Blake Pierce - Wist Ze Maar

Toen ze uit de lift stapte en Durans wachtruimte betrad, zag ze dezelfde receptioniste die iets meer dan een jaar geleden achter hetzelfde bureau had gezeten. Ze hadden elkaar nooit bij de voornaam genoemd, maar de receptioniste stond op van haar bureau en haastte zich om haar te omhelzen.

“Kate! Het is zo fijn je te zien!”

Gelukkig schoot de naam van de receptioniste haar net op tijd te binnen. “Jij ook, Dana,” zei Kate.

“Ik dacht niet dat je het goed zou doen met pensioen,” grapte Dana.

“Ja, het is nogal een groot avontuur.”

“Nou, ga je gang en ga door,” zei Dana. “Hij zit op jou te wachten.”

Kate klopte aan op de gesloten kantoordeur. Ze merkte dat zelfs de ietwat norse reactie van de andere kant haar op haar gemak stelde.

“De deur is open,” zei de stem van assistent-directeur Vince Duran.

Kate opende de deur en stapte naar binnen. Ze was volledig voorbereid om Duran te zien en was helemaal klaar voor de confrontatie. Wat ze echter niet had verwacht, was het gezicht van haar oude partner. Logan Nash glimlachte meteen naar haar en stond op uit een van de stoelen aan het bureau van Duran.

Duran leek even opzij te kijken om hen de gelegenheid te geven gedag te zeggen. Kate en Logan Nash ontmoetten elkaar op de stoelen van de bezoeker in een vriendelijke omhelzing. Ze had de laatste acht jaar van haar carrière met Logan gewerkt. Hij was tien jaar jonger dan haar, maar was goed op weg om aan een illustere carrière voor zichzelf te timmeren toen ze was vertrokken.

“Het is goed je te zien, Kate,” zei hij zachtjes in haar oor terwijl ze elkaar omhelsden.

“Jij ook,” zei ze. Haar hart zwol op en langzaam, bijna tergend, realiseerde ze zich dat hoe ze het ook probeerde te plaatsen, ze dit deel van haar leven het afgelopen jaar heel erg had gemist.

Toen de omhelzing onderbrak, namen ze allebei onhandig plaats voor Duran. Tijdens hun tijd samen als partners hadden ze vaak plaats genomen op deze stoelen. Maar dat was nooit het geval geweest om een standje in ontvangst te nemen.

Vince Duran haalde diep adem en zuchtte het uit. Kate kon niet inschatten hoe overstuur hij was.

“Dus laten we er niet omheen dansen,” zei Duran. “Kate, je weet waarom je hier bent. En ik heb Chief Budd verzekerd dat ik de situatie op een zeer effectieve manier zou aanpakken. Dat leek prima voor hem en ik ben er vrij zeker van dat de hele beproeving waarbij je een verdachte van zijn veranda donderde, onder het tapijt zal worden geveegd. Wat ik echter wel zou willen weten, is hoe je op de veranda van die arme man bent terechtgekomen.”

Ze wist toen dat het harde gesprek dat ze had verwacht niet zou plaatsvinden. Duran was een kanjer van een kerel, ongeveer honderdtwintig kilo en het grootste deel daarvan was niets anders dan spieren. Hij had in zijn twintiger jaren enige tijd in Afghanistan doorgebracht en hoewel ze nooit was te weten gekomen wat hij daar had gedaan, waren de geruchten ongebreideld. Hij had wrede dingen gezien en gedaan en dat was vaak te merken aan de diepe groeven in zijn gezicht. Maar vandaag leek hij in een goed humeur te zijn. Ze vroeg zich af of dat kwam omdat hij niet langer tegen haar sprak als iemand die onder hem werkte. Het voelde bijna meer als het bijkletsen met een oude vriend.

Dat maakte het gemakkelijk voor haar om hem te vertellen over de moord op Julie Hicks - de dochter van haar goede vriendin Deb Meade. Ze beschreef het bezoek aan de woning van de Meades en hoe zeker de Meades van hun zaak hadden geleken. Ze speelde vervolgens het tafereel op de veranda van Neilbolt opnieuw af en legde uit hoe ze was begonnen door zich te verdedigen en vervolgens toe te geven dat de dingen misschien een beetje uit de hand gelopen waren.

Een paar keer hoorde ze zachtjes de verkneukelende lach van Logan. Het gezicht van Duran bleef ondertussen grotendeels uitdrukkingsloos. Toen ze klaar was, wachtte ze op zijn reactie en was in de war toen hij alleen maar de schouders ophaalde.

