Amy Blankenship - Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9)

Eén van de menselijke mannen, een dorpsstrijder, dook achter haar aan, maar werd in de lucht gevangen door een andere demon ... dat was het laatste wat ze van hem zag. Andere mensen vielen met haar mee, schreeuwend en het drong plotseling tot haar door dat ze in de enorme scheur was gevallen. Haar vleugels, alleen een rokerige schaduw voor het blote oog, verschenen en ze probeerde terug te keren naar de oppervlakte, maar een onverklaarbare kracht bleef haar naar beneden trekken ... weg van het huis dat zij en Skye hadden gekozen.

Voordat het geschreeuw ophield, was het hele dorp de kloof in gestuurd ... mensen en demonen in de val gelokt. Ze sloot haar ogen om de herinnering aan wat er met die mensen was gebeurd te blokkeren en keerde haar gedachten terug naar Skye. Ze was blij dat hij achter zijn visioen was aangegaan ... was blij dat hij er niets van had gezien. De enige hoop die ze nu vasthield, was dat hij nog leefde en een volledig leven leidde.

Aurora bracht zich terug naar haar huidige situatie en boog zich naar het raam en gluurde om te zien dat het mensenpaar niet uit de andere kamer was teruggekomen. Ze reikte omhoog en zuchtte toen de deur gemakkelijk openging en ze glipte naar binnen en rende geluidloos over het tapijt en de gang in.

Eenmaal op straatniveau zorgde ze ervoor dat ze zich aan de goed verlichte gebieden hield voor het geval Samuel opnieuw zou verschijnen voor een gevecht ... een gevecht waarvan ze niet zeker wist of ze kon blijven winnen. Ze hield niet echt bij waar ze naartoe ging of hoe lang ze liep ... alles wat ze wilde was een nacht van vrede ... om uit te rusten.

Wanneer was de laatste keer dat ze echt had geslapen zonder de angst te worden aangesproken vanwege wat ze was? Het was voordat ze de kloof in werd getrokken. En het enige moment van geluk dat ze had gevonden sinds ze uit de kloof kwam, was met een man in de metrotunnel.

Ze stak haar hand uit en raakte de ketting aan die ze nog droeg en zat gevangen tussen melancholie en de spanning van de gestolen momenten van gelukzaligheid. Het was een aandenken, iets om hem aan te herinneren omdat ze wist dat ze hem nooit meer zou zien.

Aurora trok haar blik omhoog naar het hek waar ze naast liep en keek om zich heen en stopte de ketting terug in haar shirt. Voor het eerst sinds ze uit de kloof kwam, voelde ze geen demonen bij haar in de buurt. Ze sloeg haar vingers rond het hoge hek en staarde over de parkeerplaats naar het enorme gebouw waar het hek omheen stond.

Ze wist niet hoe ze de woorden moest lezen die rood aan de bovenkant waren verlicht, dus vanwege het gebrek aan demonen in het gebied deed ze alsof er Heiligdom stond en glimlachte. Binnen enkele ogenblikken was ze het hek over en had ze het dak van het gebouw bereikt.

Ze bewoog zich stilletjes uit gewoonte en krulde zich tegen de enige deur die naar het interieur leidde, omdat deze een kleine overhang had waardoor het zonlicht haar niet te vroeg zou wekken. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zich hier veilig voelde ... een plek waar ze eindelijk kon rusten.

Ze lag daar met haar ogen dicht en strekte haar zintuigen en voelde alle grenzen rondom deze plek. Ze wist niet waarom of hoe ... maar ze voelde zich alsof ze op een eiland in een zee van demonen was en ze konden niet uit het water komen om haar te halen. Ze opende haar ogen en inhaleerde scherp toen ze inderdaad de demon-energieën rond de omtrek van de barrière voelde.

Aurora voelde hun woede en frustratie toen ze probeerden door te breken, ze kon het niet helpen maar ze moest erom glimlachen ... ze zouden haar deze nacht niet krijgen.

Om te zeggen dat Skye verward was, was een understatement. Hij was op de één of andere manier van de ene gevangenis naar de andere gegaan, niet beseffend totdat het te laat was. Toen hij onverwacht werd bevrijd van de val die hem en Misery samen had opgesloten, had hij de zij-demon gestalkt wetende dat ze van plan was de demonen vrij te laten die in de kloof waren getrokken.

