Amy Blankenship - Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9)

Dean besloot onzichtbaar te blijven en te kijken wat de hybride zou doen. Hij was een schichtige, maar wat de hel ... een paar eeuwen vastzitten met Misery zou een heilige nog gek hebben gemaakt. Dean kon haar niet langer dan een paar seconden uitstaan en zijn geduld was behoorlijk goed ... tenminste hij dacht van wel.

Hij keek naar de doos met boeken die de hybride net had gescand en grijnsde bijna naar de klassieke roman over 's werelds beroemdste vampier die er bovenop lag. Ah, de ironieën van het leven. Hij wierp een blik terug op de hybride toen hij afstand deed van de geschenken.

“Wie ben jij?” Vroeg Skye eisend omdat het haar achter in zijn nek overeind ging staan door een blik van iemand anders. Hij had eerder die streling gevoeld ... het waren de ogen van de Fallen die hem hadden beslopen.

“Dean,” fluisterde Dean en zorgde ervoor dat hij hem niet liet schrikken. Toen de stilte begon te rekken, fronste Dean: “Tenzij je Boy wilt worden genoemd ... Ik heb een naam nodig.”

“Wat wil je?” Vroeg Skye met een koude stem. Zijn blik schoot de kamer rond, omdat de stem vanuit zijn hoofd leek te komen in plaats van uit een richting.

“Gewoon om te praten,” zei Dean schouderophalend, hoewel de andere man het niet kon zien. Hij trok zijn voeten omhoog en ging ineengedoken zitten en zag het licht van 'vechten of vluchten' in de ogen van de hybride schijnen.

Skye beet op zijn tanden en vertrouwde de gezichtsloze stem niet. “Is dat alles wat je wilt ... echt?”

“Tenzij je meer wilt,” zei de stem van Dean verleidelijk toen hij zijn blik zonder schaamte over het lichaam van de ander liet glijden.

Hoe lang was deze jongen al weg zonder de aanraking van een ander te voelen? Hij was bijna volbloed Fallen en een Fallen voelde geen band zonder aanraking ... het was gewoon de manier waarop ze werden gemaakt. Daarom had hij Kriss gestopt om Tabatha te veel aan te raken ... waarom het hem stoorde om ze samen in bed opgerold te zien liggen. Hij vroeg zich plotseling af of Kriss jaloers zou worden als het andersom zou zijn.

“Waarom zou ik je geloven?” Gromde Skye wetend dat dit geen spel was.

“Dat hoeft niet,” liet Dean hem weten dat hij hardhandig zou moeten zijn als hij het wilde kind wilde beteugelen. “Maar welk alternatief heb je echt? Of ik dood je voordat je eenzaam wordt en je bij de andere demonen voegt ... of ... “hij glimlachte boosaardig vooruitkijkend naar de strijd.

Skye's angst schoot door het dak. Hij snelde naar een opening tussen de boekenplanken en voelde alleen een paar sterke armen van achteren om hem heen slaan. De kracht van de omhelzing tegen zijn lijf dreef de lucht uit zijn longen en tilde tegelijk zijn voeten van de vloer. Hij worstelde in de ruimte zonder de moeite te nemen om even op adem te komen.

De armen sloten zich om hem heen en hij snakte hard naar het harde lichaam dat tegen hem aan werd gedrukt. Hij had plotseling flitsen van de laatste keer dat hij zo dicht bij iemand was geweest ... toen hij en Aurora 's nachts om elkaar heen krulden om warm te blijven ... wanneer ze elkaars hand vasthielden of de knuffel gaven die ze allebei nodig hadden. Hij voelde alles en dat maakte hem des te banger.

“Of ... je kunt ervoor kiezen om je bij de gevallenen aan te sluiten,” ademde Dean in de schelp van zijn oor.

“Gevallen doden wezens zoals ik,” gromde Skye de arm om zijn borst grijpend maar kon de omhelzing niet breken. “Of je gooit ons ergens in een grot of een gat en vergeet ons helemaal,” zei hij woedend hij terwijl verdriet en woede in hem botsten.

Dean zuchtte en schudde zijn hoofd. Het was in deze tijden dat hij echt enkele van zijn broeders met zijn vuist tegen het hoofd wilde slaan voor hun zorgeloosheid tijdens de demonoorlogen.

“Als ik had geweten dat je daar beneden was met dat monster ... dan had ik je gered!” Siste Dean. “Ik wil je nog steeds redden.”

