StaVl Zosimov Premudroslovsky - Szalony detektyw. Zabawny detektyw

Opuścili twierdzę, pozostawiając jedynie kredową notatkę na drzwiach:

«Nie martw się. Wyruszyliśmy pilnie do Petersburga. Zostajesz w miejscu Incefalatu i Izyi – zamiast mnie… Ja!»

A na dole jest napis w innym piśmie:

«Przepraszam, Pupsik, wrócę tak, jak muszę! Kiedy twoja Pchła idzie w górę. Zaczekaj na mnie, a wrócę. Może jeden…»

Izya przeczytał notatkę i, pisząc na kartce pisma ojca i Intsefalopat, schował ją do kieszeni i wytarł napis z drzwi.

– Cóż, stara koziołko, masz to. – Wziąłem telefon komórkowy i wysłałem SMS-a do mojego ojca. Potem wszedł do domu i przekazał notatkę swojej matce. Przeczytała i wzruszyła ramionami.

Pozwól mu jechać. Zastąpimy to. I ani słowa o kontynuacji ojca. Masz to?

– Oczywiście, mamo, rozumiem… I weźmy świnię od dyrektora, co? zasugerował.

– czym jesteś Musimy zrobić wszystko zgodnie z kartą i sprawiedliwością.

– A on krzyczy na mnie uczciwie?

– On jest reżyserem. On wie lepiej. I on sam będzie usprawiedliwiony przed Bogiem.

– Czy to ten wisi na ścianie w biurze?

– Prawie. Wisi Żelazny Feliks, jego zastępca. Dobra, idź odrobić lekcje.

– zrobiłem. Mamo, czy mogę iść na spacer po rzece?

– Idź, ale pamiętaj, szczeniaku: utop się, nie wracaj do domu. Zabiję cię… Rozumiesz?

– Tak – Izzy krzyknęła i zniknęła za drzwiami…

– Uuh, kontrolerka, pochodząca z łotewskiej kołchozu, potrząsnęła głową, przepuszczając gości. – Nie ma sumienia, oczywiste jest, że twarz nie jest rosyjska, a mundur generała naciągnięty.

– A za to jest kara administracyjna… – wyjaśnił sierżant Golytko, rodowity Lwów.

– A oto mój paszport z piskiem Harutun Karapetowicz i wręczył mu pentę. – rosyjski. Jestem Rosjaninem, mój!

– Tak jak ja – dodał pent

– I ja. – wypukła oczy, dodał kontroler.

– Cóż, wszystko w porządku. – W paszporcie liści wymawiano pent, – choć na sekundę – patrzył spod czoła – czy jesteś artystą? – w wielobarwne oczy, po których spuścił swoje studenckie spojrzenie na uszy, – czy zoofil?

Oczy Ottili się wykluły, a on rżał jak wałach, patrząc na Intsefalopat. Kapral zaczerwienił się.

– Cóż, ściegu, za pomocą którego bydło zajezdni, lub w kulturze domowej? – opiekun wręczył paszport Harutunowi.

– Jakim jestem artystą? Nie jestem pełnoetatowym asystentem miejscowej wioski Sokolov Stream w obwodzie leningradzkim.

– Och, zmęczeni, wynoś się stąd. – zaproponował oficer dyżurny.

– Oto mój identyfikator.

– Kapralu, mówisz? – sierżant podrapał się po policzku i włożył nasiona do ust. – cóż, jesteś wolny, a ten pójdzie ze mną.

– Co to znaczy «chodź ze mną»? – pluskwa była oburzona. – Czy mogę teraz zadzwonić do mojego szefa? Nastawi twoje mózgi…

– Dzwonisz, dzwonisz tam, w moim biurze, a na początku przetestuję cię w poszukiwaniu, może jesteś czeczeńskim terrorystą lub uciekłeś przed rodzicami. Chodź, chodźmy. sługa zbeształ go i po prostu wepchnął: kolbą lub lufą Ottilowi powierzono mu karabin szturmowy w pokoju dyżurnym stacja kolejowa. Ancefalopata poszedł za nim, a nawet chciał podpalić Ottilę, jak wydawało się Klopowi, natychmiast zniknął za kolumną i udawał, że nie zna Klopa.

– Harutun, zadzwoń do Isolde, pozwól mu przynieść dokumenty! – krzyknął Klop.

«I szybciej», dodał sierżant, «w przeciwnym razie pozostanie z nami na długo».

– A kiedy zostanie wydany? zapytał Harutun.

– Jak ustanowić osobę…

– Trzy dni? – uśmiechnął się starzec.

– A może trzy lata. – odpowiedział opiekun. – Jeśli nie oprze się władzom. – i zatrzasnął drzwi od wewnątrz.

