Amy Blankenship - Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9)

Het voelde alsof ze voor eeuwig had vastgehouden toen het gevoel van zijn aura eindelijk begon te vervagen. Nadat ze zeker wist dat Samuel weg was, trok ze zich omhoog en kon bovenop de kop van de havik kruipen.

Moe en buiten adem leunde Aurora achterover tegen de muur van het gebouw om even te rusten. Het kostte haar een paar minuten om op adem te komen, maar elke adempauze van Samuels obsessie met haar was meer dan welkom. In gedachten wist ze waarom hij haar bleef volgen ... wellust, duidelijk en eenvoudig.

Ze zou niet ontkennen dat Samuel wenselijk was, maar dat was de allure van de krachtigere demonen. Ze waren mooi om naar te kijken totdat je zag wat er onder hun buitenkant zat. Samuël was mooier dan de meeste demonen, maar in veel opzichten was hij veel donkerder dan zij aan de binnenkant.

Ze had hem zo goed mogelijk vermeden en het leek erop dat ze hem eindelijk weer kwijt was ... althans voorlopig. Omdat ze overal in de buurt van hem was, had ze een misselijk gevoel in haar buik en wist Aurora niet hoe lang ze nog tegen hem kon vechten voordat ze moest toegeven aan wat ze ook gewend was.

Ze haatte hem, maar verlangde tegelijkertijd bijna naar wat hij aanbood ... wat ze na zo lang met hem had geaccepteerd. Alleen zijn was opwindend ... maar het werd gemengd met evenveel angst.

Ze voelde iets voor Samuel ... had van zijn lichaam genoten en zelfs voor korte momenten zelfs van zijn gezelschap genoten. In de andere dimensie was ze talloze keren aan hem ontsnapt om in het nauw te worden gedreven door demonen die geen deel uitmaakten van zijn leger. Ze zou zo dicht bij de dood komen en een klein deel van haar had de gedachte aan vrijheid verwelkomd ... op welke manier dan ook.

Samuel was altijd net op tijd verschenen om haar te redden ... speelde verschillende keren de held. Ze was echter geen dwaas. Hij had haar niet gered omdat hij van haar hield en hij had haar altijd wreed gestraft voor het weglopen. Ze was zijn eigendom geweest ... de zijne om wreed tegen te zijn ... de zijne om de liefde mee te bedrijven. Nu ze haar wapen terug had, had ze misschien de kans om volledig van hem af te breken.

Aurora keek neer op het mes in haar hand en zuchtte zwaar. Ze had het wapen al op jonge leeftijd ontdekt. Ze was een wees en had al lang gedacht dat haar naam Straat Rat was. Het was een demon geweest die haar voor het eerst bij haar echte naam noemde ... vlak voordat hij haar probeerde te vermoorden. Terwijl ze zichzelf verdedigde, had ze het mes gewoon in haar hand zien verschijnen ... ze had dat gevecht gewonnen.

Ze heeft nooit geweten hoe de demon haar naam wist, maar uiteindelijk maakte het niet echt uit of het haar naam was of niet. Het was veel beter dan Straat Rat.

Daarna was het mes haar beschermer geweest tot ze in de kloof was getrokken. Ze had de laatste paar duizend jaar doorgebracht in een door demonen gecontroleerd rijk en onder Samuëls heerschappij. Het wapen was nooit verschenen om haar binnen de kloof te redden ... hoeveel problemen ze ook had opgelopen. Ze zuchtte en wenste dat er iemand was met wie ze erover kon praten ... de vragen stellen die beantwoord moesten worden.

Het mes scheen plotseling helder toen het weer in haar lichaam werd opgenomen. Omdat het mes leek te denken dat ze veilig was, was ze dat waarschijnlijk ook. Aurora voelde verlichting van haar gespannen spieren en besloot dat het tijd was om dit gebouw te verlaten voordat iemand haar zag.

Ze keek over de rand van de massieve betonnen havik en inhaleerde terwijl de wind naar boven snelde en haar haar rond haar gezicht tilde. Ze was nog steeds zo ver van de grond en ze wilde om twee redenen niet duiken. Reden nummer één ... ze zou zichzelf waarschijnlijk pijn doen en twee, de belangrijkste reden, ze wilde niet dat iemand haar zou zien.

Ze had gedacht om dood te gaan terwijl ze in de kloof zat, maar ze had nu een kans op vrijheid ... ze wilde niet langer sterven, dus duiken vanaf een wolkenkrabber was geen keuze.

