Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

- Добра.

Я пайшоў у кантору. Было цёпла i душна, але мяне калацiла, i слухаўка дрыжала ў маёй руцэ.

- Глупства, - сказаў я i цвёрда абапёрся локцем на стол.

Да Жафэ доўга не ўдавалася датэлефанавацца.

- У вас ёсць час?

- Ёсць.

- Тады зараз жа прыязджайце да мяне. Я тут буду яшчэ гадзiну.

Я хацеў спытаць, цi не здарылася нешта з Пат. Але не змог.

- Добра, - сказаў я. - Праз дзесяць хвiлiн буду.

Я павесiў слухаўку i адразу патэлефанаваў дадому. Слухаўку падняла служанка.

Я спытаў пра Пат.

- Не ведаю, цi ёсць яна, - бурклiва прамовiла Фрыда. - Зараз гляну.

Я пачакаў. Галава мая быццам распухла i распалiлася. Час цягнуўся бясконца. Потым я пачуў шоргат i голас Пат:

- Робi?

Я на хвiлiну заплюшчыўся.

- Як справы, Пат?

- Добра. Я ўвесь час сядзела на балконе i чытала. Кнiга хвалюючая.

- Значыць, хвалюючая... - сказаў я. - Цудоўна. Я хацеў толькi сказаць, што я сёння прыйду дамоў крыху пазней. Ты ўжо дачытала кнiгу?

- Не, дачытала да сярэдзiны. Яшчэ хопiць на некалькi гадзiн.

- Ну, да таго часу я вярнуся. А цяпер чытай...

Я нейкi час яшчэ пасядзеў. Потым устаў.

- Ота, - сказаў я, - можна ўзяць "Карла"?

- Вядома. Калi хочаш, i я паеду. Мне тут няма чаго рабiць.

- Няма патрэбы. Нiчога страшнага. Я ўжо патэлефанаваў дадому.

"Якое святло! - падумаў я, калi "Карл" выскачыў на вулiцу. - Якое цудоўнае вячэрняе святло над дахамi! Якой асалодай напоўнена жыццё!"

Давялося некалькi хвiлiн пачакаць. Сястра завяла мяне ў маленькi пакойчык, дзе ляжалi старыя часопiсы. На падаконнiку стаяла некалькi вазонаў. Тут былi тыя ж самыя часопiсы ў брудных вокладках i тыя ж самыя сумныя вазоны, якiя можна ўбачыць толькi ў пачакальнях лекараў i ў бальнiцах.

Прыйшоў Жафэ. Ён быў у беласнежным халаце, на якiм яшчэ не разгладзiлiся канты ад праса. Але калi ён прысеў каля мяне, я ўбачыў на ўнутраным баку правага рукава маленькую ярка-чырвоную плямку крывi... але гэтая маленькая плямка выклiкала ў мяне большую прыгнечанасць, чым жмут прапiтаных крывёю бiнтоў. Мой аптымiзм знiк.

- Я абяцаў сказаць вам пра справы фраў Хольман, - сказаў Жафэ.

Я кiўнуў галавой i глянуў на стракаты плюшавы абрус. Я ўтаропiўся ў перапляценне шасцiкутнiкаў, i ў мяне з'явiлася вар'яцкая надзея, што ўсё будзе добра, калi я толькi вытрываю i не мiргну да наступных слоў Жафэ.

- Два гады назад яна правяла шэсць месяцаў у санаторыi. Вы гэта ведаеце?

- Не, - адказаў я, не адрываючы позiрк ад абруса.

- Пасля таго стан палепшыўся. Я добра абслухаў яе. На гэтую зiму ёй трэба зноў паехаць туды. Ёй нельга заставацца тут у горадзе.

Я ўсё яшчэ ўзiраўся ў шасцiкутнiкi. Яны расплывалiся i пачалi скакаць.

- Калi ехаць? - спытаў я.

- Увосень. Найпазней - у канцы кастрычнiка.

- Гэта была невыпадковая кравацеча?

- Не.

Я ўзняў вочы.

- Вiдаць, не трэба казаць вам, - працягваў Жафэ, - што развiццё хваробы цяжка прадказаць. Год назад здавалася, што працэс спынiўся, наступiла iнкаплюсацыя, i можна было падумаць, што ачаг закрыўся. Як працэс нечакана ўзнавiўся, так нечакана ён можа i спынiцца. Я кажу не проста так - гэтак бывае сапраўды. У маёй практыцы былi дзiўныя выпадкi выздараўлення.

- А пагоршання?

Ён зiрнуў на мяне.

- Вядома, здаралася.

Ён пачаў тлумачыць мне дэталi. Абодва лёгкiя былi пашкоджаны, правае менш, левае - больш. Потым ён перапынiў сябе i, пазванiўшы, выклiкаў сястру.

- Прынясiце маю папку.

Сястра прынесла. Жафэ дастаў два вялiкiя здымкi. Ён зняў траскучыя канверты i паднёс здымкi да святла супроць акна.

- Так будзе лепш вiдаць. Гэта рэнтгенаўскiя здымкi.

На празрыстай шэрай пласцiнцы я ўбачыў пазваночнiк, лапаткi, ключыцы, плечавыя суставы i палогiя дугi скабаў. Але я бачыў i яшчэ штосьцi - я бачыў шкiлет. Цёмны i прывiдны, ён вылучаўся з невыразных, пераплеценых ценяў здымка. Я бачыў шкiлет Пат. Шкiлет Пат.

Жафэ абводзiў пiнцэтам асобныя лiнii i зацямненнi на пласцiнцы, тлумачачы iх. Ён не заўважаў, што я зусiм не гляджу туды. Iм завалодала грунтоўнасць вучонага. Нарэшце ён павярнуўся да мяне.

- Вы зразумелi?

- Зразумеў, - адказаў я.

- Што здарылася? - спытаў ён.

- Нiчога, - адказаў я. - Мне не ўсё вiдаць.

- Ах, вось што... - Ён паправiў акуляры. Потым ён паклаў здымкi назад у канверт i ўважлiва прыгледзеўся да мяне. - Не забiвайце сабе галаву лiшнiмi думкамi.

- Я не забiваю. Але што за д'ябальская несправядлiвасць! Мiльёны людзей здаровыя! Чаму гэты адзiн - хворы?

Жафэ хвiлiнку памаўчаў.

- На ваша пытанне нiхто не адкажа, - сказаў ён.

- Так, - прамовiў я ў раптоўным жудасным адчаi. Я нiбы аглух ад злосцi. Нiхто не адкажа! Вядома, не! За несправядлiвасць i смерць нiхто не адказвае! Пракляцце! I нiчога не зробiш!