Een groot deel van hem hoopte eigenlijk dat Misery zou slagen in haar zoektocht, maar niet om de redenen die sommigen misschien geloven. Het feit dat hij een demon was, betekende niet dat hij zijn eigen soort leuk vond.

Eeuwenlang had hij vastgehouden aan de hoop dat Aurora daar nog ergens leefde en haar weg terug naar deze wereld probeerde te vinden. Toen hij echter zag wat uit de kloof kroop, die Misery had geopend, was zijn hoop weggevaagd en hij was nog steeds in rouw. Er was geen enkele manier dat Aurora tussen al die monsters had kunnen overleven.

Hij was gevangen met slechts één demon ... Misery ... en hij had nog steeds de buitenwereld kunnen voelen. Omdat hij zo dicht bij vrijheid was, had hij met de hoop geleefd die hij nodig had om zijn gezond verstand te behouden. Maar Aurora ... ze was gevangen in een andere wereld met talloze demonen, veel van hen meesters.

Aurora was onschuldig, blank en puur geweest. Maar voor de demonen zou ze gezien worden als de vijand ... dezelfde vijand die hen achtervolgde, vervolgde en in de val lokte.

Nu was de stad vol demonen en was Skye gedwongen om zich erin te mengen en te verdwijnen tussen de menselijke bevolking. Samen met de veelheid demonen, had hij ook een klein leger demonenjagers gezien die de demonen clans één voor één uitschakelen ... meestal net zoals ze een territorium hadden gevestigd. Er waren veel andere demonen die al een aandeel hadden opgeëist en probeerden uit zicht te blijven, in een poging op dezelfde manier te versmelten.

Het opgaan in de mens was iets dat Skye al heel vroeg in zijn leven had geleerd en hij had die kennis met Aurora gedeeld.

Toen hij haar voor het eerst ontmoette, wist hij dat ze elkaars bescherming nodig hadden. Waar demonen hem vaak als een gevallene zagen, was er geen twijfel over wat Aurora was ... tenzij ze leerde hoe ze haar ware afkomst kon onderdrukken.

Zijn hart was uitgestort op de grond toen hij terugkeerde van zijn visioenzoektocht om het dorp te vinden en bijna iedereen erin was verdwenen. De menselijke soort was geen onbekende voor oorlog ... een veerkrachtig ras op zich. Er waren een paar overlevenden geweest die het bloedbad waren ontvlucht om zich in het bos te verbergen en het was door hen dat hij had gehoord wat er was gebeurd.

De dorpelingen riepen dat demonen onder hen waren verschenen om hun ziel op te eten ... toen waren de goden uit de lucht afgedaald om de monsters te vernietigen ... hen te redden hoewel er veel slachtoffers waren gevallen door de plotselinge strijd. Zelfs toen ze om hun doden rouwden ... waren ze dankbaar dat de goden hen hadden gered.

Met het dorp volledig verwoest, verzamelden hij en de andere dorpsstrijders de overlevenden en reisden naar een ander dorp. Het was op de tweede nacht dat hij onder de sterren sliep dat Skye een vreemde onder hen zag ... een klein meisje. Niemand had haar aanwezigheid in twijfel getrokken, denkend dat ze een vluchteling was uit een ander dorp dat was gevallen na het bloedbad ... ze noemde zichzelf Misery.

Op de derde nacht trok Misery hem opzij en vertelde hem in expliciete details wat er echt met zijn dorp was gebeurd en dat de Fallen verantwoordelijk waren. Wat Skye het meest stoorde, was dat ze wist dat hij geen mens was ... ongeacht hoezeer hij zijn krachten onderdrukte. Ze beweerde dat het zijn droefheid was die hem verraadde.

Tegen de tijd dat ze de volgende nederzetting bereikten, was Skye voortdurend bang dat Misery de mensen zou vertellen wat hij werkelijk was en diezelfde angst hield zijn mond dicht.

In de loop van de volgende weken hield Misery de dorpelingen in een constante staat van angst door grappen met ze uit te halen. 's Avonds laat liep ze door het dorp in haar verrotte vorm ... en veroorzaakte massale paniek door sluipende mensen te vangen die ongelukkig genoeg waren om 's nachts te worden betrapt. Sommigen van hen konden de veiligheid bereiken, maar de anderen hadden niet zoveel geluk.