Ужо ў цемры ён адвозіць нас за сто міль ад свайго дома і частуе вячэрай. Мы сядзім у Burger King і бясконца доўга смакуем апошнія кавалачкі бульбы. Я разумею, што Джорджу няма да каго вяртацца дамоў, і гэты добры маньяк у акулярах з надзеяй чакае, што мы прапануем яшчэ адну хаця б трохі цікавую тэму для гутаркі. Праз хвіліну ён сумна прызнае, што, напэўна, пара ехаць. Падкідвае нас да бліжэйшага гатэля, здымае нам нумар і растае ў ночы, каб вярнуцца ў свой блакітны домік з завешанымі вокнамі.
Ён мог бы быць ідэальным маньякам, але зрабіўся проста адзінокім чалавекам.
Какаінавыя войны
Штаты застаюцца за плячыма. Цэлае жыццё застаецца ў мінулым. Мы прабіраемся ўсё бліжэй да мексіканскай мяжы – старонка павольна пераварочваецца.
У мяне зусім не было часу асэнсаваць усё, што адбывалася, пакуль мы рвалі праз кантынент і тусаваліся ў халодным Брукліне. Але цяпер, стоячы на краі велізарнай краіны, я разумею, што буду сумаваць па Штатах. Я ўспамінаю вымотвальны Лос-Анджэлес, любімую Аляску і тытанік Нью-Ёрк, які ідзе на дно. Цяпер, калі нашая іміграніяда засталася за плячыма, уся гэтая гісторыя варушыць унутры мяне цёплыя пачуцці.
Мы перасякаем мексіканскую мяжу ў мястэчку Нуэва-Лярэда, і з першых жа секундаў робіцца ясна, што мы трапляем у іншы свет. Натоўпы мексіканцаў цякуць праз пост у абодва кірункі. Адразу за пераходам стаіць калона таксовак – спрэс дабітае хлам’ё родам з дзевяностых. Мы заскокваем у бліжэйшую калымагу і просім давезці нас да вакзала.
У Нуэва-Лярэда базуецца адна з самых моцных какаінавых груповак. Па вуліцах снуюць пікапы, пад завязку забітыя ваеннымі аўтаматчыкамі, якія праводзяць нас здзіўленымі позіркамі. Падобна на тое, што мы адзіныя белыя ў гэтым горадзе.
Прыпамінаю, як пару дзён таму мы кантаваліся ў гасцях у адной тэхаскай сям’і і глядзелі па тэлебачанні крывавы рэпорт акурат адсюль. У роліку распавядалі пра вынікі спецаперацыі, у якой загінулі паўсотні чалавек, дзеля ста кілаграмаў коксу. Пасля гаспадыня дома распавяла нам пра сваё ранча ў Мексіцы, на якое яна не можа трапіць апошнія дзесяць гадоў у выніку пастаянных какаінавых войнаў.
Нарэшце мы дабіраемся да вакзала і бяром квіткі на аўтобус да Мантэрэя – бліжэйшага больш-менш бяспечнага горада. Перад адпраўкай у салон аўтобуса ўломліваецца вайсковец з відэакамерай і здымае кожнага пасажыра буйным планам, а-ля Сэрджа Леонэ. На маршруце праз паўночныя рэгіёны Мексікі аўтобус спыняюць пяць разоў для праверкі дакументаў і дагляду багажу. У прыцемках мы ўязджаем у Мантэрэй.
Вырашаем адразу не кідацца ў адрэналінавыя мексіканскія прыцемкі і застаёмся начаваць на вакзале. Але як толькі мы раскладваем спальнікі, падыходзіць паліцэйскі патруль і просіць нас знікнуць адсюль. Выбару няма – мы вывальваемся ў душны горад.
Праз дарогу ад вакзала пад фіялетавым неонам паляць сіськастыя шлюхі, праз кожныя сто метраў дымяць мангалы, ля іх можна прыкупіць така або бурыта. Мы набываем у вулічнага гандляра бутэльку колы і парачку хот-догаў ды цягнемся па тратуарах у пошуках найтаннейшага гатэля.
Літаральна ў кожным будынку на нашым шляху працуе як мінімум адзін бардэль. Цьмянае святло падваротняў, самотныя бухія мексіканцы, што паўзуць пад тваімі нагамі, – усё навокал намякае, што лепей хутчэй забіцца ў якую-небудзь нару далей ад лішніх вачэй. Пакой, які мы знаходзім, відавочна прызначаны для двухгадзінных спатканняў – тут ёсць толькі ложак і малюсенькі ванны пакойчык. Нават нашы невялічкія заплечнікі з цяжкасцю змяшчаюцца ў зазор паміж сценамі і ложкам. Сон прыходзіць хутка.
Іншапланецяне
Наступнай раніцай нарэшце атрымліваем магчымасць як след разгледзець мексіканцаў. Выходзім з гатэля і літаральна ўпіваемся позіркам у кожнага мінака.
Па чарзе тыцкаем пальцамі ў людзей і шэпчам адно аднаму: «О! Глядзі вунь на таго!» – «Бля! Яны рэальна носяць нажы ў ботах!» – «Бачыш? У яе прычоха, як у савецкай прадавачкі!» Рэальнасць перапаўняецца тлусценькімі жанчынамі з велізарнымі сіськамі і вусатымі, цвёрдымі, як леташняя булка, мужыкамі ў шыракаполых капелюшах і зіхоткіх ботах. На рагу вуліцы адзін сеньёр націрае да бляску боты іншаму сеньёру з газетай у руках. Побач размясцілася сеньярыта, каб пабарыжыць нарэзаным ананасам. Ля ўваходу ў танную закусачную хрыпяць нешта трубна-дудачнае дапатопныя калонкі. Нарэшце мы трапляем у мексіканскі серыял!
Натхнёныя, збіраемся адразу рваць у Мэхіка-Сіці, каб збегчы далей ад паўночных рэгіёнаў. Да таго ж у Волі нейкім цудам знаходзяцца знаёмыя ў сталіцы. З Мантэрэя наіўна вырашаем выбірацца пешшу – гэты працэс адбірае ў нас чатыры гадзіны. Мы трапляем у бясконцую пыльную будоўлю. Увесь прыгарад жыве пад гудзенне перфаратараў і цыркулярак ды рык бензінавых генератараў. Будуецца і дабудоўваецца ўсё – нават, здавалася б, скончаныя дамкі маюць на даху шчацінне арматуры, якое пакідаюць на той выпадак, калі ў сям’і раптам з’явяцца грошы, каб узвесці яшчэ адзін паверх.
Читать дальше