Джон Стейнбек - Гронкi гневу (на белорусском языке)

Бацька азiрнуўся на дзядзьку Джона:

- Ну што, зрабiў?

- Ага.

- Тады вось што - ты дапамажы Элу, а я схаджу ў краму, куплю што-небудзь з ежы.

- Вазьмi свiной грудзiнкi, - папрасiў Эл. - Я мяса хачу.

- Добра, - сказаў бацька i саскочыў з грузавiка, а дзядзька Джон палез на яго месца.

Калi ўцягнулi дошкi ў вагон, мацi прачнулася i села на матрацы.

- Што вы надумалi рабiць? - запыталася яна.

- Хочам збiць памост, каб не залiло.

- Навошта? Тут у нас суха.

- А хутка не будзе. Вада прыбывае.

Мацi цяжка паднялася з матраца i падышла да дзвярэй.

- Трэба адсюль выбiрацца.

- Нельга, - запярэчыў Эл. - Усё наша дабро тут. Грузавiк тут. Усё, што ў нас ёсць.

- А бацька дзе?

- Пайшоў купiць што-небудзь на снеданне.

Мацi зiрнула ўнiз, на ваду. Да падлогi вагона засталося ўжо толькi шэсць цаляў. Мацi вярнулася да матраца i паглядзела на дачку. Iх позiркi сустрэлiся.

- Ну, як ты сябе адчуваеш? - запыталася мацi.

- Стамiлася. Зусiм без сiл.

- Зараз накармлю цябе снеданнем.

- Мне есцi не хочацца.

Мiсiс Уэйнрайт падышла i стала каля мацi.

- Выгляд у яе цяпер добры. Зусiм малайчына.

Вочы Ружы Сарона пыталiся аб нечым у мацi, але тая старалася ўнiкнуць гэтага пытання. Мiсiс Уэйнрайт адышла ад печкi.

- Ма...

- Ну што табе?

- Усё... добра?

Мацi не стрывала. Яна апусцiлася каля дачкi на каленi.

- У цябе яшчэ будуць дзецi, - сказала яна. - Мы зрабiлi ўсё, што маглi.

Ружа Сарона пачала кiдацца па матрацы i прыўзнялася на локцi.

- Ма!

- Ты невiнаватая.

Ружа Сарона зноў адкiнулася назад i закрыла вочы сагнутымi ў локцях рукамi. Руцi падабралася блiзка да сястры i з жахам пазiрала на яе. Потым хрыпла прашаптала:

- Яна хворая, ма? Яна памрэ?

- Ну што ты. Яна паправiцца. Паправiцца.

У вагон увайшоў бацька з пакункамi ў руках.

- Ну, як яна?

- Усё добра, - адказала мацi. - Усё будзе добра.

Руцi далажыла Ўiнфiлду:

- Яна не памрэ. Так ма сказала.

А Ўiнфiлд, калупаючы ў зубах трэсачкай, прамовiў, зусiм як дарослы:

- Мне гэта i так вядома.

- Адкуль?

- Не скажу, - адказаў Уiнфiлд i выплюнуў з рота абломак трэсачкi.

Мацi распалiла агонь у печцы апошнiм суччам, падсмажыла грудзiнкi i зрабiла да яе падлiўку. Сярод бацькавых пакупак быў i заводскi хлеб. Убачыўшы яго, мацi нахмурылася:

- Грошы яшчэ засталiся?

- Не, - адказаў бацька. - Але ж вельмi есцi хочацца.

- I ты купляеш хлеб, - папракнула яго мацi.

- Мы вельмi прагаладалiся. Усю ж ноч працавалi.

Мацi ўздыхнула:

- А як далей будзем жыць?

Пакуль яны елi, вада падымалася ўсё вышэй i вышэй. Эл паспешлiва праглынуў сваю порцыю i разам з бацькам пачаў збiваць памост. Пяць футаў шырынёй, шэсць футаў даўжынёй, чатыры футы ад падлогi. А вада падабралася ўжо да дзвярэй, доўга стаяла там, нiбы ў нерашучасцi, i нарэшце патроху прасачылася ў вагон, пачала залiваць падлогу. I зноў палiў дождж - цяжкiя, буйныя кроплi запляскалi па вадзе, як i раней, гулка барабанiлi па даху.

Эл сказаў:

- Ну, давайце падымем матрацы. I коўдры туды ж, а то намокнуць.

Яны навалiлi ўвесь свой скарб на высокi памост; вада ўсё больш залiвала падлогу. Бацька, мацi, Эл i дзядзька Джон з чатырох рагоў паднялi матрац, на якiм ляжала Ружа Сарона, i паклалi паверх рэчаў.

Ружа Сарона запратэставала:

- Я сама. Я здаровая.

А вада празрыстай плёнкай распаўзалася па падлозе. Ружа Сарона шапнула нешта мацi, i тая ўсунула руку пад коўдру, памацала грудзi i кiўнула галавой.

У другiм канцы вагона Ўэйнрайты стукалi малаткамi, майструючы i сабе памост. Дождж памацнеў, але неўзабаве сцiх зусiм.

Мацi паглядзела сабе пад ногi. Вада ў вагоне паднялася ўжо на паўцалi.

- Гэй, Руцi, Уiнфiлд, - спалохана закрычала мацi, - залязайце наверх. Прастудзiцеся. - Яна падсадзiла дзяцей наверх, i яны нязручна прымасцiлiся каля матраца Ружы Сарона. I раптам мацi сказала: - Трэба выбiрацца адсюль.

- Нельга, - запярэчыў бацька. - Эл правiльна кажа: усё наша дабро тут. Мы зараз дзверы знiмем i пакладзём наверх - больш месца будзе.

Джоўды ўсёй сям'ёй згрудзiлiся на памосце, маўклiвыя, панурыя. Паводка затапiла вагон на шэсць цаляў вышэй падлогi, i толькi тады яе воды пералiлiся цераз дарожны насып i залiлi бавоўнiшча па другi бок шашы. Астатак дня i ўсю ноч мужчыны спалi, прамоклыя, бок у бок адзiн з адным на знятых з пазоў дзвярах. Мацi ляжала разам з Ружай Сарона. Яна то перашэптвалася з дачкой, то цiха сядзела на матрацы ў глыбокiм роздуме. Рэшткi куплёнага хлеба яна хавала пад коўдрай.

Дождж цяпер iшоў перагонамi - кароткiя шквалы змянялiся зацiшшам. Ранiцай бацька пайшоў, плюхаючы па вадзе, па лагеры i вярнуўся з дзесяткам бульбiн у кiшэнях. Мацi хмура пазiрала, як ён выламаў некалькi дошак з унутранай абшыўкi вагона, распалiў печку i зачарпнуў вады ў кацялок. Потым усе елi рукамi гарачую бульбу, ад якой iшла пара. I калi гэтая апошняя iх ежа была з'едзена, усе моўчкi ўтаропiлiся на шэрую ваду пад iмi, а ноччу доўга не клалiся спаць.