Murat Kayali - Ben Bilsem Sen Kalbimi Giyerdin

şiir / öykü

© Murat Kayalı

Bu eserin yayın hakları Murat Kayalı`ya aittir. Tüm hakları saklıdır.

Tanıtım için yapılacak kısa alıntılar dışında yayıncının yazılı izni olmaksızın hiçbir yolla çoğaltılamaz.

Cilimboz Deresinde Yalnız Çocuklardık / Roman 2000

Göğe Bakan Adam / Şiir 2014

Utanç / Şiir 2015

Cumeyra / Şiir 2016

Çıplak / Şiir 2016

Mare / Şiir 2018

Utanç / Şiir 2015

Cumeyra / Şiir 2016

Çıplak / Şiir 2016

Sanat Ruhlar Korosu / Şiir 2017

Çocuktum Ama Unutmadım / Roman 2019

En dibe vurduğun bir günde,

Hayatın karşısına geç ve konuş kalbinle

Ne istiyorsan söyle ;

Kimseler bir dilek tutmaz senin yerine.

Bazı günlerin kederi bir başka ağırdır

Geçmişe seslenme o zaten sağırdır

En büyük yarana en önce dokun,

Kimseler onaramaz seni senden başka

En büyük hatanı sil gitsin

Kalbini kırma artık yeter!

En büyük günah hayattan vazgeçmektir

Aynalar sadece yalnızlarla konuşur.

Bunca hüzün yeter!

Bu kadar keder ve onca gözyaşı yeter!

Melek dediğin yár ;

Cennet bildiğin aşk için öldüğün yeter!

Kayda değer bir yanı yok!

Yazılmamalı

Baş döndürücü

Bir kalbi kusmanın.

Yeniden canlandırınca sakat doğuyor,

Suretleri aynamızda görünmüyor,

Uzun yaşamıyor ;

Düş ölüleri.

Sulara kan aktığı anın resimleri

Çekilmemeli.

Kılı kırk yarsan bulamayacaksın yüzünü ;

Çürümüş yalnızlığın...

Elsiz ayaksız korkunun yüzüne

Bakmamalı.

Tül perdeler eriyip, pencereler islenirken ;

Birazdan yanacak tenden ruhu kurtarmalı.

Kayda değer bir yanı yok

Daktilo da kül olmuş kağıtlar,

Yanı başında devrik bir şarap şişesi,

Onun yanında sıvılaşmış bir şair kalbi...

Ne yazmaya değer

Ne resmini çekmeye.

Bir çarpı işareti koy ;

Önünde

“Ev Yanmıştır”

yazan boş kutuya.

Sözler işte, sözler kendi başına

Pek bir zarifler içleri boş olunca.

Sözler işte, acıyı dillendirirken bile hoş

Akılda ayık ama gönülde sarhoş.

Sözler işte, vazgeçerken pek bir anlamlı

Kalpte tutulmayan kelebekler gibi kanatlı.

Sözler işte, geçmişle geleceğin kapanında

Duruyor şimdi iki dudağının arasında.

Dünyanın sözü, dilimizdeki sır

Sözler işte, kalbimizin sevinciyle ışır.

Sen bir dudak, ben bir dudak

Sözler gizli şevişmelerimiz, Sözler adressiz evimiz.

Sözler işte, hayatın yirmi dokuz harfi

Bir çocuğu ellerinden tutup büyütüyor.

Sözler özgürlüğün başı, aşkın elifi oluyor.

Şimdi hepimizin harflerden korunakları var.

Önümüzde belki Ç gibi çengelli çıkmazlar var

İçimizde U gibi iki başlı umutlar,

Gövdemize sarılan S gibi sinsi korkular,

Yine de susma!

Yine de korkma!

A ve Ş ve K var.

İçinde ne varsa da, iki dudağının ardında saklama…

Sıcak bir yaz gününde

Uyanır ya insan,

İkindiye doğru bir öğlen uykusundan

Ve canı soğuk birşeyler ister ;

Karpuz, çilek, kiraz gibi

Tatlı ve serinletici,

İçinin hararetini dindiren şeyler.

Seni böylesine istiyorum yanımda

Kalbim sana susamış uyanıyor

Her yokluğunda...

Hiç kimse senin kadar güzel değil

Denize düşmüş bir dal gibisin.

Ağacından zorla koparılmış

Hırpalanmış ve yaprakları parçalanmış.

Suların alıp götüreceği bir dalsın

Bu yüzden sana tutunmak içimden gelmiyor.

Beraber geçireceğimiz mevsimleri düşlüyorum ;

Dalgaların kırdığı güneş ışıklarında...

Kalbime bir oyuk açıyorum avuçlarımla

Yeniden yeşillenmen için.

Rüzgarın kulağıma fısıldadıklarını duyar duymaz

Hemen vazgeçiyorum bu fikrimden...

İçimde büyüyüp

Bir ağaç olmandan korkuyorum.

“Hiç kimse senin kadar güzel değil.”

Diyor kalbim.

“Denize düşmüş bir dal işte.”

Diyor aklım.

Ben ikisine de inanmıyorum ama

Benim seninle işim olmaz be kırık dal!

Sen suların alıp götüreceği bir dalsın

Ben dalgaların kırdığı, güneş ışıklarına bakan bir adam...

Seni üzmemek için sevdim kendimi

Yalan sayılmasın diye yaşanan o eski günler

Kendime yeni günler tazeledim ve yeni yeni gülüşler

Kimseler görmesin diye yaralarımı ;

Çiçeklerle donattım acılarımı.

Sen bensiz ağlamayasın diye şakaya aldım

Kalbimin kırıldığı o günü bile.

Bana bıraktığın yalnızlığa sarıldım güle güle

Mutluydum her halimle.

Giderken yıkıldığımı görmeyesin diye

Sarıldım kendi kendime...

Sen yaşayasın diye öldüğümü söylemedim kimseye

Canımı bağışladım düşlere.

Başka başka gerçekler yarattım kendime

Seni unutmasın diye ne yalanlar söyledim kalbime...

Çiçeklerle donattım acılarımı

Kendime yeni günler tazeledim ve yeni yeni gülüşler.

Kimseler görmesin diye yaralarımı

Çiçeklerle donattım acılarımı...

Ağacın dalını kırdığın anda başladı

Bugün yaşadığın kıyamet.

Yalvardı ağaç sana :

“Dalımı kırıp ok yapma, kendini öldüreceksin. ”

Dinlemedin

Duymadın ırmakların sesini de :

“Önümü kesme, sen boğulacaksın. ”

“İnsan bilir, ”deyip yürüdün.

Hayvanları birbirine düşüremedin

Ama insan insanı dişler oldu, parçalar oldu.

En yüksek taşa oturmak için

Kemiklerden merdivenler inşa ettin

“İnsan bilir, ”deyip tırmandın.

Dilini yuttu kuşlar,

Rengini kaybetti çiçekler,

Yılanlar bir o kadar sinsileşti,

Çakallar bir o kadar uludu,

Paytak bir ördeği aslan kostümüyle görünce ;

Bir Tek maymunlar güldü.

“İnsan güçlüdür, ”deyip yürüdün

Ölüyorsun.

Tacına taktığın tüylerini almaya geldi papağanlar,

Kalbine saplanan dalını geri istemiyor ağaç,

Kuruyan damağına su vermiyor ırmak,

Başucunda gerçek bir aslan duruyor

“Benim adım ölüm, ”diyor sana,

“İnsan ölümsüzdür, ”deyip ölüyorsun.