Morgan Rice - Geliefd

Ze was zich bewust van zichzelf. Waarom moest hij haar zo zien? Natuurlijk had zij de pech dat ze eindelijk een jongen had gevonden die ze echt leuk vond, en zich niet mooi kon opmaken. Er was geen badkamer in de schuur, maar zelfs als die er was, had ze geen make-up bij zich. Ze keek weer beschaamd weg.

“Heb ik lang geslapen?” vroeg ze.

“Weet ik niet. Ik werd gewoon zelf wakker,” zei hij terwijl hij achterover leunde en zijn hand door zijn haar haalde. “Ik heb me vanavond vroeg gevoed. Daardoor sliep ik snel.”

Ze keek naar hem.

“Leg het me eens uit,” zei ze.

Hij keek haar aan.

“Voeden,” voegde ze toe. “Hoe werkt het? Moet je…mensen vermoorden?”

“Nee, nooit,” zei hij.

Het werd stil in de kamer terwijl hij zijn gedachten ordende.

“Zoals alles in het vampiersras is het ingewikkeld,” zei hij. “Het hangt af van de soort vampier die je bent, en het verbond waar je toe behoort. In mijn geval: ik voed me alleen met dieren. Voornamelijk herten. Die zijn er toch te veel, en mensen jagen er ook op – en niet eens om te eten.”

Zijn gezichtsuitdrukking werd donker.

“Maar andere verbonden zijn niet zo barmhartig. Zij voeden zich met mensen. Meestal ongewenste mensen.”

“Ongewenst?”

“Daklozen, zwervers, prostitués…zij die niet worden opgemerkt. Zo is het altijd geweest. Ze willen geen aandacht op het ras vestigen.

Daarom vinden wij ons verbond, mijn vampiersras, zuiverbloedig, en andere soorten onzuiver. Waar je je mee voedt… daarvan neem je de energie op.”

Caitlin zat na te denken.

“Hoe zit het met mij?” vroeg ze.

Hij keek haar aan.

“Waarom wil ik me soms voeden, en soms niet?”

Hij fronste zijn voorhoofd.

“Dat weet ik niet zeker. Met jou is het anders. Jij bent een halfbloed. Dat is heel zeldzaam… Ik weet wel dat je volwassen moet worden. Anderen worden in een enkele nacht veranderd. Bij jou is het een proces. Het kan even duren voor je stabiel bent, om alle veranderingen te ondergaan.”

Caitlin dacht terug en herinnerde zich haar hongersteken, hoe ze haar uit het niets hadden overweldigd. Hoe ze haar dwongen aan niets anders dan voeden te denken. Het was verschrikkelijk. Ze was doodsbang dat het weer zou gebeuren.

“Maar hoe zal ik weten wanneer het weer gebeurt?”

Hij keek haar aan. “Niet.”

“Maar ik wil geen mensen doden,” zei ze. “Nooit.”

“Dat hoeft ook niet. Je kunt je ook voeden met dieren.”

“Maar wat als het gebeurt als ik ergens niet weg kan?”

“Je zult het moeten leren beheersen. Daar is oefening voor nodig. En wilskracht. Het is niet gemakkelijk, maar wel mogelijk. Je kunt het beheersen. Iedere vampier maakt dit door.”

Caitlin dacht aan hoe het zou zijn om een levend dier te vangen en zich daarmee te voeden. Ze wist dat ze al sneller was geworden dan ooit, maar ze wist niet zeker of ze al zó snel was. En ze wist niet eens wat ze zou moeten doen wanneer ze daadwerkelijk een hert had gevangen.

Ze keek naar hem.

“Kun jij het me leren?” vroeg ze hoopvol.

Hij keek haar in haar ogen, en ze voelde haar hart kloppen.

“Voeden is heilig binnen ons ras. Men doet het altijd alleen,” zei hij zachtjes en verontschuldigend. “Behalve…” Hij werd stil.

“Behalve?” vroeg ze.

“In huwelijksceremonies. Om bruid en bruidegom te binden.”

Hij keek weg, en ze zag hem schuiven. Ze voelde het bloed naar haar wangen vloeien en het werd plotseling erg warm in de kamer.

Ze besloot het te laten gaan. Ze had nu geen hongersteken, en ze zou die weg wel betreden wanneer het erop aankwam. Ze hoopte dat hij dan aan haar zijde stond.

Daarnaast vond ze het stiekem allemaal maar niks: voeden, vampiers of zwaarden, of wat er dan ook mee te maken had. Wat ze echt wilde weten, was meer over hém. Of liever: hoe hij over haar dacht. Er waren zo veel vragen die ze hem wilde stellen. Waarom zette je alles op het spel voor mij? Ging het alleen om het zwaard vinden? Of was er nog wat anders? Als je eenmaal je zwaard vindt, blijf je dan bij mij? Zou je de regels over relaties met mensen voor mij verbreken?

