Жан Сартр - Начальнiкава дзяцiнства (на белорусском языке)

* У Францыi дваццацiбальная сiстэма адзнак.

Ён уяўляў, што людзi, прачытаўшы яго, пачнуць знiкаць адзiн за адным, як ваўкалакi за першымi пеўнямi. Але раней чым пачаць трактат, ён хацеў ведаць думку свайго настаўнiка фiласофii - Павiяна.

- Прабачце, пане, - спытаў Люсьен, калi ўрокi скончылiся, - цi можна даказаць, што мы не iснуем?

Павiян адказаў, што не.

- Гогiта, - сказаў ён, - эрга сум. Вы iснуяце ўжо таму, што сумняваецеся ў сваiм iснаваннi.

Люсьена гэта не пераканала, але пiсаць трактат ён перадумаў. У лiпенi ён без асаблiвага бляску здаў экзамен на ступень бакалаўра i вярнуўся з бацькамi ў Фероль. Няўпэўненасць яго так i не пакiнула, заняўшы месца былой любовi чхаць.

Дзядзька Булiго памёр, i настрой думак у рабочых пана Флёр'е вельмi змянiўся. Яны атрымлiвалi цяпер вялiкi заробак, i iх жонкi куплялi сабе ядвабныя панчохi. Панi Буфардзье расказвала панi Флёр'е жудасныя навiны:

- Мая пакаёўка казала, што бачыла ўчора ў мясной лаўцы малую Ансiому, дачку аднаго рабочага вашага мужа. Памятаеце, мы яшчэ ёй дапамагалi, калi ў яе памерла мацi. Цяпер яна пабралася з наладчыкам Баперцюi. Дык вось, уяўляеце, яна брала курыцу за дваццаць франкаў! I якiм тонам! Iм усяго ўжо мала, яны хочуць, каб у iх было ўсё, як у нас.

Цяпер, калi Люсьен хадзiў з бацькам на шпацыр, рабочыя, заўважыўшы iх, толькi ледзь дакраналiся да картузаў, а некаторыя, каб не вiтацца, наогул пераходзiлi вулiцу. Аднойчы Люсьен сустрэў сына Булiго, Жуля, але той нават выгляду не падаў, што яго пазнае. Люсьен быў трошкi абражаны. Гэта быў добры выпадак, каб даказаць, што ты - начальнiк. Ён уперыўся ў Жуля арлiным позiркам i рушыў на яго, заклаўшы рукi за спiну. Але Булiго гэта зусiм не збянтэжыла: ён зiрнуў на Люсьена пустымi вачыма i, свiшчучы, прайшоў мiма. "Ён мяне не пазнаў", - вырашыў Люсьен. Але гэта яго вельмi расчаравала, i наступнымi днямi ён яшчэ больш, чым раней, думаў, што свет не iснуе.

Маленькi рэвальвер панi Флёр'е ляжаў у левай шуфлядзе камода. Ёй падарыў яго муж у кастрычнiку 1914-га перад тым, як пайсцi на фронт. Люсьен узяў яго i доўга круцiў у руках: ён быў падобны да цацкi - залачоная руля, дзяржанне з мацiцовымi бляшкамi. Каб пераканаць людзей, што яны не iснуюць, разлiчваць на фiласофскi трактат немагчыма. Тут патрэбен учынак, i ўчынак сапраўды адчайны, якi мог бы развеяць усякую двухсэнсоўнасць i паказаць у яркiм святле рэальны нябыт гэтага свету. Гучны выбух, на дыване - маладое цела ў крывi, некалькi словаў, накрэмзаных на лiсточку паперы: "Я забiваю сябе, таму што не iсную. I вы, браты мае, вы таксама - нiшто!" Людзi прачытаюць у ранiшнiх газетах - i ўбачаць: "Падлетак адважыўся!" Усе будуць страшэнна збянтэжаныя, i кожны спытае ў сябе: "А я? Цi я iсную?" У гiсторыi ўжо вядомы - напрыклад, пасля публiкацыi "Вертэра" - падобныя эпiдэмii самазабойстваў: Люсьен падумаў, што французскае слова "martyr"* па-грэчаску азначае "сведка".

* Маrtyr (франц.) - пакутнiк.

Няхай ён быў занадта чуллiвы, каб зрабiцца начальнiкам, але не настолькi, каб з яго не выйшаў пакутнiк. Цяпер ён часта заходзiў у будуар сваёй мацi i разглядаў рэвальвер, нiбыта ўпадаючы ў агонiю. Часам ён нават закусваў залачоную рулю i моцна сцiскаў у пальцах дзяржанне. Але ўвогуле ён быў даволi вясёлы i думаў, што ўсе сапраўдныя начальнiкi адчувалi спакусу самазабойства. Напрыклад, Напалеон. Люсьен не хаваў ад сябе, што дайшоў да астатняй ступенi роспачы, але спадзяваўся, што выйдзе з гэтага крызiсу з загартаванай душой, i з цiкаўнасцю прачытаў "Мемарандум св. Елены". Тым не менш трэба было прыняць рашэнне: апошнi тэрмiн сваiм ваганням Люсьен прызначыў на 30 верасня. Днi, якiя наблiжалi яго да гэтае даты, былi неймаверна цяжкiя; безумоўна, пералом мусiў быць дабратворны, але патрабаваў ад Люсьена такога напружання волi, што часам ён пачынаў баяцца, што аднойчы не вытрывае i зламаецца, як шкляны. Ён ужо не адважваўся дакранацца да рэвальвера; ён толькi выцягваў шуфляду, трошкi падымаў матчыну камбiнацыю i доўга глядзеў на маленькага халоднага i настырнага монстра, што патанаў у ружовым ядвабе. На шчасце, шматлiкiя клопаты, звязаныя з пачаткам навучальнага года, адцягнулi яго ўвагу: бацькi паслалi яго ў лiцэй св. Луi, дзе ён мусiў вучыцца на падрыхтоўчых курсах у Цэнтральную школу. Ён хадзiў у прыгожай пiлотцы з чырвоным шляком i значком i спяваў:

Поршань рухае магутныя машыны,

Поршань рухае вагоны й цягнiкi...

Такое новае "поршневае" званне напаўняла Люсьена гордасцю; апроч таго, iх клас быў непадобны да iншых: у iм былi свае традыцыi, свой цырыманiял, i гэта была сiла. Напрыклад, быў такi звычай, калi за пятнаццаць хвiлiн да канца заняткаў па французскай мове чый-небудзь голас пытаўся: "Хто такi сiрар?" I ўсе глуха адказвалi: "Казёл!" На што той жа голас пытаўся зноў: "Хто такi агрон?" I ўсе адказвалi крыху гучней: "Казёл!"*