Ze klom op de vleugel van de havik, keek een aantal verdiepingen lager naar een balkon en beoordeelde de afstand. Aurora greep de rand van de vleugel en zwaaide zich naar het balkon genietend van het gevoel van vrije val. Ze landde in een stille buiging, staarde naar het raam en bevroor.

Door de opening in de gordijnen zag ze beweging en leunde dichter naar voren om een beter zicht te krijgen. Haar lippen gingen uiteen toen ze een vrouw in een korte, zijdezachte nachtjapon zag glimlachen, verlegen naar een man die tegenover haar op de bank zat. De dame haalde de zijde van haar schouders, liet het over haar armen hangen ... en legde heel weinig bedekking eronder bloot.

Aurora richtte haar blik op de man die zijn ogen donker zag worden van passie. Hij stond op en trok zijn shirt uit, gooide het over zijn schouder voordat hij naar de vrouw sloop als een kat die langzaam zijn prooi benaderde. De vrouw glimlachte weer en liet de rest van de zijde op de grond vallen ... alles blootleggend wat ze te bieden had.

De man sloot zich aan en nam de vrouw in zijn armen. Ze deelden een gepassioneerde kus voordat de man haar greep en haar pakte en optilde. Haar lange benen wikkelden zich om zijn middel en toen hij haar iets aanpaste, gooide de vrouw haar hoofd achterover en legde haar keel bloot.

De adem van Aurora versnelde toen de lippen van de man op het aangeboden vlees daalden en de vrouw in zijn armen rilde. Hij draaide zich om en liep naar een andere kamer, sloot de deur achter zich en blokkeerde haar om nog meer te zien. Aurora voelde de kleine trieste glimlach die haar lippen streelde en heel even wenste ze dat ze een mens was.

Ze draaide zich om en leunde tegen het gebouw en gleed langzaam over de muur tot ze met haar knieën voor haar zat opgetrokken.

Ze had haar jeugd doorgebracht met het verbergen van wat ze was ... proberen te doen alsof ze een mens was. Haar enige wens was altijd geweest dat ze een mens was. Als ze dat was geweest, zou ze niet de hel hebben gevonden die ze in handen van Samuel had gedaan en zou ze vrij zijn geweest om van iemand te houden die ze koos.

Het was een jongen van haar eigen leeftijd geweest die haar had verteld wat ze echt was. Zijn naam was Skye. Voor de mensen zag hij eruit als een zeven jarige ... hetzelfde als zij, maar ze kende de waarheid. Hij was lange tijd haar beste vriend en de enige die ze kon vertrouwen en dat was voor hem net zo.

Ze zouden gewoon glimlachen als de mensen hen voor broer en zus zagen, hun kleur was bijna hetzelfde en naar menselijke maatstaven werden ze als mooi beschouwd.

Skye had haar verhalen verteld over de gevallenen ... en de demonen die de gevallene per ongeluk hadden gemaakt. Hij zou het moeten weten ... hij was één van die creaties, maar het stoorde hem niet. Hij vertelde haar ooit dat hij het leuk vond om op een gevallene te lijken omdat het beter was om een engel te zijn dan een demon. Hij had haar ook gewaarschuwd voor de angsten die mensen hadden en dat als ze ooit zouden ontdekken wat ze echt was ... ze zouden proberen haar te vermoorden.

Jarenlang hadden zij en Skye bij elkaar gehoord en verhuisden ze om de paar jaar van dorp naar dorp voordat de mensen doorhadden dat ze niet ouder werden dan normale kinderen.

Ze herinnerde zich nog de laatste keer dat ze Skye had gezien. Hij had naar haar geglimlacht voordat hij het bos in liep met een aantal dorpsmannen die hem meenamen op een visioenzoektocht.

Dat was de dag dat de demonen waren gekomen ... zoveel demonen. De aarde schudde met hun komst en doodde alles wat hen in de weg stond. De grond onder hen was opengegaan en zonk zelfs voordat een grote scheur door het centrum van het dorpsplein raasde.

Aurora kon daar alleen maar staan en in angst staren naar wat er gebeurde. Een demon brulde en kwam haar tegemoet rennen en ze was achteruit gestrompeld net toen drie mannen tussen haar en de demon in renden en het pad blokkeerden. Ze snakte naar adem terwijl ze de harde grond onder haar voelde en schreeuwde toen de aarde om haar heen begon te staan.