Blake Pierce - Wist Ze Maar

“Dus je ging er gewoon vanuit dat mijn mannen niet goed werkten?” Vroeg Budd.

“Dat heb ik nooit beweerd.”

Budd rolde met zijn ogen en zuchtte. “Kijk, ik probeer er niet over te discussiëren. Eerlijk gezegd zou ik niets liever willen dan dat je mijn kantoor over een paar minuten verlaat en als we klaar zijn met praten over deze kwestie, dan zijn we klaar met deze zaak. Ik wil echter dat je begrijpt dat je een grens overschreden hebt en als je toevallig weer zoiets opvoert, moet ik je misschien gewoon arresteren.”

Er schoten verschillende zaken door haar hoofd die Kate als reactie wilde geven. Maar ze dacht dat als Budd bereid was elke discussie uit de weg te gaan, zij dit ook kon. Ze wist dat hij alle macht in handen had om het zwaard op haar te laten neerdalen als hij wilde, dus besloot ze zo beschaafd mogelijk te zijn.

“Ik begrijp het,” antwoordde ze.

Budd leek even aan iets te denken voordat hij zijn handen op het bureau in elkaar vouwde, alsof hij probeerde om zichzelf te overtuigen. “En voor de zekerheid wil ik je zeggen dat we er zeker van zijn dat Brian Neilbolt Julie Hicks niet heeft vermoord. We hebben hem op de camera’s aan de deur van een bar in de nacht waarop ze vermoord werd. Hij stapte de bar rond tien uur binnen en vertrok pas na middernacht. We hebben dan een sms-gesprek gevonden tussen hem en zijn huidige flirt die tussen één en drie uur ‘s ochtends plaatsvond. Hij past niet in het plaatje. Hij is niet de man die we zoeken.”

“Hij had tassen en koffers gepakt,” merkte Kate op. “Alsof hij de stad gehaast probeerde te verlaten.”

“In de sms’jes konden we lezen dat hij en zijn flirt een bezoek gepland hebben aan Atlantic City. Ze waren van plan vanmiddag te vertrekken.”

“Ok, ik begrijp het.” Kate knikte. Ze voelde zich niet echt beschaamd maar ze begon wel spijt te krijgen dat ze zich zo agressief gedragen had op de veranda van Neilbolt.

“Er is nog een ding,” zei Budd. “En nogmaals, je moet de dingen vanuit mijn standpunt hierover bekijken. Ik had geen andere keuze dan contact op te nemen met jouw voormalige supervisors bij de FBI. Het is een protocol. Ik ben er zeker van dat je dit wel weet.”

Natuurlijk wist ze dat maar ze had er eerlijk gezegd niet over nagedacht. Een lichte maar knagende irritatie begon zich op te dringen in haar buik.

“Ik weet het,” zei ze.

“Ik sprak met assistent-directeur Duran. Hij was niet gelukkig en hij wil met je praten.”

Kate rolde met haar ogen en knikte. “Geen probleem. Ik zal hem bellen en hem laten weten dat ik uw instructies opvolg.”

“Nee, je begrijpt het niet,” zei Budd. “Ze willen je spreken. In DC.”

En daarmee veranderde de irritatie die ze voelde snel in iets dat ze al een tijdje niet had gevoeld: een gefundeerd gevoel van bezorgdheid.

Na haar ontmoeting met Chief Budd pleegde Kate de juiste telefoontjes om haar voormalige supervisors te laten weten dat ze hun verzoek had ontvangen om hen een bezoekje te brengen. Ze kreeg echter niets te horen via de telefoon en sprak nooit met iemand die de touwtjes in handen had. Dat liet haar toe om een paar tamelijk onbeleefde berichten achter te laten bij twee ongelukkige receptionistes - wat haar daadwerkelijk hielp om wat stress van zich af te schudden.

Ze verliet Richmond de volgende ochtend om acht uur. Ze voelde zich merkwaardig meer opgewonden dan bezorgd. Ze voelde zich net als een afgestudeerde studente die na een korte tijd afwezigheid een bezoekje aan de campus bracht. Ze had het Bureau het afgelopen jaar vreselijk gemist en keek ernaar uit om terug de gebouwen binnen te stappen... zelfs al was het om een standje te krijgen.

Het verstrooide haar een beetje te luisteren naar de soundtrack van een obscure film - een aanrader van haar dochter. Binnen de vijf minuten verstomden de kritische stemmen in haar hoofd en in plaats daarvan mijmerde Kate over de laatste paar jaar van haar leven. Over het algemeen was ze geen sentimenteel persoon maar om een of andere reden die ze nooit had begrepen, had ze de neiging om nostalgisch en reflectief te worden als ze de baan opging.

