Maud van Leyden - De Firmant

Hij draaide zijn Porsche de krappe parkeergarage in en parkeerde hem tussen twee Tesla’s. De Tesla was de laatste tijd snel populair aan het worden, maar het grootste deel van het wagenpark in deze garage voor partners bestond nog altijd uit BMW’s, Audi’s en Porsches. Vervolgens passeerde hij de dubbele veiligheidssluis van het kantoor. Hij liep eerst naar het barrista-hoekje op de begane grond om een cappuccino te halen en stapte daarna in de lift naar de vijfde verdieping. In het kamertje vóór zijn kantoor zat Brigitte, zijn secretaresse. Met haar nam hij eerst zijn agenda door. Hij wilde een paar van zijn geplande reizen cancelen. Hij had nu ook tijd en aandacht nodig voor zijn eigen casus en wilde alleen nog tijd steken in zijn eigen projecten. Allerlei intern gedoe leek hem nu allemaal niet meer zo zinvol om zijn tijd aan te besteden. Daarna liep hij door naar zijn eigen kantoor en zat strak op tijd klaar voor de afgesproken videovergadering met zijn team in Algerije.

Ahmet had ook ingebeld en begon direct over de problemen met het nieuwste LNG-contract met Frankrijk. De voorwaarden zouden niet kloppen. Floris vroeg: “Over welk contract hebben we het?” Ahmet antwoordde: “Jouw contract. Het contract waar jouw handtekening onder staat. Je kunt maar beter snel komen en het rechtzetten met Omar. Als Firma kunnen we daar geen verantwoordelijkheid voor nemen.” Floris wist even niet wat hij moest zeggen. Stefan probeerde te verduidelijken: “Er bestaat kennelijk een versie van een contract waar de afgesproken prijs niet goed in stond. De prijs is te laag voor zo’n langetermijncontract.” Floris vroeg: “Welke prijs staat er dan in? En welke termijn? En wanneer is het opgesteld?” Stefan wilde antwoorden, maar Ahmet kapte hem af en zei: “Jouw naam staat eronder en je kunt maar beter komen om het op te helderen.” Floris vroeg hem: “Ik onderteken die contracten nooit. Dat weet je. Ik heb geen formele bevoegdheid. Of had je soms dat contract wat je mij vorig jaar per ongeluk had laten tekenen toch niet vernietigd, maar al opgestuurd? Maar dat was vorig jaar. Dan had dat toch al veel eerder aan het licht moeten komen?” Ahmet beet hem toe: “Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb je nooit iets per ongeluk toegestuurd.” Floris zei: “Sonia weet daar ook van.” “Sonia werkt hier niet meer omdat ook zij steken heeft laten vallen,” reageerde Ahmet. Floris wilde nog wat zeggen maar zag dat Ahmet de meeting verlaten had. Hij bleef alleen achter met Stefan. Ze besloten om het verder één-op-één te doen via de telefoon.

Stefan barste meteen los: “Ik weet nu bijna zeker dat Ahmet iets te maken heeft met dit onderzoek naar jou. Hij dringt er sinds een paar weken steeds op aan dat ik mee ga met al jouw afspraken bij PetroAlg en zinspeelde er laatst op dat het niet waarschijnlijk was dat jij PetroAlg nog lang zou blijven doen. Ik dacht toen dat hij doelde op een overplaatsing. Jij had mij ook wel eens verteld dat ze jou hadden aangeboden om naar het Verre Oosten te gaan, net als Jean. Maar nu begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat hij al wist dat er iets ging gebeuren. En nu met die opmerkingen van hem over dat jij een contract getekend hebt. Hoe zit dat precies?” Floris legde hem kort uit wat er een jaar daarvoor was gebeurd. Stefan ontplofte van verontwaardiging: “Wacht even. Je bedoelt dat hij jou zo’n Frans contract zogenaamd per ongeluk heeft toegestuurd, wat jij hebt getekend zonder het goed gelezen te hebben en dat hij dat dan toch gebruikt heeft? En je hebt geen idee van welke prijzen daarin stonden?” Floris zei: “Ik mag dan wel geen juridisch Frans beheersen en haast gehad hebben toen, maar dat betekent niet dat ik het niet zou zien als er onjuiste getallen in hadden gestaan. Ik weet zeker dat wat ik heb getekend niet over prijzen ging. Ik weet niet hoe hij aan contracten over prijzen komt met mijn naam eronder.” “Dan liegt hij of hij heeft je erin geluisd man!” reageerde Stefan. Floris zuchtte en zei: “Ik weet niet meer wat ik hiervan moet denken. Maar het zou kunnen. De vraag is alleen, waarom zou hij dat doen? Uiteindelijk kan hijzelf ook verantwoordelijk worden gehouden voor die fout. Waarom zou je zoiets doen?” “It’s the Middle East man, it’s the Middle East,” antwoordde Stefan alleen maar.

