Amy Blankenship - Schaduw Van De Dood (Door Bloed Gebonden Boek 8)

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Schaduw Van De Dood

Door Bloed Gebonden Series Boek 8

Amy Blankenship, RK Melton

Vertaald door Angelique Hofland

Copyright © 2012 Amy Blankenship

Tweede editie Gepubliceerd door TekTime

Alle rechten voorbehouden.

Chad en Trevor namen op dit moment deel aan de strijd van de eeuw, één die maar weinigen konden overleven en weg konden lopen zonder ernstig letsel ... een harde wedstrijd. Uiteindelijk gaf Chad toe en knipperde met zijn ogen: “Ik heb je gezegd Trevor, er is niets mis met me. Vertrouw me, als ik bovennatuurlijke krachten had, zou ik ze nu op je gebruiken. Zelfs Ren zegt dat ik nog steeds volledig menselijk ben en dat ik geen bijwerkingen heb.” Chad keek weg van Trevor en richtte zijn blik op Ren: “Kom op, steun me hierin.” Ren haalde zijn schouders op, maar negeerde Trevor, wetende dat het Storm's beslissing zou zijn of Chad nu lieten gaan of niet. “Ik voel geen enkele kracht van hem komen ... niks. Hij is nog steeds menselijk voor zover ik kan zien. Kriss zei dat hij misschien sneller zou genezen dan normaal ... althans voor een tijdje.”

“Dus we weten niet of zijn opstanding permanent is?” Vroeg Storm, genietend van de komische opluchting van het argument van Chad en Trevor. Het was geweldig om te zien hoe dingen hem de laatste tijd leken te vermaken.

Ren schudde zijn hoofd samen om Storms gedachtegang. “Het is echt moeilijk om te zeggen. De enige manier die we zeker weten is als hij opnieuw wordt gedood en weer tot leven komt.”

Chad deed een stap terug van de groep en stak zijn hand op. “Denk er niet eens aan. Ik ben geen proefkonijn en ik vind het feit dat ik adem wel fijn.”

Storm's lippen trilden, maar hij hield hem voor Chad. “Dan kunnen we veilig aannemen dat hij geen vleugels zal uitslaan en wegvliegen.” Hij verloor de kleine oorlog met de onderdrukte glimlach toen Chad naar hem keek alsof hij zijn verstand verloren had.

“Vertel me alsjeblieft dat dit een grapje is,” zei Chad hard, want als Storm zoiets zei, namen de meeste mensen het serieus.

Besluitend om die vraag niet te beantwoorden, richtte Storm zijn aandacht op Trevor die hem ook een vreemde blik gaf. “Ik zie geen reden waarom Chad in het kasteel moet blijven als hij het hier niet leuk vindt. Zijn er aanwijzingen waarom hij laatst het doelwit was?”

“NEE, en ik heb elke dag wolven zien kijken en over zijn appartement zien gaan, maar de moordenaar heeft zijn laffe gezicht niet getoond,” antwoordde Trevor. “De wolven zouden een demon hebben geroken als het nog steeds rondsloop. Maar toch, ik denk niet dat hij terug moet gaan. Het is duidelijk geen veilige plek.”

“Wil je stoppen met over me te praten alsof ik hier niet sta? Ik ben een volwassen man en kan voor mezelf zorgen,” Chad kneep met zijn ogen richting Trevor. “Je kunt nog steeds geen wraak nemen voor mijn dood als ik niet dood ben.”

“Je was dood,” schoot Trevor terug. De twee mannen stonden tegenover elkaar in een staar wedstrijd.

“Laten we een deal sluiten,” lachte Storm om zijn eigen grapje. “Micah en Titus leven samen met het grootste deel van het pack in Nacht Licht. Er is veel extra ruimte in die enorme club en je werkt toch al met de meesten op het station. Als je hier niet wilt blijven, waarom ga je dan niet akkoord om daar met het wolvenpak te leven?”

“Klinkt goed voor mij,” zei Trevor vol zelfvertrouwen. “Het is niet zo veilig als hier in het kasteel te wonen, maar het is een stap omhoog van ergens te leven waar een moordenaar gewoon naar binnen kan lopen en je kan doden.”

“Wie stierf en maakte je de baas over me?” Schreeuwde Chad bijna naar Trevor.

“Je deed dat dombo,” grijnsde Trevor op hoe gemakkelijk die ene comeback was.

