Alfred Hitchcock - Tajemnica Pana Pottera

Jupiter nie skomentował tego stwierdzenia. Odczekał, aż pani Andrews wróci do telefonu i powiedział:

– Czerwona Furtka Korsarza o dziewiątej.

– Czerwona Furtka Korsarza o dziewiątej – powtórzyła mama Boba. – Nie wiem, co to znaczy, ale mu powiem, jak wróci.

Jupiter podziękował, odłożył słuchawkę i przez Tunel Drugi wycofał się z Kwatery Głównej. Następnie znów otworzył Zieloną Furtkę, wystawił rower na ulicę i żwirowaną ścieżką podjechał do składu.

Ciocia Matylda, uzbrojona w wyplamione gumowe rękawice, stała przed biurem.

– Właśnie zamierzałam wysłać za tobą policję – powiedziała. – Co się stało?

– Garncarza nie ma w domu, ale przyjechali już goście.

– Tak? Więc dlaczego ich tu nie zabrałeś? Jupiterze, przecież ci powiedziałam, żebyś ich zaprosił.

Jupe ustawił rower przed biurem.

– Oni nie są pewni, czy nie jestem przypadkiem Kubą Rozpruwaczem. Pojechali do gospody “Morska Bryza”. Jest ich dwoje. Pani nazwiskiem Dobson, która twierdzi, że jest córką garncarza, i jej syn Tom.

– Córka garncarza? Śmiechu warte, Jupiterze. Garncarz nigdy nie miał córki!

– Jesteś pewna, ciociu?

– Oczywiście. Nigdy o tym nie wspomniał… nigdy… Jupiterze, dlaczego oni myślą, że jesteś Kubą Rozpruwaczem?

Jupiter opowiedział możliwie najkrócej o zajściu w biurze garncarza.

– Oni myślą, że się włamałem do jego domu – zakończył.

– Co za pomysł! – ciocia Matylda nie posiadała się z oburzenia. – Pokaż no tego guza. Idź w tej chwili do domu, a ja ci przygotuję kompres z lodu.

– To naprawdę nic poważnego, ciociu.

– Jak to nic poważnego! Do domu! Już! Ruszaj!

Jupiter posłusznie powędrował do domu.

Ciocia Matylda przyniosła mu kompres i kanapkę z masłem arachidowym, i szklankę mleka. Po kolacji zdecydowała jednak, że jego guz nie jest gorszy od stu innych, które sobie w życiu nabił. Pozmywała naczynia, pozostawiając Jupiterowi wycieranie ich, a sama poszła umyć głowę.

Wujek Tytus zasnął błogo przed telewizorem i wąsy drgały mu lekko w rytm chrapania, kiedy Jupiter przemykał się obok niego na palcach,.

Jupiter przeszedł na drugą stronę ulicy i okrążył skład złomu. Tylny płot był równie bajecznie kolorowy jak frontowy. Rozpościerało się tutaj malowidło przedstawiające wielki pożar San Francisco w 1906. Płonące budynki i uciekający z przerażeniem ludzie, a na pierwszym planie piesek, którego oko stanowił sęk w desce płotu. Jupiter wyciągnął sęk, sięgnął przez otwór i zwolnił haczyk. Trzy deski odsunęły się. To właśnie była Czerwona Furtka Korsarza. Za nią znajdowała się tablica z czarną strzałką, wskazującą drogę do “Biura”. Idąc we wskazanym kierunku, Jupe wczołgał się pod stertę drewna i znalazł się w przejściu między spiętrzonymi wysoko rupieciami. Tędy dotarł do kilku grubych desek, które formowały dach nad Drzwiami Czwartymi. Teraz musiał się tylko wsunąć pod nie, podczołgać do płyty, pchnąć ją i już był w Kwaterze Głównej.

Była za kwadrans dziewiąta. Czekał, odtwarzając w myślach wydarzenia dnia. Za dziesięć dziewiąta do przyczepy wśliznął się Bob, a Pete zjawił się punkt o dziewiątej.

– Czyżby Trzej Detektywi mieli nowego klienta? – zapytał wesoło, a kiedy zobaczył guza na czole Jupitera, dodał: – Może ty sam jesteś tym razem klientem?

– Kto wie? – odparł Jupiter. – Dzisiaj po południu znikł garncarz.

– Słyszałem – powiedział Bob. – Twoja ciocia wysłała Hansa na zakupy, moja mama spotkała go w sklepie. Podobno garncarz zostawił w składzie ciężarówkę i po prostu gdzieś sobie poszedł.

Jupiter skinął głową.

– Dokładnie tak było. Jego ciężarówka wciąż stoi koło biura. Garncarz znikł, ale w Rocky Beach pojawiło się kilka nowych osób.

