Blake Pierce - Eens gelokt

“Goed,” zei Rudy weer.

Het voelde niet goed voor Riley. Ze had geen enkele stoot kunnen raken, terwijl hij haar zelfs geschampt had tijdens het verdedigen, en ze voelde haar irritatie weer opkomen. Maar ze herinnerde zich wat Rudy haar in het begin verteld had...

“Verwacht niet veel stoten te raken. Dat doet niemand. Niet tijdens het sparren, tenminste.”

Ze keek nu naar zijn handschoenen, ze voelde aankomen dat er nog een aanval kwam. Maar toen vond er een vreemde transformatie plaats in haar verbeelding.

De handschoenen veranderden in één vlam; de witte sissende vlam van een gasbrander. Ze was weer opgesloten in de duisternis, een gevangene van de sadistische moordenaar Peterson. Hij speelde met haar, liet haar de vlam ontwijken om te ontsnappen aan de schroeiende hitte.

Maar ze was het zat om vernederd te worden. Deze keer was ze vastberaden om terug te vechten. Toen de vlam naar haar gezicht sprong, maakte ze gelijktijdig zowel een duikende beweging als een harde stoot die niet landde. De vlam kwam met een hoek op haar af, en ze verweerde zich met een directe die ook niet raakte. Maar voordat Peterson nog een beweging kon maken, gooide ze een uppercut, en voelde ze die impact op zijn kin...

"Hé!” schreeuwde Rudy.

Zijn stem bracht Riley terug naar het heden. Rudy lag gestrekt op zijn rug op de mat.

Hoe is hij daar terechtgekomen? vroeg Riley zich af.

Toen besefte ze dat ze hem geraakt had, hem hárd geraakt had.

“O god!” schreeuwde ze. “Rudy, het spijt me!”

Rudy grinnikte en stond weer op.

“Dat is niet nodig,” zei hij. “Dat was goed.”

Ze gingen weer verder met sparren. De rest van de training gebeurde er niet veel meer, en geen van hen raakte nog een stoot. Maar nu voelde het allemaal goed voor Riley. Mike Nevins had gelijk. Dit was precies de therapie die ze nodig had.

Toch bleef ze zich afvragen wanneer ze ooit van de nare herinneringen af zou komen.

Misschien nooit, dacht ze.

*

Riley sneed haar biefstuk gretig aan. De chef bij Blaine’s Grill was geweldig in het maken van minder gebruikelijke gerechten, maar na de work-out van vandaag had ze zin in een goede biefstuk en een salade. Haar dochter, April, en haar vriendin Crystal hadden burgers besteld. Blaine Hildreth, de vader van Crystal, was in de keuken, maar hij zou ieder moment terugkomen om zijn mahi-mahi op te eten.

Riley keek met een diep gevoel van tevredenheid rond in de comfortabele eetzaal. Ze besefte dat er niet genoeg warme avonden als deze in haar leven waren, met vrienden, familie en lekker eten. De taferelen waar ze tijdens haar werk mee in aanraking kwam waren vaak veel lelijker en verontrustender.

Over een paar dagen moest ze getuigen in een hoorzitting voor een kindermoordenaar die vervroegd uit de gevangenis wilde komen. En ze moest ervoor zorgen dat dat niet gebeurde.

Een paar weken geleden had ze een schokkende zaak in Phoenix afgerond. Zij en haar partner, Bill Jeffreys, hadden een moordenaar gepakt die prostituees vermoordde. Riley had nog steeds niet het gevoel dat ze veel goeds had gedaan met het oplossen van die zaak. Ze wist nu meer dan ze wilde weten over een hele wereld van uitbuiting van vrouwen en meisjes.

Maar ze was vastbesloten om die gedachten nu niet toe te laten. Ze voelde zich wat ontspannen. Uit eten gaan met een vriend en hun kinderen herinnerde haar aan hoe een normaal leven zou kunnen zijn. Ze woonde in een goed huis en werd steeds hechter met een goede buurman.

Blaine kwam terug en ging zitten. Riley kon het niet laten om weer te zien hoe aantrekkelijk hij was. Zijn terugtrekkende haarlijn gaf hem een aangename, volwassen uitstraling en hij was slank en fit.

“Sorry,” zei Blaine. “Deze zaak loopt prima zonder me als ik er niet ben, maar zodra ik er ben heeft ineens iedereen mijn hulp nodig.”

“Komt me bekend voor,” zei Riley. “Ik hoop dat zolang ik uit het zicht blijf, de Behavioral Analysis Unit me voor even vergeet.”