Ondanks zijn eigen sores besloot Floris ook Sonia even te bellen om te vragen hoe het nu met haar ging, via WhatsApp uiteraard. Sonia vertelde hem dat zij inmiddels niet meer mocht werken voor de Firma. Ze hadden haar een deal aangeboden waarvan ze overwoog die maar aan te nemen. De gang naar de rechter was voor haar geen optie. Als Frans-Algerijnse in Beiroet had ze geen rechtspositie tegen de Firma. Ze was eerder bezig geweest met een overplaatsing naar het Parijse kantoor en had daar zelfs al een appartement gekocht. Als ze nu al in Frankrijk had gewoond, dan was het allemaal heel anders geweest. Voor de Franse rechter krijg je niet zo gemakkelijk iemand ontslagen. De Firma had die overplaatsing echter op het laatste moment tegengehouden. Zij moest nog even in Beiroet blijven tot er een of ander personeelsprobleem was opgelost. Maar daardoor zat ze nu wel zonder goede rechtspositie en had daarbij nog een flinke financiële molensteen om haar nek, want voor dat appartement in Parijs moest ze nog bijna al haar woningdelen verdienen. De Firma had haar aangeboden om haar schuld daarvoor kwijt te schelden en het appartement meteen over te dragen als ze niet in beroep zou gaan.

Ook moest ze een concurrentiebeding tekenen dat ze nooit meer iets zou doen met Afrika en een geheimhoudingsverklaring over alles rond PetroAlg en de Firma, inclusief een hele zware boeteclausule. Floris vond het een absurd aanbod: “Hoe kunnen ze van je eisen dat je niets meer doet met al je opgebouwde expertise? Ze kicken je eruit en verbieden je elders je brood te verdienen?” Maar Sonia stond met haar rug tegen de muur: “Wat kan ik doen? Als ik in beroep ga dan wordt het hele aanbod ingetrokken. Ik sta dan met niets op straat en heb wel een enorme schuld. En dan moet ik nog maar zien of ik elders aan het werk kom, want ze dreigden ook dat dat wel eens heel lastig zou kunnen worden.” Floris was geschokt daarover: “Maar dat is je reinste chantage. Een draconische sanctie voor als je gewoon probeert je recht te halen!” Hij vond het vreselijk voor Sonia en voelde zich met haar begaan. Hij had als Nederlands ingezetene tenminste nog een stevige rechtspositie en een hele goede advocaat. Daarbij had hij zijn huis al bijna afgelost. In het ergste geval zou hij zelfs het geld van de erfenis van zijn moeder er nog voor kunnen gebruiken. Hem zouden ze niet zo gemakkelijk kunnen chanteren.

Rond lunchtijd kwam hij Dirk tegen op de gang. Ze besloten even samen te lunchen en bij te praten. Ook over de lopende zaken rond Delphin Oil en andere klanten waar ze samen mee bezig waren. Daarna spraken ze over de voortgang van de procedure van de gedragscommissie. Floris wilde hem verder liever niet te veel vertellen over zijn eigen juridische stappen. Maar Dirk leek een heel ander probleem te hebben. Hij zei: “Als je nog hulp nodig hebt of advies, laat het me weten. Alleen, liever niet via de mail of de telefoon. Je weet nooit hoe dat overkomt op anderen.” “Hoe wat overkomt op anderen? Op wie?” vroeg Floris. “Je weet toch dat alles meegelezen en meegeluisterd kan worden,” reageerde Dirk korzelig. Tot een week geleden was het bij Floris niet opgekomen dat de Firma mee kon lezen met al het mail-verkeer. Hoe naïef was hij geweest? Voor Dirk was het kennelijk een gegeven dat het gebeurde.

Om twee uur had hij een telefoongesprek met Margaret, die in het New York-kantoor werkte. Het was Stevens advies geweest om alle mails terug te vragen rond de PetroAlg-zaak. De commissie had die mails gebruikt en als hij een beroep wilde kunnen voorbereiden, had hij deze dus ook nodig. Van Steven had hij begrepen dat hij er recht op had deze op te vragen om zijn zaak te kunnen voorbereiden. Zij wist dat blijkbaar ook en maakte er geen enkel probleem van. Misschien was ze ook nog wel gelukkig met het idee dat hij voor een beroep zou gaan. De commissie zou inmiddels ook wel doorhebben dat ze wat grote steken hadden laten vallen in deze zaak en een beroep zou de gelegenheid geven om de grootste stupiditeiten te herstellen. Floris liet haar voorlopig nog even in het onzekere daarover. Wel waarschuwde ze hem nadrukkelijk om niet een externe advocaat in te schakelen. “De Firma wil deze zaak buiten de publiciteit houden. We hebben binnen de Firma een keurige procedure om in beroep te gaan. Je mag erop vertrouwen dat alles volgens de regels zal gaan. En verder wil ik ten zeerste afraden om deze zaak extern te brengen. De Firma trekt altijd aan het langste eind. En, mocht je het toch overwegen, de consequenties voor jou gaan heel naar worden.”