“Kijk... wat mij betreft,” zei hij, “is er geen probleem. Hoewel je misschien je neus hebt vertoond waar het niet thuishoorde, had deze kerel niet moeten uithalen - vooral nadat je hem had verteld dat je voormalige FBI was. Dat was bijzonder stom van hem. Het enige waar ik mijn wenkbrauwen moet over optrekken, is dat je hem in de boeien geslagen hebt.”

“Zoals ik al zei... ik ben waarschijnlijk een tikkeltje te ver gegaan.”

“Jij?” Vroeg Logan gespeeld verrast. “Nee toch!”

“Wat weet je eigenlijk over de zaak?” Vroeg Duran.

“Alleen dat ze in haar huis werd vermoord terwijl haar man op zakenreis was. De ex-vriend was het enige echte spoor maar de politie ontsloeg hem vrij snel en liet hem het politiekantoor verlaten. Later kwam ik erachter dat hij een sluitend alibi kon voorleggen.”

“Nog iets anders?” Vroeg Duran.

“Niets anders dan wat me is verteld.”

Duran knikte en slaagde er toen in een hartelijke glimlach tevoorschijn te toveren. “Dus afgezien van het naar beneden donderen van volwassen kerels uit hun veranda, hoe heeft het pensioen jou behandeld?”

“Als de hel,” gaf ze toe. “Het was geweldig voor de eerste paar weken, maar het werd snel vervelend en saai. Ik mis mijn baan. Ik ben als een gek een waanzinnige hoeveelheid non-fictie misdaadboeken gaan lezen. Ik kijk veel te veel misdaadshows op Discovery Channel.”

“Je zou verbaasd zijn hoe vaak we dat horen van agenten in hun eerste zes tot twaalf maanden na hun pensionering. Sommigen bellen ons om hen toch maar een beetje werk te bezorgen. Alles wat we hebben. Zelfs het papierwerk van routine afluisteroperaties is goed.

Kate zei niets maar knikte om aan te geven dat ze zich dat perfect kon inbeelden.

“Maar toch heb je niet gebeld,” zei Duran. “Als ik eerlijk ben, had ik een belletje van jou verwacht. Ik dacht niet dat je het zo gemakkelijk zou laten vallen. En dit kleine incident bewijst dat ik gelijk heb.”

“Met alle respect,” zei Kate, “heb je me hierheen geroepen om me op de vingers te tikken of om het me onder mijn neus te wrijven dat ik mijn oude baan niet kan opgeven?”

“Geen van beide,” zei Duran. “Ik heb jouw dossiers gisteren nog es bekeken nadat ik het telefoontje van Richmond kreeg. Ik heb gemerkt dat je gevraagd is om te getuigen tijdens een hoorzitting. Klopt dat?”

“Dat is waar. Het is voor de zaak Mueller. Dubbele moord.”

“Is dat de eerste keer dat je voor het werk bent gecontacteerd sinds je met pensioen bent?”

“Nee,” zei ze, vrij zeker dat hij het antwoord al wist. “Er was een assistent van een agent die me ongeveer twee maanden na mijn pensionering belde om vragen te stellen over een cold case waaraan ik voor het laatst gewerkt had in 2005. Sommige van de jongens in archieven en onderzoek hebben ook een paar keer contact opgenomen over de methodiek die ik gebruikte in sommige oudere gevallen.”

Duran knikte en leunde een beetje achterover in zijn stoel. “Je moet ook weten dat we instructeurs op de academie hebben die sommige van je eerdere zaken gebruiken als voorbeelden voor cursussen. Je hebt je stempel hier achtergelaten in het bureau, agent Wise. En eerlijk gezegd had ik gehoopt dat je een van die agenten zou worden die begon te bellen om te zien wat je kon doen om te helpen, zelfs nadat je met pensioen was gegaan.”

“Wil je zeggen dat het mogelijk is om te assisteren in een aantal zaken dan?” Vroeg Kate. Ze deed haar best om de hoopvolle toon uit haar stem te houden.

“Nou, het is niet zo eenvoudig als dit. We dachten erover om misschien een of twee agenten met een uitzonderlijke staat van dienst aan het werk te zetten in onze cold cases. Niets op lange termijn of fulltime, let wel. En tijdens onze meetings was het steeds weer jouw naam die op iedereens lippen lag. Nu, voordat je te opgewonden raakt, moet je weten dat dit niet voor onmiddellijk is. We willen nog steeds dat je van je pensioen leert genieten. Neem vrije tijd en vakantie. Echt vrije tijd.”