Skye stopte met worstelen, maar verhardde zijn spieren om de rilling te onderdrukken die probeerde zijn lichaam te controleren. Hij draaide langzaam zijn hoofd in de richting van zijn ontvoerder, maar kalmeerde toen hij de zachte warme huid van de wang van de andere man tegen de zijne voelde drukken. Hij kon de pijn van eenzaamheid niet stoppen en in zijn ogen welde tranen op ... de aanraking van deze Fallen herinnerde hem aan wat hij in Aurora had verloren.

“Waarom?” Vroeg Skye in verwarring.

Dean streek met zijn wang tegen de hybride die de hete traan tussen hen voelde glijden: “Omdat demonen niet huilen ... je bent een Fallen. Zelfs Misery kan het zien ... nietwaar?”

*****

Kane zuchtte en rolde op zijn rug. Er klopte iets niet en hij draaide zijn hoofd om naar Tabatha te kijken ... toen hoorde hij het weer. Fronsend naar het plafond, sloot hij zijn ogen en luisterde aandachtig. Eerst was het geluid gedempt, alsof het door een hoop kussens werd gehoord. Maar langzaam werd het gebonk stabiel en sterk.

Zijn amethist kleurige ogen schoten open en hoorden het zwakke geluid van een hartslag in de verte.

Hij stopte voorzichtig de dekens rond Tabatha en legde een fluisterzachte kus op haar voorhoofd voordat hij vanuit hun comfortabele bed gleed. Hij trok een zwarte leren broek aan en baande zich een weg door de duisternis van de massieve club naar de beveiligingskamer, terwijl hij in zijn ogen wreef.

Zodra hij de deur opendeed, werd hij omringd door blauw licht waardoor hij knipperde. Kane staarde naar de beveiligingsmonitor met gesplitst scherm die hem elke hoek buiten de club liet zien, inclusief het dak. Zijn ogen vernauwden zich toen de camera op het dak flitste, wat aangeeft dat er iets was geactiveerd door de bewegingssensoren ... iets dat daar niet hoort te zijn.

Hij raakte het scherm aan, bracht het gebied bij de deur op het dak tot volledig zicht en hield zijn hoofd opzij. Dat was iets dat hij niet elke dag zag. Een mooie vrouw lag opgerold net onder de overhang op het dak en leek diep in slaap te zijn.

“Dat ziet er comfortabel uit ... niet,” Kane trok een gezicht wetend dat de kleine stenen in het teer in haar delicate huid moesten bijten.

Tabatha had Kane de slaapkamer voelen verlaten en vroeg zich af wat hem weg zou trekken van het comfort van haar bed nadat ze zoveel uren had doorgebracht hem af te matten.

Nieuwsgierig ging ze rechtop zitten en volgde zijn geur naar de beveiligingskamer. Ze gluurde door de open deur en zag dat hij ergens op een scherm keek en op haar tenen door de kamer tuimelde in een poging hem te besluipen. Ze was bijna dichtbij genoeg om hem aan te raken toen zijn stem haar liet schrikken.

“We hebben een bezoeker,” grijnsde Kane grinnikend om Tabatha's snelle inademing.

“Verdomme,” siste ze en hij hoorde haar met haar blote voet op het zachte tapijt stampen.

Kane draaide zich plotseling om en greep haar vast, trok haar tegen zich aan en kneep haar een oogverblindende glimlach toe. “Je dacht toch niet echt dat je de boogieman zou kunnen besluipen, hè?” Zei hij plagend, terwijl hij aan de zijkant van haar gezicht snuffelde voordat hij een kus stal.

Tabatha liet Kane haar kussen en voelde hoe haar tenen krulden van de passie erachter, maar ze wilde heel graag iets weten over het meisje dat maanbaadde op hun dak. Ze beëindigde de kus sneller dan Kane had gewild ... tenminste dat is wat zijn zachte gegrom haar vertelde.

Ze likte aan zijn onderlip en beet er toen speels op. “En denk er maar aan, toen ik een klein meisje was, was ik bang voor de boogieman.”

Het geluid van een klein meisje dat schreeuwde van angst boven zijn graf kwam terug om hem te achtervolgen ... waardoor Kane zijn greep op haar verstevigde. Dat kleine meisje was al dagen in het bos verdwaald ... bang en alleen. De gedachte aan wat Tabatha moet hebben meegemaakt, had nog steeds de kracht om zijn borst pijn te doen en zijn knieën zwak te maken ... het roerde ook de duisternis in hem.