Chad fronste bij de gedachte om van proefkonijn naar zwerfhond te gaan. “Wat gaf je het idee dat ze me daar zelfs zouden willen?”

“Je zuster,” zuchtte Trevor dramatisch, met zijn troefkaart voor alles wat het waard was. “Eigenlijk heeft Envy gedreigd je appartement te platbranden als ze ooit hoorde dat je daar alleen blijft wonen.”

“Wat?” Chad trok een gezicht naar zijn partner: “Je verzint dit terplekke ... toch?”

“Envy had niet verwacht dat je met haar zou willen samenwonen vanwege alle actie die nu bij Maan Dans gaande is. Het is hectisch geweest daar, ze begonnen zich klaar te maken voor hun jaarlijkse Halloween feest en tegelijkertijd de plek te renoveren. Dus ze kwamen allemaal bij elkaar en praatten erover ... en sinds Nacht Licht voorlopig is gesloten, is het een soort van hangplek geworden voor alle politieagenten. Ze dachten dat je je meteen thuis zou voelen.”

Chad weerstond de drang om te grommen tegen de drie mannen die hem in de maling leken te nemen. Hij begon zich te voelen alsof er een babysitter op hem paste, maar op dit punt was hij bereid om zo ongeveer alles te doen om weg te komen van het kasteel. Hij zou zweren dat ze hem onder een microscoop zouden plaatsen als hij ermee instemde ... het was op zijn zachtst gezegd een raar gevoel. Hij was de enige mens die in dit kasteel woonde, maar hij was degene die als de gek werd behandeld.

“Kom op Trevor, ik weet zeker dat Evey zich verveelt. Ze kan ons een lift geven om Envy te zien en terwijl ik een praatje maak met mijn zus ... misschien kun je Devon voorstellen aan je zeer interessante auto,” zei Chad met een blik en liep toen het kantoor uit.

Trevor keek hem na voordat hij naar Ren keek. “Weet je ... als Evey niet op in was gegroeid, zou ik nu heel erg boos op je zijn.”

Ren grijnsde. “Wees gewoon goed voor haar. Ze houdt van je.” Hij lachte toen Trevor met zijn ogen rolde en Chad de deur uit volgde.

*****

Angelica keek naar de ingang van de metro en toen naar de zon in de wetenschap dat ze het zou missen vanwege het feit dat ze zich opmaakte om ondergronds te gaan. Ze moest bij het kasteel vandaan ... om een tijdje alleen te zijn en echt te werken. Syn was de afgelopen week erg behulpzaam als partner ... maar om haar bestwil had ze nu een beetje ruimte nodig. Hoewel ze moest toegeven dat ze van de aandacht van Syn hield, toen ze eerder was ontwaakt en hij er niet was, was ze hem gaan zoeken. Het was een beetje een wake-up call ... ze had nog nooit iemand in haar leven gezocht en hier was ze ... naar hem op zoek.

Ze was zo gespannen als het was met alle seksuele spanning die ertussen knetterde ... het laatste wat ze nodig had was dat het haar schuld was dat ze afhankelijk van hem was. Tot overmaat van ramp had ze net voordat ze het kasteel verlieten een andere droom. Het had haar niks moeten uitmaken, maar omdat het slechts de derde droom was die ze ooit in haar leven had gehad ... joeg het haar de stuipen op het lijf.

De andere twee dromen waren nachtmerries over een griezelig klein demonenmeisje en een bloedstad ... maar deze niet. Ze had de liefde bedreven ... het was alsof ze haar ogen had geopend in het midden van de droom om te merken dat ze zich onder een man bevond op een bed van mos en naar een waterval keek die in een lagune op slechts enkele centimeters afstand leegliep.

Ze draaide haar hoofd om de man diep in haar te zien ... ze had de ogen gesloten met Syn en rukte zichzelf uit de droom.

Niet in staat om volledig om te gaan met hoe de droom haar het gevoel had gegeven, was ze naar het kantoor van Ren gegaan en had zijn kaarten doorzocht en de heetste plek van demonenactiviteit uitgekozen. Ze had ook een weekendtas ingepakt met de bedoeling een hotelkamer voor de nacht te nemen en sloop het kasteel uit zonder dat iemand het wist. Slechts voor één nacht ... om zichzelf eraan te herinneren dat ze prima alleen kon zijn.