Пьер Куртад - Канец Iталii (на белорусском языке)

Яны заўсёды ўяўлялi Авянцiн як вялiзную сцэну, дзе iдзе вечнае прадстаўленне вялiкiх пачуццяў трагедыi, якую выконваюць акторы ў масках. Iх здзiвiла, што яны знайшлi там твары, падобныя на iхнiя.

Арман назiраў, як Лора парадкавала свае рэчы ў шафе iхняга пакоя для маладых. Маладая жанчына зачынiлася ў ваннай на засаўку, нiбы ёй трэба было чагосьцi асцерагацца. Арман выцягнуўся на ложку i слухаў спеў птушак, якiя пераляталi па галiнах хвой. Да гэтага спеву дадавалiся глухiя ўдары - гэта на тэрасе выбiвалi дываны. Ён уявiў iх яркiя колеры, колеры раскошы i задавальнення. Калi Лора выйшла, ён з непрыемнасцю адзначыў, хоць i так добра гэта ведаў, што яна была ўсяго толькi нiзенькай жанчынай, даволi пагляднай, але ўжо пабляклай i занадта тоўстай. Але не трэба было думаць пра будучыню.

- Ну што, дарагая, - сказаў ён, - пойдзем вячэраць? Так?

Яна адказала: "Вядома". Яна чакала не гэтага. Яна не ведала, чаго яна чакала, але не гэтага.

Яна паклала свае прычындалы ў белую сумку, якую ён купiў ёй у Бардзiгера, на гранiцы, калi яны былi шчаслiвыя, паўтараючы адно аднаму, што яны ў Iталii, i iх забаўлялi каўбасы i сыры ў форме каўбас, пляшкi з к'янцi, падвешаныя за горла i аплеценыя саломай. Яна знайшла дзве паштоўкi, якiя яны купiлi ў Пiзе, на Кампа Санта, пасля таго як з захапленнем любавалiся падаючай вежай. Яны сталi разглядаць iх разам. На паштоўках быў намаляваны д'ябал, рагаты, прышчавы, закаваны ў жалеза. Сваiмi рукамi ён, як спрут, абвiваў мноства голых цел нявольнiкаў, якiя поўзалi на карачках, паказваючы зад. Верхам на iх сядзелi меншыя дэманы i гналi iх праз пакуты.

- Фантастыка, - сказала Лора.

- А, - сказаў Арман, - гэта не супадае з тым, што ўсе думаюць пра Iталiю як пра шчаслiвую краiну... Я ўпэўнены, што тут людзi не могуць сур'ёзна верыць у д'ябла.

Ён абняў яе.

- Я кахаю цябе, - сказаў ён.

- Праўда? Ты кахаеш мяне? Ты ўпэўнены?

- Але, - сказаў ён, - я кахаю цябе.

- Не, любы, - сказала яна. - Я не люблю гэтага святла.

- Тады пойдзем пагуляем, павячэраем, - сказаў ён.

Спачатку яны пайшлi выпiць гаркаватага аперытыву на тэрасе кавярнi на вулiцы Вiторыа Венета. Гэта была летняя кавярня, якiя бываюць на беразе мора. Яе белы, зялёны i блакiтны колеры вылучалiся на цёмна-чырвоным фоне будынкаў. Арман праводзiў вачыма маладых жанчын, што праходзiлi мiма. Амаль усе яны былi прыгожыя, большасць загарэлыя, аднак некаторыя былi i вельмi бледныя, амаль белыя, захаваўшы сваю белiзну ў ценю кватэр, дзе сцены былi з ружовага мармуру. У iх былi вельмi высокiя грудзi.

- А жанчыны тут прыгожыя...

- Не ведаю, неяк не задумвалася...

- Праўда, - сказаў Арман, - гэта бясспрэчна. Яны частка пейзажу. Яны створаны якраз для гэтых вулiц...

Лора неяк няўпэўнена ўсмiхнулася.

- А я, - сказала яна, - я не створана для гэтай краiны?

Арман пяшчотна абхапiў яе за плечы.

- Ты? - сказаў ён. - Я кахаю цябе...

Ён заўважыў, што на левай ноздры ў яе ўскочыў прышч, i яго раптам ахапiла пачуццё абавязку, якое немагчыма было растлумачыць.

Яны купiлi ў кiёску кухарскую кнiгу за дзвесце лiр, багата iлюстраваную, бо Лора вырашыла, што, калi яны вернуцца i ўсталююцца, яна дзеля забавы будзе гатаваць iм простыя iталiйскiя стравы, хоць асаблiвай ахвоты гатаваць яна не мела. Як казала яна сама, гаспадыня з яе была даволi кепская.

"Якое гэта мае значэнне? - сказаў Арман. - Я кахаю цябе".

Яны знайшлi аўтобусную станцыю, з якой хадзiлi аўтобусы да Альбiнскiх гор, i хацелi паехаць павячэраць на беразе возера Нэмi, дзе ў старажытнасцi адбывалiся марскiя баi гладыятараў. Лора шмат пра гэта ведала, але было надта позна, i не было ўпэўненасцi, што яны паспеюць на аўтобус, каб вярнуцца.

Урэшце паехалi на таксi ў Трастэвэрэ.

Яны ўспамiналi, якую ролю адыгрываў гэты квартал, калi там жыў няўрымслiвы плебс. Менавiта тут выспявалi змовы. Адсюль выляталi, размахваючы мячамi i паходнямi, раз'юшаныя натоўпы i кiдалiся на штурм замка Святога Анёла*.

* Рымская цытадэль, адна з папскiх рэзiдэнцый.

Апусцiлася ноч, да таго ж месячная.

Яны вячэралi ва ўнутраным двары, абсаджаным невысокiмi апельсiнавымi дрэвамi, праз лiсце якiх прабiвалася святло чырвоных лямпачак. Яны былi ў захапленнi ад белiзны абрусаў i хлеба.

Музыкант, граючы на акардэоне, хадзiў ад стала да стала i спяваў песнi, падобныя да андалузскiх. Лора сказала, што, напэўна, гэта спадчына гiшпанскага панавання, спадчына Борджыа*. Яны сталi гаварыць пра iталiйскае Адраджэнне, яго нястрымныя страсцi, прагу да бурлiвага, шалёнага жыцця ў гэтых людзей, якiя былi не выкладчыкамi калежаў, а мастакамi, палiтыкамi, салдатамi адначасова.