- Я патэлефанавала яму. Сказала. Ён адказаў: "О'кэй". Па-ангельску, бо, як ты ўжо ведаеш, хоць, здаецца, нi ў чым не хочаш мне верыць, з iталiйскiх слоў яму знаёмыя хiба што некалькi праклёнаў.
- Але што азначае гэтае "о'кэй"?
- Ты хочаш сказаць, што Гарвардская юрыдычная школа можа залiчыць у свае студэнты чалавека, не здатнага нават даць вызначэнне слову "о'кэй"?
- "О'кэй" - не юрыдычны тэрмiн, Джэнi.
Яна дакранулася да маёй рукi. Гэты жэст я, дзякаваць Богу, зразумеў. Аднак з "о'кэй" трэба было высветлiць усё.
Я мусiў ведаць, што мяне чакае.
- "О'кэй" можа таксама адзначаць: "Ну, сцярплю як-небудзь".
Нарэшце яна ўсё-такi злiтавалася i каторы ўжо раз паўтарыла ва ўсiх драбнiцах сваю размову з бацькам. Ён узрадаваўся. Ён i праўда ўзрадаваўся. Вядома, ён i не разлiчваў, калi выпраўляў сваю дачку вучыцца, што яна вернецца, каб абвянчацца з суседскiм сынам (якi, дарэчы, зрабiў ёй прапанову перад яе ад'ездам у Рэдклiф). Спярша ён не паверыў, што яе жанiха завуць Олiвэр Барэт IV, i адразу загадаў дачцэ не парушаць адзiнаццатага запавету.
- Гэта якога ж? - спытаўся я.
- Не тлумiць галаву бацьку.
- А-а.
- I гэта ўсё, Олiвэр. Праўда.
- Ён ведае, што я бедны?
- Ведае.
- I яго гэта не бянтэжыць?
- Прынамсi, цяпер у вас ёсць хоць нешта агульнае.
- Аднак ён быў бы шчаслiвейшы, калi б я меў хоць нейкiя бабкi?
- А ты - не?
Я змоўк i больш ужо не сказаў нi слова да самага канца дарогi.
Вулiца, на якой жыла Джэнi, называлася Гамiльтон Авэню. Праспект гэты ўяўляў сабою доўгую чараду драўляных дамкоў, каля якiх валтузiлася дзятва. Было яшчэ колькi чэзлых дрэваў. Едучы тут i азiраючыся па баках, я адчуваў сябе ўсё роўна як на iншае планеце. Пачаць хоць бы з таго, што вакол была процьма народу. Гэта калi не лiчыць дзяцей. На верандах сем'ямi сядзелi мужчыны й жанчыны самага рознага ўзросту. Выдавала на тое, што лепшага нядзельнага занятку, нiж пазiраць на тое, як я паркую свой "МГ", iм не знайсцi.
Джэнi выскачыла з машыны першая. У сваiм родным Крэнстане яна стала жвавая, што той конiк. Калi, так бы мовiць, гледачы на верандах убачылi, каго я прывёз, дык адразу пачуўся дружны хор прывiтанняў. Гэта ж прыехала iхняя славутая Кавiлеры! Пасля ўсiх гэтых радасных крыкаў я адчуў, што мне сорамна выйсцi з машыны i паказацца на вочы землякам маёй Джэнi. Бо ж пры ўсiм сваiм жаданнi я нi ў чым не выдаваў на гiпатэтычнага Олiвэро Барэто.
- Прывiтанне, Джэнi! - зычна крыкнула нейкая матрона.
- Прывiтанне, мiсiс Кападзiлупа, - крыкнула ў адказ Джэнi.
Я выбраўся з машыны i адразу адчуў, як у мяне ўтаропiлiся дзесяткi вачэй.
- Гэй, а хто гэты хлопец? - крыкнула мiсiс Кападзiлупа.
Людзi тут, як вiдаць, не дужа цырымонныя...
- Нiхто, - азвалася Джэнi, i гэта так паддало мне ўпэўненасцi ў сабе, што далей ажно няма куды.
- Можа, i так, - крыкнула мiсiс Кападзiлупа, утупiўшыся ў мяне, - затое дзяўчына ў яго - ого-го!
- Ён гэта ведае, - адказала Джэнi.
Потым яна павярнулася на радасць суседзям насупраць.
- Ён гэта ведае, - сказала яна другому гурту сваiх фанаў.
Потым узяла мяне за руку - руку чужанiцы ў раi, i пацягнула ўверх па прыступках дома No 189 А, Гамiльтон Авэню...
Я ўвайшоў у пакой i спынiўся.
- Знаёмся, гэта мой бацька, - сказала Джэнi, i Фiл Кавiлеры, каржакаваты мацак-родайлэндзец (рост - прыкладна 5 футаў 9 цаляў, вага - фунтаў 165) падаў мне руку.
Я падаў яму сваю i адчуў ягоную сiлу.
- Як жыццё, сэр? - прывiтаў я яго.
- Фiл, - паправiў ён мяне. - Проста Фiл.
- Фiл, сэр, - сказаў я, як раптам мне давялося яшчэ i спалохацца.
Выпусцiўшы маю руку, мiстэр Кавiлеры павярнуўся да сваёй дачкi i гаркнуў штосiлы:
- Джэнiфэр!
На нейкi момант абое застылi. А потым кiнулiся абдымацца. Моцна. Дужа моцна. Пагойдваючыся з боку ў бок. I ўвесь гэты не такi i малы ўжо час мiстэр Кавiлеры паўтараў (цяпер ледзь чутна) толькi адно слова: "Джэнiфэр, Джэнiфэр, Джэнiфэр..." Адзiнае ж, што магла адказаць на гэта ягоная рэдклiфская разумнiца-дачка, было: "Фiл, Фiл, Фiл..."
Без анiякiх сумненняў, я быў тут лiшнi.
Адзiнае, што выручыла мяне таго дня, дык гэта маё вытанчанае выхаванне. З дзяцiнства мне ўбiвалi ў галаву, што есцi з поўным ротам - непрыстойна. А раз Фiл i Джэнi ўсё роўна як змовiлiся трымаць гэты самы рот набiтым, дык гаварыць мне амаль не давялося. Я з'еў рэкордную колькасць iталiйскiх пiрожных. Пазней, на радасць абаiх Кавiлеры, я даволi доўга i падрабязна разважаў пра тое, якiя з пiрожных спадабалiся мне найбольш (а пакаштаваў я кожнага гатунку, баючыся пакрыўдзiць гаспадара, па два).
- Ён о'кэй, - сказаў Фiл дачцэ.
Што б гэта магло азначаць?
Читать дальше