Incefalopata palcami lewej dłoni przytulił cienką brodę i miaucząc pod nosem postanowił wykonać zadanie, które pasowało mu i jego szefowi. Szybko wyszedł ze stacji na ulicę i natychmiast się zatrzymał.

– Gdzie idę? Zadał sobie Harutun.

– Dla Isolde, głupcze. – odpowiedział sarkastycznie wewnętrzny głos.

– Więc nie ma pieniędzy? Do czego pójdę

– A ty, dla ukochanej, kradnij tam, od tego grubego mężczyzny siedzącego w czarnym jeepie.

– Ona, pobije twarz. I nie powinienem, jestem stuleciem?

I podczas gdy Harutun konsultował się swoim wewnętrznym głosem, Klop, podając swoje dane, skromnie zasnął, siedząc w małpce.

– Cześć, dobry pierdnięcie! – krzyknął służący. Ottila wzdrygnęła się i otworzyła wyłupiaste oczy. Wytarł usta i czując rumień w ustach, próbował zebrać ślinę językiem, ale w ustach nie było wystarczająco wilgoci i poprosił o toaletę.

– Kolego, czy mogę skorzystać z toalety?

«Jest to możliwe» – odpowiedziały dobrodusznie starsi – «ale jeśli się umyje».

– dlaczego – Ottila była oburzona, – Jestem aresztantem, ale masz sprzątaczkę w swoim stanie i ona musi umyć podłogę.

– Powinien, ale nie powinien, myć dolnyaka po tak śmierdzących bezdomnych. No więc jak?

– Nie umyję sprawy! – Generalnie Pluskwa powiedziała kategorycznie.

– Więc gówno w twoich spodniach. A jeśli coś uderzy o podłogę, wykurzysz cały przedział.

– Jest to niezgodne z prawem; musisz zapewnić mi toaletę i telefon.

– A co jeszcze jestem winien? Ahh? – przybył sierżant.

Ottila nic nie powiedział. I czując, że niedługo dorośnie, to samo się zgodził. Co więcej, nikt nie widzi.

– Dobrze, zgadzam się.

– OK sierżant ucieszył się i poprowadził Klopa do toalety. – szmata, proszek tam, pod zlewem. A jeśli chodzi o technikę, dostaję. Kryzys, hahaha.

– A gdzie jest wiadro i papier toaletowy?

– Opłucz szmatkę w zlewie i wytrzyj tyłek palcem. – sierżant się pomylił.

– Jak to jest? – zaskoczył Klop.

– Jak się uczysz, w zasadzie mam papier ścierny, mogę zaoferować, a na zwykłym papierze mamy duży stres. Kryzys w kraju. Ponadto jesteśmy pracownikami państwowymi.

Ottila zakwasił się na twarzy i wziął proponowany papier i wszedł do toalety. Nastąpiła głośna mżawka, Pent odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, zamykając słupek. Ottila rozluźnił się, spojrzał między nogi i zmarszczył twarz. Nie tylko bolał go smród kwaśnych oczu, ale wszystkie spodnie z zewnątrz były usiane niewielkim, nieprzyjemnym kolorem, śmierdzącym drysnyakiem. Nie było mowy o toalecie. Nawet krople biegunki migotały na ścianie.

Incefalopata stał przy kolumnie i widząc sierżanta, który opuścił posterunek, szybko do niego podbiegł.

– Witam! apchi – pochlebiał.

– Czekasz na wnuka? – zapytał sarkastycznie Piąty.

– Jaki wnuk? Apchi, – głupi Arutun Karapetowicz.

– Co tu budujesz dla mnie grymasy? A może jest twoim wspólnikiem? Co planujesz, goście?

– Kto? Apchi – Harutun był przerażony.

– Co budujesz głupca? Twoja przyjaźń jest poszukiwana federalnie. Jesteś z nim

– Ach? apchi – potrząsnął policzkami Incefalopatą. – nie W ogóle go nie znam. Pierwszy raz widzę.

– A więc co dla niego gotujesz? Dźgnij, wujku. – Nagle sierżant zaszczekał. Harutun cofnął się. – On wykorzystał dla ciebie, jak dla ciebie i dla ciebie?

– Ach, apchi, znam go, ale to bardzo źle i tylko dzięki jego żonie.

– co? – Pent uśmiechnął się.

– Śpię z jego żoną! – potwierdził Harutun. Sierżant uśmiechnął się szeroko i poszedł strzelać do piwa.

– A kiedy zostanie wydany? – powtórzyło echo w holu.

– Jak toaleta jest w domu i odpowiedź nadejdzie. Więc przez trzy dni mam prawo go przelecieć.