Blake Pierce - Wist Ze Maar

En oneerlijkheid was echt iets wat ze zich nu niet kon veroorloven. Met pensioen of niet, haar reputatie stond op het spel - een reputatie die ze gedurende meer dan dertig jaar met veel zorg had opgebouwd. Ze zou hier de komende momenten een hele dunne lijn moeten bewandelen, iets wat ze verwelkomde. Ze had zich het hele jaar dat ze met pensioen was geweest niet zo levendig gevoeld als nu.

Ze liep naar de informatiebalie, een helder verlichte ruimte die door een glazen paneel van de centrale kamer was gescheiden. Een vrouw in uniform zat aan het bureau en stempelde iets af in een grootboek toen Kate naderde. Ze keek op naar Kate met een gezicht dat eruitzag alsof er al dagenlang geen glimlach meer op verschenen was.

“Wat kan ik voor u doen?” vroeg de receptioniste.

“Ik ben een gepensioneerde FBI-agent, op zoek naar informatie over een recente moord. Ik hoopte de namen te krijgen van de officieren die verantwoordelijk zijn voor de zaak.”

“Kan u zich identificeren?” vroeg de vrouw.

Kate nam haar rijbewijs en schoof het door de opening in de glazen scheidingswand. De vrouw keek er in totaal één seconde naar en schoof het toen weer terug. “Ik heb uw FBI- identiteitsbewijs nodig.”

“Nou, zoals ik al zei, ik ben met pensioen.”

“En wie heeft u dan gestuurd? Ik heb hun naam en contactgegevens nodig en dan moeten ze een verzoek invullen om u de informatie te bezorgen.”

“Ik hoopte echt dat we deze regeltjes konden overslaan.”

“Ik kan u hiermee niet helpen,” zei de vrouw.

Kate vroeg zich af hoe ver ze het zou kunnen drijven. Als ze hier te hard pushte, zou iemand Clarence Greene zeker op de hoogte stellen en dat zou slecht kunnen aflopen. Ze pijnigde haar hersenen en probeerde snel een andere aanpak te bedenken. Eén plan kwam in haar op maar het was veel riskanter dan wat ze momenteel aan het uitproberen was.

Met een zucht antwoordde Kate een kort: “Nou, toch bedankt hoor.”

Ze draaide zich om en liep het kantoor uit. Ze schaamde zich een beetje. Wat had ze in hemelsnaam gedacht? Zelfs als ze nog steeds haar FBI-identificatie zou hebben, zou het onwettig zijn voor de Richmond politie om haar informatie te geven zonder toestemming van een supervisor.

Wat een beschamende ervaring te moeten teruglopen naar haar wagen met dit vreemde gevoel - het gevoel een burger te zijn.

Maar een burger die een hekel heeft aan ‘nee’ als antwoord.

Ze viste haar mobieltje uit haar tas en belde Deb Meade. Deb antwoordde en klonk nog steeds uitgeput en ver weg.

“Sorry dat ik je stoor, Deb,” zei ze. “Maar heb je een naam en adres van de ex-vriend voor mij?”

Het bleek dat Deb haar beide kon geven.

Hoewel Kate haar oude Bureau identificatie niet meer bij zich droeg, had ze nog steeds de laatste badge die ze ooit gedragen had. De badge had een plekje gekregen boven de open haard als een relikwie en aandenken aan vervlogen tijden, niet beter dan een vervaagde foto uit een ander tijdperk. Ze verliet het politiekantoor op weg naar huis en pikte de badge op. Ze dacht er lang over na om ook haar wapen bij zich te dragen. Ze keek verlangend naar de M1911 maar liet hem toch op zijn vaste plek in het nachtkastje. Het wapen bij zich dragen voor wat ze van plan was, zou om problemen vragen.

Ze besloot wel om de handboeien mee te nemen die ze in een schoenendoos onder het bed bewaarde met een paar andere schatten uit haar carrière.

Voor het geval dat!

Ze verliet haar huis en ging op weg naar het adres dat Deb haar had gegeven. Het was een plaats in Shockoe Bottom, op twintig minuten rijden van haar woning. Ze was niet echt zenuwachtig tijdens de rit maar er gleed wel een gevoel van opwinding over haar heen. Ze wist dat ze dit niet zou moeten doen, maar tegelijkertijd voelde het goed om weer op jacht te gaan - zelfs als dit in het geheim was en zonder enige toestemming.

