Blake Pierce - Eens gelokt

Grootvader zei altijd hoe vreselijk lelijk hij was, en zo dacht hij ook over zichzelf. Maar hij wist dat andere mensen – in het bijzonder vrouwen – hem juist aangenaam vonden om naar te kijken.

Hij gebaarde naar de open motorkap. “Ik weet niks over auto’s,” riep hij naar haar.

“Ik ook niet,” riep de vrouw terug.

“Misschien kunnen we samen vinden wat er aan de hand is,” zei hij. “Zou je het willen proberen?”

“Natuurlijk. Maar verwacht maar niet dat ik veel kan helpen, hoor.”

Ze opende de deur, stapte uit, en liep op hem af. Ja, alles verliep perfect. Hij had haar uit haar auto gelokt. Maar tijd was nog steeds van het grootste belang.

“Laten we eens kijken,” zei ze, terwijl ze naast hem ging staan en de motor bekeek.

Hij besefte nu waarom hij haar stem leuk vond.

“Wat een interessant accent,” zei hij. “Ben je Schots?”

“Iers,” zei ze gemoedelijk. “Ik ben hier pas twee maanden, ik heb speciaal een visum aangevraagd zodat ik bij een familie hier kon werken.”

Hij glimlachte. “Welkom in Amerika,” zei hij.

“Bedankt. Ik vind het hier tot nu toe geweldig.”

Hij wees naar de motor.

“Wacht eens even,” zei hij. “Wat denk je dat dat is?”

De vrouw boog voorover om beter te kijken. Hij haalde de vergrendeling los en sloeg de motorkap met een klap op haar hoofd.

Hij opende de kap weer en hoopte dat hij haar niet nogmaals zou hoeven te slaan. Maar ze was bewusteloos, gelukkig, en lag met haar gezicht en bovenlichaam slap over de motor.

Hij keek overal om zich heen. Er was niemand te zien. Niemand had gezien wat er was gebeurd.

Hij trilde van vreugde.

Hij tilde haar op in zijn armen, en zag dat haar gezicht en de voorkant van haar jurk besmeurd waren met motorolie. Ze was zo licht als een veertje. Hij droeg naar haar de zijkant van zijn auto en legde haar op de achterbank.

Hij wist zeker dat ze zijn doel zou dienen.

*

Meara kwam pas net weer bij bewustzijn, toen ze opgeschrokt werd door een oorverdovend bombardement van lawaai. Het klonk als alle soorten geluiden die ze zich maar kon voorstellen. Er waren gongs, bellen, klokkenspellen, vogelzang en allerlei melodieën alsof er tientallen muziekdozen afgingen. Ze klonken allemaal vijandig.

Ze opende haar ogen, maar zag niks. Haar hoofd barstte van de pijn.

Waar ben ik? vroeg ze zich af.

Ergens in Dublin? Nee, ze was nog in staat om enigszins wat chronologie vast te stellen. Ze was hier twee maanden geleden heen gevlogen, en was begonnen met werken zodra ze was gesetteld. Ze was zeker weten in Delaware. Met moeite herinnerde ze dat ze gestopt was om een man met zijn auto te helpen. Toen was er iets gebeurd. Iets ergs.

Maar wat was deze plaats, met al dat vreselijke geluid?

Ze realiseerde zich dat ze als een kind gedragen werd. Ze hoorde de stem van de man die haar droeg, nog net hoorbaar boven het kabaal.

“Maak je geen zorgen, we zijn op tijd gekomen.”

Ze focuste haar ogen. Haar zicht was gevuld met een duizelingwekkend aantal klokken van elk voorstelbare vorm, maat en stijl. Ze zag enorme staande klokken omringd door kleinere klokken, waaronder koekoeksklokken en klokken met kleine parades van mechanische poppetjes. Er stonden nog kleinere klokken op schappen.

Ze slaan allemaal voor het hele uur, dacht ze.

Maar in al deze herrie, had ze geen schijn van kans om het precieze aantal klokslagen te tellen.

Ze draaide haar hoofd om te zien wie haar droeg. Hij keek op haar neer. Ja, hij was het: de man die om hulp gevraagd had. Wat was ze dom geweest om voor hem te stoppen. Ze was recht in zijn val getrapt. Maar wat ging hij met haar doen?

Het lawaai van de klokken doofde en haar ogen verloren weer focus. Ze kon ze niet openhouden. Ze voelde dat ze haar bewustzijn langzaam verloor.

Ik moet wakker blijven, dacht ze.

