Blake Pierce - Wist Ze Maar

“Meneer Neilbolt, ik vraag maar vijf minuten van je tijd.”

Een golf van woede stroomde door zijn ogen maar leek toen een beetje weg te ebben. Hij liet zijn hoofd hangen en even dacht ze dat hij er verdrietig uitzag. Het leek op de blik die ze op de gezichten van de Meades had gezien.

“Je zei dat je een gepensioneerde agent bent, toch?” Vroeg Neilbolt.

“Dat klopt inderdaad,” bevestigde ze.

“Met pensioen,” zei hij. “Stap dan verdomme weg van mijn veranda.”

Ze bleef echter vastberaden staan en maakte duidelijk dat ze niet van plan was ergens heen te gaan.

“Ik zei, ga verdomme van mijn veranda af!”

Hij schudde zijn hoofd en stak toen zijn hand uit om haar weg te duwen. Ze voelde de kracht van zijn handen toen ze op haar schouder sloegen en kwam in actie zo snel als ze kon. Ze verbaasde zich meteen over hoe snel haar reflexen en spiergeheugen in gang schoten.

Terwijl ze achteruit strompelde, sloeg ze haar beide armen om de rechterarm van Neilbolt. Tegelijkertijd liet ze zich op een knie vallen om haar achterwaartse beweging te stoppen. Ze deed toen haar best om hem over haar heup te werpen maar zijn brede lijf was te groot om in beweging te krijgen. Toen hij besefte wat ze probeerde te doen, mikte hij een harde elleboogstoot tussen haar ribben.

Ze had plots geen adem meer maar tegelijkertijd had de beweging van zijn elleboog er ook voor gezorgd dat hij het evenwicht kwijt was. Deze keer toen ze hem over haar heup probeerde te gooien, schoot hij de lucht in. En omdat ze er volledig voor gegaan was, had dit eigenlijk een beetje te goed gewerkt.

Neilbolt zeilde de veranda af. Toen hij landde, kwam hij op de onderste twee trappen terecht. Hij schreeuwde het uit van de pijn en probeerde meteen overeind te komen. Hij keek geschrokken op en probeerde zich te herinneren wat er was gebeurd. Aangedreven door woede en verrassing strompelde hij de trappen op naar haar toe, duidelijk versuft.

Ze haalde uit met haar rechterknie naar zijn gezicht toen hij de bovenste trede naderde. Toen hij haar wou ontwijken, greep ze de zijkant van zijn hoofd en ging weer op haar knieën. Ze knalde zijn hoofd hard de veranda op, terwijl zijn armen en benen op de trap houvast zochten. Ze haalde vervolgens de handboeien uit de binnenkant van haar jas en klikte ze vast met een snelheid en gemak die enkel voortvloeiden uit dertig jaar ervaring.

Ze stapte weg van Brian Neilbolt en keek op hem neer. Hij bood geen weerstand tegen de handboeien en zag er versuft en verslagen uit.

Kate reikte naar haar telefoon met de bedoeling om de politie te bellen en besefte dat haar hand trilde. Ze voelde zich opgejaagd en overspoeld door adrenaline. Maar ze besefte ook dat ze een glimlach op haar gezicht had.

God, wat heb ik dit gemist.

Hoewel de klap op haar ribben echt pijn deed - veel meer dan wat vijf of zes jaar geleden het geval zou geweest zijn. En voelden de gewrichten in haar knieën altijd zo gevoelig aan na een schermutseling?

Ze gaf zichzelf een moment om te genieten van wat ze had gedaan en slaagde er toen in eindelijk de politie te bellen. Ondertussen bleef Brian Neilbolt suf aan haar voeten liggen, zich misschien afvragend hoe een vrouw die minstens twintig jaar ouder was erin geslaagd was zijn kont zo snel op de grond te krijgen.

Eerlijk gezegd had Kate een wel een beetje een terugslag verwacht over wat ze had gedaan, maar niet in de mate die ze meemaakte toen ze het Derde District bereikte. Ze wist dat er iets te gebeuren stond toen ze de blikken zag van de agenten die ze passeerde terwijl die hun kantoortaken uitvoerden. Sommige blikken toonden ontzag terwijl anderen stonken naar een soort vermakelijke spot.

Kate liet het allemaal van zich afglijden. Ze voelde zich nog te opgewonden door de confrontatie op de veranda van Neilbolt om zich daar zorgen over te maken.

Nadat ze enkele minuten in de lobby had gewacht, kwam een nerveus ogende officier haar tegemoet. “Jij bent mevrouw Wise, toch?” vroeg hij.