Maar ze was bang.

In plaats daarvan zei ze dus: “Ik hoop dat we je zwaard vinden.”

Stom, dacht ze. Is dat het beste dat je kunt? Kun je nou nooit eens de moed bijeenschrapen om te zeggen wat je denkt?

Maar zijn energie was te intens, en als ze bij hem in de buurt was, was het moeilijk voor haar om helder te denken.

“Ik hoop het ook,” antwoordde hij. “Het is geen gewoon wapen. Het wordt al eeuwenlang begeerd door onze soort. Er wordt gezegd dat het het allerbeste Turkse zwaard is dat ooit is gemaakt, van een metaal dat alle vampiers kan doden. Daarmee zouden we onoverwinnelijk zijn. Zonder, echter…”

Hij zweed, blijkbaar bang om de gevolgen uit te spreken.

Caitlin wilde dat Sam hier was, wilde dat hij hen kon helpen zoeken naar haar vader. Ze keek weer rond door de schuur. Ze zag geen recente tekenen dat hij hier geweest was. Ze wenste opnieuw dat ze haar telefoon niet onderweg kwijt was geraakt. Dat zou de zaken zo veel makkelijker hebben gemaakt.

“Sam sliep hier altijd,” zei ze. “Ik wist zeker dat hij hier zou zijn. Maar ik weet dat hij naar dit dorp terug zou keren – heel erg zeker. Hij zou nergens anders heen gaan. Morgen gaan we naar school, en praat ik met mijn vrienden. Ik zal hem vinden.”

Caleb knikte. “Je denkt dat hij weet wie jullie vader is?” vroeg hij.

“Ik…weet het niet,” antwoordde ze. “Maar ik weet dat hij een stuk meer over hem weet dan ik. Hij heeft altijd al geprobeerd hem te vinden. Als er iemand wat weet, is hij het wel.”

Caitlin dacht terug en herinnerde zich al die keren met Sam, hoe hij altijd zocht, haar nieuwe aanwijzingen liet zien en nooit teleurgesteld werd. Zijn verlangen om hun vader te zien was overweldigend, als iets levends in zijn binnenste. Zij voelde het ook wel, maar niet zo sterk als hij. Om meerdere redenen was zijn teleurstelling moeilijker aan te zien.

Caitlin dacht aan hun slechte jeugd, aan alles dat ze hadden gemist, en werd plotseling overmand door emotie. Een traan welde op in haar ooghoek, en ze veegde hem snel en beschaamd weg, en hoopte dat Caleb het niet had gezien.

Maar dat had hij wel. Hij keek op en bekeek haar aandachtig.

Hij stond langzaam op en ging naast haar zitten. Hij was zo dichtbij dat ze zijn energie kon voelen. Het was intens en haar hart begon te bonzen.

Hij haalde zachtjes een vinger door haar haren om het uit haar gezicht te halen. Toen liet hij hem langs haar ooghoek glijden, en toen langs haar wang.

Ze hield haar gezicht omlaag en staarde naar de vloer, bang om zijn blik te kruisen. Ze voelde hoe hij haar bestudeerde.

“Maak je geen zorgen,” zei hij met zijn zachte, diepe stem die haar compleet op haar gemak stelde. “We zullen je vader vinden. En dat zullen we samen doen.”

Maar dat was niet waar ze zich zorgen over maakte. Ze maakte zich zorgen over hem, Caleb. Zorgen over wanneer hij haar zou verlaten.

Ze vroeg zich af of hij haar zou kussen als ze haar gezicht naar hem wendde. Ze wilde dolgraag de aanraking van zijn lippen voelen.

Maar ze was bang om haar hoofd te draaien.

Het voelde alsof ze pas uren later de moed bijeen had geschraapt om haar hoofd bij te draaien.

Maar hij had zijn gezicht al afgewend. Hij leunde licht achterover tegen het hooi, ogen gesloten, slapend met een lichte glimlach op zijn gezicht dat verlicht werd door het haardvuur.

Ze kroop dichter tegen hem aan en leunde achterover, en legde haar hoofd op enkele centimeters van zijn schouder. Ze raakten elkaar bijna.

En bijna was genoeg voor haar.

Caitlin deed de deur van de schuur zachtjes dicht en tuurde naar de met sneeuw bedekte wereld. Wit zonlicht kaatste overal vanaf. Ze bracht haar handen naar haar ogen, en voelde een pijn die ze niet eerder zo erg had ervaren: haar ogen barstten bijna uit elkaar.