Ze hoorde het geratel van metaal, en voelde hoe ze werd neergelegd op een koude, harde ondergrond. Er was een ander geratel, gevolgd door voetstappen, en tot slot het geluid van een deur die open en weer dicht ging. Het grote aantal klokken tikte door.

Toen hoorde ze de stemmen van twee vrouwen.

“Ze leeft nog.”

“Jammer voor haar.”

De stemmen klonken gedempt en hees. Meara kreeg het voor elkaar om haar ogen weer te openen. Ze zag dat de vloer bestond uit grijs beton. Met veel pijn draaide ze zich om en zag ze drie menselijke vormen op de vloer vlakbij haar zitten. Ze dacht tenminste dat ze menselijk waren. Het leken jonge meisjes, tieners, maar ze waren mager, amper meer dan een skelet, en hun botten waren duidelijk zichtbaar onder hun huid. Een van hen leek nauwelijks bij bewustzijn, haar hoofd hing naar voren en haar ogen staarden naar de grijze vloer. Ze deden haar denken aan foto’s die ze had gezien van gevangenen in concentratiekampen.

Waren ze überhaupt in leven? Ja, ze moesten wel in leven zijn. Ze had ze net horen praten.

“Waar zijn we?” vroeg Meara.

Ze kon het hijgende antwoord amper verstaan.

“Welkom,” zei een van hen, “in de hel.”

Riley Paige zag de eerste stoot niet aankomen. Toch stelden haar reflexen haar niet teleur. Het voelde alsof de tijd vertraagde toen de eerste stomp op volle vaart op haar buik afkwam. Ze stapte precies op tijd naar achteren. Vervolgens kwam er een wijde linkse hoek naar haar hoofd. Ze sprong opzij en ontweek. Daarna hij ging voor een laatste stoot naar haar gezicht, waarop ze een verdedigende positie aannam en de klap opving met haar handschoenen.

Toen verliep de tijd weer op zijn normale tempo. Ze wist dat deze combinatie van stoten nog geen twee seconden had geduurd.

“Goed,” zei Rudy.

Riley lachte. Nu was Rudy degene die ontweek en op en neer bewoog, klaar voor haar aanval. Riley deed hetzelfde, bleef in beweging, maakte schijnbewegingen, probeerde hem naar haar volgende beweging te laten gissen.

“Geen haast,” zei Rudy. “Wees doordacht. Alsof het een potje schaken is.”

Ze voelde een vleug van irritatie terwijl ze zijwaarts bleef bewegen. Hij maakte het haar gemakkelijk. Waarom moest hij het haar zo makkelijk maken?

Maar ze wist ook dat hij gelijk had. Dit was de eerste keer dat ze in de ring sparde tegen een echte tegenstander. Hiervoor had ze haar combinaties alleen nog geoefend op een boksbal. Ze moest niet vergeten dat ze pas een beginner was in deze vechtsport. Het was echt beter om niet te haasten.

Het was Mike Nevins idee geweest dat ze begon met sparren. De forensisch psychiater, die als deskundige bij de FBI werkte, was ook Riley’s goede vriend. Hij had haar vaak bijgestaan wanneer ze een persoonlijke crisis had.

Ze had de laatste tijd tegen Mike geklaagd dat ze moeite had om haar agressie onder controle te houden. Ze verloor vaak haar geduld. Ze voelde zich constant op scherp staan.

“Probeer sparren,” had Mike gezegd. “Dat is een geweldige manier om wat stoom af te blazen.”

Momenteel wist ze vrij zeker dat Mike gelijk had. Het voelde goed om te improviseren, om om te gaan met echte bedreigingen in plaats van ingebeelde, en het was ontspannen dat deze bedreigingen niet echt dodelijk waren.

Het was ook goed dat ze lid was geworden bij een sportschool die haar eens ergens anders bracht dan in het hoofdkantoor in Quantico. Ze bracht er te veel tijd door. Dit was een welkome verandering.

Maar ze had te lang getreuzeld. Ze kon in Rudy’s ogen zien dat hij zich voorbereidde op een volgende aanval.

In haar hoofd koos ze een nieuwe combinatie. Ze sprong abrupt op hem af om aan te vallen. Haar eerste stoot was een linkse hoek, die hij ontweek en pareerde met een rechtse directe die langs haar hoofdbeschermer schampte. Ze volgde nog geen seconde later met een rechtse hoek, die hij opving met zijn handschoen. Direct ging ze voor een linkse hoek, die hij ontweek door opzij te springen.