April zei, “Geen schijn van kans. Ze zullen snel wel weer bellen. En dan wordt je weer naar een ander deel van het land gestuurd.”

Riley zuchtte. “Het zou fijn zijn om niet op ieder moment oproepbaar te zijn.”

Blaine nam een hap van zijn mahi-mahi.

“Heb je wel eens een carrièreswitch overwogen?” vroeg hij.

Riley haalde haar schouders op. “Wat zou ik anders moeten doen dan? Ik ben al bijna heel mijn volwassen leven een agent.”

“O, ik weet zeker dat een vrouw met jouw talenten van alles zou kunnen doen,” zei Blaine. “Waarvan het meeste veiliger zou zijn dan FBI agent.”

Hij dacht even na. “Ik zie me jou wel voor me als lerares,” voegde hij toe.

Riley grinnikte. “Denk je dat dat veiliger is?” vroeg ze.

“Ligt eraan waar je les zou geven,” zei Blaine. “Wat dacht je van de universiteit?”

“Hé, dat is nog best een idee, mam,” zei April. “Dan hoef je niet de hele tijd rond te reizen. Maar kan je wel nog steeds mensen helpen.”

Riley zei niks terwijl ze het overdacht. Lesgeven op de universiteit zou niet heel anders zijn dan het lesgeven op de academie van Quantico. Ze had daar plezier in gehad. Het gaf haar altijd de kans om even op te laden. Maar zou ze fulltime lerares willen zijn? Kon ze echt de hele dag in een gebouw zitten zonder enige actie?

Ze prikte met haar vork in een champignon.

Ik denk dat ik ook een champignon zou worden, dacht ze.

“En privédetective?” vroeg Blaine.

“Ik dacht het niet,” zei Riley. “Een beetje op zoek gaan naar de geheimen van echtparen in scheiding, nee, dat is niks voor mij.”

“Dat is niet alles wat privédetectives doen hoor,” zei Blaine. “Wat dacht je van verzekeringsfraude onderzoeken? Hé, ik heb een kok die arbeidsongeschikt is, hij zegt dat hij rugproblemen heeft. Ik weet zeker dat hij slechts doet alsof, maar ik kan het niet bewijzen. Je zou daar eens kunnen beginnen.”

Riley lachte. Blaine maakte natuurlijk maar een grapje.

“Of je kunt zoeken naar vermiste mensen,” zei Crystal. “Of vermiste huisdieren.”

Riley lachte weer. “Dat zou me zeker het gevoel geven dat ik iets goeds voor de wereld deed!”

April was niet meer betrokken in het gesprek. Ze was op haar telefoon aan het typen en giechelen. Crystal leunde over de tafel naar Riley.

“April heeft een nieuw vriendje,” zei Crystal. “Ik vind hem maar niks,” voegde ze er geluidloos aan toe.

Riley vond het irritant dat haar dochter de anderen aan de tafel negeerde.

“Stop daar eens mee,” zei ze tegen April. “Het is onbeleefd.”

“Hoezo is het onbeleefd?” zei April.

“We hebben het hier al over gehad,” zei Riley.

April negeerde haar en typte een berichtje.

“Doe die telefoon weg,” zei Riley.

“Één minuut, mam.”

Riley hield een zucht in. Ze wist allang dat “één minuut” in tienertaal “nooit” betekende.

Precies op dat moment trilde haar eigen telefoon. Ze was boos op zichzelf dat ze hem niet op stil had gezet toen ze thuis vertrok. Ze keek op haar telefoon en zag dat het een bericht was van haar FBI partner, Bill. Even overwoog ze om het bericht ongelezen te laten, maar ze kon zich niet inhouden.

Terwijl ze het berichtje opende, zag ze hoe April naar haar grinnikte. Haar dochter genoot van de ironie. Terwijl ze vanbinnen kookte, las Riley het bericht van Bill.

Meredith heeft een nieuwe zaak. Hij wil het ZSM met ons bespreken.

Special Agent in Charge Brent Meredith was de baas van Riley, en ook van Bill. Ze was ontzettend loyaal aan hem. Buiten dat hij een goede en eerlijke baas was, had hij ook vaak zijn nek voor Riley uitgestoken als ze weer eens problemen had met het bureau. Alsnog was Riley vastberaden om zich, tenminste voor nu, niet in de zaak mee te laten slepen.

Ik kan niet reizen nu, sms’te ze terug.