– Na przykład kobieta, która przybyła do gospody “Morska Bryza” krótko po tym, jak oberwałeś w łeb? – zapytał Pete.

– Rocky Beach jest naprawdę małym miastem – mruknął Jupiter.

– Spotkałem Hainesa – wyjaśnił Pete. – Podobno ta pani twierdzi, że jest córką garncarza. Jeśli to prawda, dzieciak, który z nią przyjechał, musi być jego wnukiem. Obłęd! Zabawny facet z tego starego garncarza. Nikt by nie przypuszczał, że ma córkę.

– Kiedyś musiał być młody – powiedział Jupiter. – Ale pani Dobson i jej syn to nie jedyni nowi przybysze. Dwaj mężczyźni zatrzymali się w Domu na Wzgórzu.

– W Domu na Wzgórzu? – powtórzył Pete. – Ktoś się wprowadził do Domu na Wzgórzu? Przecież to kompletna ruina!

– W każdym razie jechali tam dzisiaj. Interesującym zbiegiem okoliczności, zatrzymali się dziś rano w składzie złomu, żeby zapytać o drogę. Garncarz był przy tym, co może być również interesującym zbiegiem okoliczności. Widzieli się nawzajem. A Dom na Wzgórzu jest tuż obok sklepu garncarza.

– Czy on ich zna? – zapytał Bob.

Jupiter szczypnął dolną wargę, starając się przypomnieć sobie każdy szczegół sceny.

– Trudno mi powiedzieć z pewnością, czy się nawzajem rozpoznali. Kierowca, który sprawiał wrażenie Europejczyka, pytało drogę, a pasażera, dziwnego, kompletnie łysego człowieka, coś jakby podekscytowało. Rozmawiał chwilę z kierowcą w jakimś obcym języku. Garncarz stał obok mnie i zacisnął rękę na medalionie, który zawsze nosi. Kiedy tamci odjechali, powiedział, że się źle czuje. Poszedłem przynieść mu wodę, a kiedy wróciłem, już go nie było.

– Czy kiedy przyjechał do składu, czuł się dobrze? – zapytał Bob.

– Bardzo dobrze. Oczekiwał gości i to go chyba cieszyło. Ale po zjawieniu się tych dwóch, jadących do Domu na Wzgórzu…

– …znikł! – dokończył Bob.

– Tak. Teraz się zastanawiam, czy chwycił ten medalion odruchowo, czy też starał się go ukryć?

– Na tym medalionie jest orzeł, prawda? – zapytał Bob.

– Tak, orzeł z dwiema głowami – potwierdził Jupiter. – Może to nie mieć żadnego znaczenia, ale równie dobrze może to być jakiś rodzaj symbolu, rozpoznawalny dla tych mężczyzn z samochodu.

– Może to jakiś herb – dodał Bob. – Europejczycy lubują się w herbach. Mają herby z lwem, jednorożcem, sokołem, najrozmaitsze.

– Czy możesz to sprawdzić? – zapytał Jupe. – Pamiętasz, jak wygląda orzeł garncarza?

Bob skinął głową.

– W bibliotece mamy nową książkę o heraldyce. Jeżeli znajdę w niej herb z dwugłowym orłem, poznam, czy to ten sam.

– Dobrze – powiedział Jupiter i zwrócił się do Pete'a: – Znasz, zdaje się, pana Holtzera.

– Tego od nieruchomości? Koszę mu od czasu do czasu trawnik. Dlaczego o to pytasz?

– Jest jedynym agentem handlu nieruchomościami w Rocky Beach. Jeśli ktoś się wprowadził do Domu na Wzgórzu, pan Holtzer powinien o tym wiedzieć. Może wie także, kim są ci ludzie.

– Jutro chyba nie będzie mnie potrzebował do koszenia trawy, ale jego agencja jest otwarta w niedzielę. Wpadnę do niego.

– Świetnie – powiedział Jupiter. – Ciocia Matylda, o ile się nie mylę, wybiera się jutro do pani Dobson do gospody “Morska Bryza” w charakterze jednoosobowego komitetu powitalnego. Pojadę z nią i przy okazji będę miał na oku rybaka-amatora z brązowym fordem.

– Kolejny podejrzany przybysz? – zapytał Bob.

Jupiter wzruszył ramionami.

– Być może. Możliwe też, że przyjechał z Los Angeles tylko na jeden dzień. Jeśli jednak zatrzymał się na dłużej, a Dom na Wzgórzu został wynajęty, mamy w Rocky Beach pięciu nowo przybyłych. Przyjechali tutaj tego samego dnia i któryś z nich włamał się do domu garncarza.