Haar gedachten gleden weg van de podcast en ze dacht ze aan haar dochter - haar zwangere dochter, die over vijf weken zou moeten bevallen. De baby zou een meisje worden en ze had reeds de naam Michelle gekozen. De vader van de baby was een goede kerel maar naar de mening van Kate toch niet honderd percent goed genoeg voor Melissa Wise. Melissa, Lissa genoemd door Kate sinds ze een peuter was, woonde in Chesterfield, een gebied dat zich binnen Richmond bevond, maar niet aldus beschouwd werd door degenen die daar woonden. Kate had het Melissa nog nooit verteld, maar daarom was ze terug naar Richmond verhuisd. De verhuis was er niet gekomen vanwege banden met de stad en haar universiteitsopleiding aldaar, maar omdat dit de plek was waar haar familie vertoefde - waar haar eerste kleinkind zou wonen.

Een kleinkind, dacht Kate vaak. Hoe is Melissa zo oud geworden? Verdorie trouwens, hoe ben ik zo oud geworden?

En toen ze aan Melissa en de ongeboren Michelle dacht, richtte Kate haar gedachten meestal op haar overleden echtgenoot. Hij was zes jaar geleden vermoord, in het achterhoofd geschoten terwijl hij ‘s nachts zijn hond uitliet. Zijn portemonnee en telefoon waren gestolen en ze was opgeroepen om het lichaam te identificeren minder dan twee uur nadat hij en de hond het huis hadden verlaten.

De wonde was meestal nog vers, maar dat kon ze goed verbergen. Toen ze met pensioen was gegaan, had ze dat gedaan met nog ongeveer acht maanden te gaan voor de officiële pensioenleeftijd. Ze was namelijk niet in staat geweest om haar fulltime aandacht en focus aan haar werk te wijden nadat ze Michaels as had verspreid over een oude verlaten honkbalveld in de buurt van zijn huis in Falls Church.

Misschien was dat de reden waarom ze het afgelopen jaar zo depressief was geweest na het verlaten van haar baan. Ze had maanden voor de wettelijke datum de werkplek verlaten. Wat hadden die maanden haar kunnen bieden? Wat had ze nog meer kunnen doen met haar carrière?

Ze had zich dat al vaak afgevraagd, maar was nooit aan de zijde van spijt beland. Michael had minstens een paar maanden van haar onverdeelde aandacht verdiend. Hij had eigenlijk veel meer verdiend dan dat, maar ze wist dat hij zelfs in het hiernamaals niet zou verwachten dat ze haar werk te lang zou kunnen opzijschuiven. Hij zou wel beseft hebben dat leren treuren voor haar echt werken was – en dat betekende letterlijk werken bij het Bureau zolang ze er emotioneel toe in staat was na zijn dood.

Ze was opgelucht toen ze dichter bij DC kwam dat ze niet het gevoel kreeg dat ze Michael verraadde. Ze geloofde persoonlijk dat de dood niet het einde was; ze wist niet of dat betekende dat de hemel echt was of dat reïncarnatie mogelijk was en eerlijk gezegd hoefde ze het niet echt te weten. Maar ze wist wel dat waar Michael ook zou zijn, hij blij zou zijn dat ze op weg was naar DC - zelfs als het was om een zware berisping te krijgen.

Hij moest er waarschijnlijk heel hard om lachen.

Dit deed Kate ondanks zichzelf ook glimlachen. Ze onderbrak de podcast en concentreerde zich op de weg, haar eigen gedachten, en hoe het leven op de een of andere manier altijd al cyclisch van aard leek te zijn, ook al had ze het verknald.

***

Ze werd gelukkig niet overspoeld door grote emoties toen ze door de voordeuren naar de grote lobby van het FBI-hoofdkantoor stapte. Ze was zich er ten zeerste van bewust dat ze het gevoel kreeg dat ze hier niet meer thuishoorde - zoals een vrouw die haar oude middelbare school opnieuw bezoekt om te ontdekken dat de gangen haar nu eerder verdrietig dan nostalgisch maakten.

Het gevoel van vertrouwdheid bleek echter wel een grote steun. Naast die ontheemde sensatie had ze ook het gevoel dat ze echt niet zo lang weg was geweest. Ze liep door de lobby, checkte in aan de voorkant en liep naar de liften alsof ze hier vorige week was geweest. Zelfs de afgesloten ruimte van de lift was geruststellend omdat deze haar naar het kantoor van assistent-directeur Duran voerde.