“Ja, dat ben ik zeker.”

Ze zag een flits van herkenning in zijn ogen. Het was een blik die ze in vervlogen tijden de hele tijd had gekregen toen officieren of agenten, die ooit over haar hadden gehoord, haar voor het eerst ontmoetten. Wat had ze die blik gemist.

“Chief Budd wil je graag even spreken.”

Ze was eerlijk gezegd nogal verrast. Ze had meer gehoopt iemand te kunnen spreken in de trant van adjunct-commissaris Greene. Hoewel hij misschien een harde noot was aan de telefoon wist ze dat hij makkelijker kon overtuigd worden tijdens een persoonlijke ontmoeting. Chief Randall Budd was echter een no-nonsense man. Ze had hem een paar jaar geleden maar één enkele keer ontmoet. Ze herinnerde zich de gebeurtenis nauwelijks maar wist wel dat Budd een indruk achterliet van iemand met een sterke wil en een strikt professionele houding.

Toch wilde Kate niet geïntimideerd of helemaal bezorgd lijken. Dus stond ze op en volgde de officier de wachtruimte uit en terug door het stierenhok. Ze kwamen langs verschillende bureaus waar ze de onzekere blikken over zich liet glijden terwijl de officier haar door een gang leidde. In het midden van de hal bevond zich het kantoor van Randall Budd. De deur stond open, net alsof hij al geruime tijd op haar had gewacht.

De officier had niets te zeggen; toen hij haar bij Budds deuropening had afgeleverd, draaide hij zich om en vertrok. Kate keek het kantoor in en zag Chief Budd haar naar binnen wenken.

“Kom binnen,” zei hij. “Ik zal niet liegen. Ik ben helemaal niet blij maar ik bijt niet. Doe de deur achter je dicht, wil je? ”

Kate stapte naar binnen en deed wat haar werd gevraagd. Ze nam toen een van de drie stoelen die aan de andere kant van Budds bureau opgesteld stonden. Het bureau leek meer bezaaid te zijn met persoonlijke bezittingen dan werk gerelateerde items: foto’s van zijn familie, een gesigneerde honkbal, een gepersonaliseerde koffiemok en een soort sentimentele kogelhuls in een gedenkplaatje.

“Laat ik beginnen met te zeggen dat ik me goed bewust ben van je staat van dienst,” zei Budd. “Meer dan honderd arrestaties in je carrière. Bovenaan de klas op de academie. Gouden en zilveren medailles in acht opeenvolgende kickbokstoernooien bovenop de standaard FBI-training waar je ook uitblonk. Je maakte naam dat je dingen gedaan kreeg en de meeste mensen hier in dit departement respecteren je godsamme nog steeds.”

“Maar?” Zei Kate. Ze zei het niet in een poging grappig te zijn. Ze liet hem gewoon weten dat ze het kon hebben om berispt te worden... hoewel ze eerlijk gezegd niet dacht dat ze het echt verdiende.

“Maar ondanks dat alles heb je niet het recht om erop uit te trekken om mensen aan te vallen alleen omdat je denkt dat ze misschien betrokken zijn geweest bij de dood van een van de dochters van een goede vriendin.”

“Ik heb hem niet bezocht met de bedoeling hem aan te vallen,” zei Kate. “Ik kwam enkel aan de deur om wat vragen te stellen. Toen hij fysiek met me werd, verdedigde ik mezelf gewoon.”

“Hij vertelde mijn mannen dat je hem de trap van de veranda naar beneden gooide en zijn hoofd tegen de vloer van de veranda sloeg.”

“Ik kan het niet kwalijk nemen dat ik sterker ben, nu wel?” vroeg ze.

Budd wierp een blik op haar en nam haar aandachtig in zich op. “Ik kan niet zeggen of je grappig probeert te zijn, dit lichtvaardig opneemt, of dat dit echt je dagelijkse houding is.”

“Chief, ik begrijp uw positie en hoe een gepensioneerde vrouw van vijfenvijftig jaar oud die iemand in elkaar sloeg die uw mannen kort daarvoor hadden ondervraagd en vervolgens hadden vrijgelaten, u hoofdpijn kan bezorgen. Maar wees er echt van overtuigd...Ik heb Brian Neilbolt alleen bezocht omdat mijn vriendin me dat vroeg. En eerlijk gezegd, toen ik wat meer over hem te weten kwam, dacht ik dat het misschien geen slecht idee was.”