Net toen ze het adres van de voormalige vriend van Julie Hicks, Brian Neilbolt, bereikte, dacht Kate aan haar man. Hij dook af en toe op in haar gedachten, maar soms leek hij ineens op te duiken om er zich een tijdje te nestelen. En dat gebeurde net toen ze de straat van bestemming insloeg. Zij zag hem gefrustreerd zijn hoofd schudden.

Kate, je weet dat je dit niet zou moeten doen, leek hij te zeggen.

Ze grijnsde gepijnigd. Ze miste haar man soms zo fel, een gevoel dat hevig in contrast stond met het feit dat ze vond dat ze haar leven vrij snel terug opgepikt had na zijn dood.

Ze schudde de spinnenwebben van die herinneringen van zich af terwijl ze haar auto parkeerde voor het adres dat Deb haar had gegeven. Het was een vrij mooi huis, opgesplitst in twee verschillende appartementen met een veranda die de beide woningen van elkaar gescheiden hielden. Toen ze uit de auto stapte, kon ze meteen zien dat er iemand thuis was omdat ze iemand binnen heel luid kon horen praten.

Toen ze de portiektrappen beklom, besloop haar het gevoel dat ze een stap terugzette in de tijd, naar de periode van ongeveer een jaar geleden. Ze voelde zich weer een agent, ondanks het ontbreken van het vuurwapen op haar heup. Maar omdat ze eigenlijk een gepensioneerde agent was, had ze er geen idee van wat ze zou zeggen nadat ze op de deur klopte.

Maar dat hield haar absoluut niet tegen. Ze klopte op de deur met dezelfde autoriteit die ze een jaar geleden had uitgeoefend. Terwijl ze binnen nog steeds de luide stemmen hoorde, dacht ze dat ze bij de waarheid zou blijven. Liegen in een situatie waar ze allereerst niet hoorde te zijn, zou het alleen maar erger maken als ze betrapt werd.

De man die de deur opendeed, overrompelde Kate een beetje, eerlijk gezegd. Hij was bijna twee meter lang en een boom van een vent. Alleen al aan zijn schouders kon je merken dat hij van een stevige training hield. En hij zou zich makkelijk kunnen voordoen als een professionele worstelaar. Het enige wat hem verraadde, was de woede in zijn ogen.

“Ja?” vroeg hij. “Wie ben jij?”

Ze maakte toen een beweging die ze heel erg had gemist. Ze liet hem haar badge zien. Ze hoopte dat de aanblik ervan enig gewicht zou uitoefenen om haar introductie een beetje te ondersteunen. “Mijn naam is Kate Wise. Ik ben een gepensioneerde FBI-agent. Ik hoopte dat je even met me kon praten.”

“Waarover dan wel?” vroeg hij, zijn woorden snel en pittig.

“Ben jij Brian Neilbolt?” vroeg ze.

“Ja, dat ben ik zeker.”

“Dus dan klopt het dat Julie Hicks jouw ex-vriendin was? Vroeger Julie Meade?”

“Ah shit, dit weer? Kijk, de verdomde politie heeft me al binnengehaald en ondervraagd. Nu ook nog es de FBI?”

“Wees gerust, ik ben hier eigenlijk niet voor een ondervraging. Ik wilde gewoon wat vragen stellen.”

“Klinkt als een ondervraging voor mij,” repliceerde hij. “Trouwens, je zei net dat je met pensioen bent. Ik ben er vrij zeker van dat dit betekent dat ik niets hoef te doen wat je vraagt.”

Ze deed alsof zijn woorden haar gekwetst hadden en keek even van hem weg. In werkelijkheid keek ze echter over zijn enorme schouders heen en wierp een blik in de ruime die zich achter hem bevond. Ze zag een koffer en twee rugzakken tegen de muur leunen. Ze zag ook een vel papier bovenop de koffer. Ze kon het grote logo van de Booking bon zien. Blijkbaar was Brian Neilbolt van plan een tijdje de stad te verlaten.

Niet het beste scenario als je ex-vriendin was vermoord en je opgepikt was en vervolgens onmiddellijk door de politie was vrijgelaten.

“Waar ben je van plan heen te gaan?” Vroeg Kate.

“Dat zijn jouw zaken niet.”

“Met wie had je een discussie aan de telefoon voordat ik aanklopte?”

“Nogmaals, dat zijn helemaal jouw zaken niet. Als je me nu wilt excuseren...”

Hij wou de deur sluiten maar Kate gaf niet op. Ze stapte naar voren en plantte haar schoen tussen de deur en het houten frame.