strasznie zawiedziona!

No, ładnie nas mama musiała odmalować! Alka stała naburmuszona, a ja z największym wysiłkiem zdobyłam się na coś w rodzaju uśmiechu.

– Bolą eię zęby? – zapytał Olo.

Chciałam zaprzeczyć, ale kiedy spojrzałam na jego minę, zachciało mi się śmiać naprawdę. Stał przy mnie ze zmarszczonym nosem i zabawnie potrząsał zwieszonymi luźno rękoma.

– Bo mnie zawsze bolą zęby, kiedy dowiaduję się od obcych ludzi, co moja mama mówi na mój temat! Wykręca mi twarz na wszystkie strony i wtedy uśmiecham się tak właśnie, jak ty przed chwilą!

Podsunął mamie fotel i zagarnął długimi ramionami Alkę i mnie.

– Idziemy do psów! Nasza Leda ma przepyszne małe szczeniaki! Specjalnie nie dałem im śniadania dziś rano, żebyście mogły zobaczyć, jak zabawnie ładują się z łapami do miski.

W drewnianej szopce za domem Leda i jej dzieciaki czekały na śniadanie. Trzy czarne kulki zakłębiły się u naszych nóg, Leda patrzyła nieufnie.

– Nie bój się, stara! – pocieszył ją Olo. – Daję ci słowo, to nie są żadne czupiradła! Mada, nie bój się! Weź jednego psa na ręce, Leda ci nic nie zrobi!

– Czy będę im mogła podać miskę z jedzeniem? rozkrochmaliła się Alka. – Olu? Gdzie stoi miska? Powiedz, ja przyniosę!

– Jest tutaj, ale – trzeba by to podgrzać…

– Daj, polecę do kuchni! Kuchnia jest na lewo od wejścia, tak!

– No dobra, to idź!

Postawiłam szczeniaka na ziemi. Leda podeszła do mnie, pomachała ogonem i podsunęła mi do pogłaskania lśniący łeb.

– Spójrz… już się nie boi o swoje pieski! – ucieszył się Olo. – Usiądź sobie tu, Mada, na tej skrzyneczce. Gdyby nie fakt, że pójdę na medycynę, wybrałbym weterynarię. Lubię zwierzęta, a już te małe psy są niesłychanie zabawne, nie uważasz? W przeciwieństwie do dzieci. Małych dzieci nie znoszę.

– Czemu?

– Irytują mnie. Są najczęściej uparte i lepkie! Czasami przyjeżdża do nas siostra mojej mamy z czymś takim… chyba to jest dziewczynka, bo ma na imię Małgosia. Wszyscy twierdzą, że ta Małgosia jest przemiła i śliczna. Ja tam nie wiem… wydaje mi się bardzo obrzydliwa.

– Pleciesz!

– Mówię to, co myślę. Zawsze mówię to, co myślę. Warto, żebyś o tym wiedziała, bo wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że będziemy się widywali dość często.

Olo położył szczeniaka na plecach i stukał palcem w jego pękaty brzuszek.

– Chciałem cię w związku z tym uprzedzić, że nie mam zamiaru zakochać się w tobie! – ciągnął Olo. – Nie gniewaj się, Mada, ale naprawdę nie mam zamiaru! Nie dlatego, żebym cię uważał za nieciekawą, skąd! Ale ja mam swoją Hankę, rozumiesz?

– Doskonale rozumiem! Ja też mam swojego Marcina…

Olo odetchnął z wyraźną ulgą.

– No i świetnie! Lubię takie rzeczy załatwiać po prostu!

– Ja też. Powiedz mi w takim razie, czy na obiad będzie rosół?

– Nie. Pomidorowa z ryżem. Nie znosisz rosołu, tak? Na drugie schab i kapusta. Lubisz kapuchę?

– Uwielbiam! O, idzie Ala z psią miską…

– Olu, czy nie za bardzo podgrzałam?

Olo włożył palec do miseczki, potem dał go do oblizania jednemu z małych.

– Mają fenomenalnie przyjemne języczki! Natychmiast wsadziłyśmy z Alką po palcu do psiego żarcia i podsunęłyśmy psiakom.

– Postaw im teraz miskę, Ala, zobaczysz, co się będzie działo! – dyrygował Olo.

W chwilę później wracaliśmy do domu. Szłyśmy z Alusią pomiędzy dwoma rzędami umierających astrów – pełne najgorszych przeczuć, że mama miała rację. Olo był naprawdę bardzo sympatyczny.

Rzeczywiście, tę październikową niedzielę, która była przecież zaledwie pierwszym dniem naszej znajomości, odnajduję w pamięci od razu jako pierwszy dzień mojej późniejszej z Olem przyjaźni. Wszystkie zalety Ola, którymi tak przestraszyła nas mama, bardzo szybko uznałam sama jako zestaw zupełnie rewelacyjny! Ginęły przy nich różne jego wady i śmiesznostki, ginęły lub też po prostu przyzwyczaiłam się do nich. Poza tym moje niespokojne, burzliwe uczucie do Marcina nauczyło mnie w końcu wyrozumiałości.

Niespokojne, burzliwe uczucie do Marcina. To nie jest ścisłe określenie. W pewnym sensie, przynajmniej, nie jest ścisłe. Pozornie przecież nasza znajomość układała się zupełnie zwyczajnie, banalnie może nawet dla kogoś, kto patrzył na nią z boku. Dość przypadkowe spotkania zabarwione zostały uczuciem przynależności. Jest to jeden z najwspanialszych kolorów ze wszystkich, jakie znam. Uwolnił nas od udawania, było nam ze sobą dobrze i wiedzieliśmy o tym oboje. Minął październik, minął listopad. Marcin, pochłonięty zwykłymi, powszednimi sprawami, stał mi się jeszcze bliższy, jeszcze bardziej wart miłości niż dawniej. Dlaczego więc pomimo wszystko napisałam: niespokojne, burzliwe uczucie? Dlatego, że na dnie wszystkiego odnajdywałam nieustannie lęk i niedowierzanie. Było przecież coś, o czym Marcin nigdy mi nie mówił, czego mi nie wyjaśnił, coś, co musiało się stać w ubiegłym roku i budziło we mnie ten strach, że popełniłam omyłkę. O ile dawniej złościły mnie sugestie mamy na jego temat, o tyle teraz miałam pewność, że przynajmniej część z nich była uzasadniona.

– Czy ty masz dobrą pamięć, Mada? – zapytał mnie kiedyś Marcin.

– Dobrą.

– I cieszy cię to?

– Jasne, że cieszy!

– Ja też mam dobrą pamięć, ale mnie, widzisz, mnie to martwi. Są rzeczy, o których chciałbym zapomnieć.

– Na przykład?

– Mówię, że chciałbym zapomnieć…

– Więc mam nie pytać?

– Właśnie.

Mogłam dowiedzieć się od mamy, przecież wiedziała coś o tych rzeczach, o których Marcin nie chciał pamiętać i z niemałą satysfakcją zrelacjonowałaby mi swoje wiadomości. Sama nie wiem, dlaczego nie zrobiłam tego. Postanowiłam być wyrozumiała, dostrzegając jednak ryzyko tej decyzji.