Edigey Jerzy: Król Babilonu

Persowie, mijając leżące na schodach ciało, z krzykiem wpadli do opustoszałego pałacu. Rozpoczął się rabunek i plądrowanie skarbów, które całymi latami wielki perski król Dariusz zbierał ze wszystkich obszarów swego wielkiego państwa. Zgromadzone przez Persa, dziwną ironią losu zostały rozgrabione i zniszczone właśnie przez Persów. Któryś z żołdaków cisnął płonącą pochodnię na wspaniałe królewskie łoże. Ogień szybko rozprzestrzeniał się po całym budynku. Jak każe długa babilońska tradycja, i ten król Babilonu, Szamaszerib, zginął w płomieniach pod gruzami własnego pałacu.

Kiedy Zukatań ocknął się ponownie z omdlenia, słońce stało wysoko na niebie. Czuł się znacznie lepiej. Ból głowy nie dokuczał już tak bardzo, za to męczyło go pragnienie. Wyglądając przez okienko strzelnicy i nasłuchując, co dzieje się na dole, stwierdził, że jest zupełnie sam. Dokoła baszty panowała absolutna cisza. Zszedł na dół, odnalazł wodę oraz żywność, pożywił się i ugasił pragnienie. Szczęśliwym trafem jego piękny perski łuk i kołczan ze strzałami ocalały. Najwidoczniej-Persowie byli pewni, że go zabili, a nie mieli czasu go obrabować. Nawet krótki miecz, który Zukatan zdobył w czasie poprzednich walk, leżał tam, gdzie go porzucił – pod ścianą baszty.

Chłopiec przeniósł wszystkie zapasy żywności i wody, jakie zdołał unieść, na sam szczyt baszty. Babilon wprawdzie upadł, ale Zukatan postanowił, że drogo sprzeda swoje życie. Zanim Persowie zdołają się tu wedrzeć, niejeden z nich zapłaci za to głową.

Nasłuchując odgłosów walki toczonej pod murami świątyni Esagila i na tarasach Etemenanki, Zukatan widział przez wąski otwór w strzelnicy, jak Persowie podciągają pod mury świątyni dwie wielkie machiny oblężnicze, dla których słabe umocnienia świątyni nie stanowiły zbytniej przeszkody.

Z pewnością w ciągu najbliższych godzin Persowie wedrą się do najświętszego przybytku.

Nadal część – miasta zasnuta była dymami pożarów. Chłopiec widział, jak przez bramy Persowie pędzą ogromne masy ludności, przeważnie młodych mężczyzn i młode kobiety. To przyszli niewolnicy i niewolnice króla Kserksesa.

Zukatan widział również trupy na ulicach oraz żołnierzy perskich rabujących pałace i domy możnych obywateli. Pałac Południowy jeszcze płonął, Pałac Główny, cytadela i Pałac Północny stały nie naruszone. Najwidoczniej nieprzyjaciel zdobył je bez walki. Tam też znoszono i zwożono łupy przeznaczone dla króla i wyższych dowódców, którzy nie chcieli plamić sobie rąk grabieżą. Przez następne kilka godzin trwały walki w świątyni Esagila i w Etemenanki, potem wszystko ucichło.

Chłopiec zaczął myśleć, w jaki sposób można by wymknąć się z Babilonu i dotrzeć do Borsippy, gdzie czekał na niego wierny Ubartu. Ale o tym na razie nie mogło być mowy. Zgodnie z przyjętą w perskim wojsku tradycją król Kserkses wydał zdobyte, miasto – na trzy dni we władanie wojsku. Każdy żołnierz czuł się teraz panem życia i śmierci mieszkańców Babilonu – mógł bezkarnie zabijać, gwałcić, rabować lub niszczyć, na cokolwiek przyszłaby mu ochota. Obrońców zabrakło, a zwycięzcy nie musieli się przecież obawiać ataku z zewnątrz. Fortyfikacje nie były więc obsadzone i do baszty, gdzie schronił się Zukatan, nikt nie zaglądał.

Ze swego schronienia Zukatan widział, jak ulicą Której Oby Nigdy Nie Deptał Wróg pędzono do lochów cytadeli spętanych kapłanów Marduka. Wkrótce wszystkie bramy, obsadzono silnymi wartami. Nikogo nie wypuszczano ani nie wpuszczano do miasta. Wydostanie się było więc niemożliwe. Zresztą poza murami było równie niebezpiecznie – cały obóz perski otaczał Babilon ciasną obręczą. A więc nie pozostawało Zukatanowi nic innego, jak tylko czekać i niczym nie zdradzać swej obecności w baszcie. Żywności i wody miał pod dostatkiem.

A tymczasem w cytadeli i poza murami miasta codziennie odbywały się egzekucje. Ich ofiarami padali członkowie Rady Starszych, 1wyżsi wojskowi, kapłani i wszyscy inni, którzy podczas powstania pełnili jakieś ważniejsze funkcje.

Czwartego dnia ‹ mordy i rabunki zostały wstrzymane. Spędzono tysiące Babilończyków i kazano uprzątnąć leżące na ulicach trupy, ugasić tlejące zgliszcza i uporządkować miasto. Ogłoszono także, że wspaniały w swym miłosierdziu wielki kroi Kserkses postanowił wybaczyć zbuntowanemu miastu i na dowód swej łaski nazajutrz uroczyście wkroczy do Babilonu. Mieszkańcom zapewnia się życie, mienie i opiekę królewską.: Spod tej ochrony wyjęci pozostają jedynie kapłani Marduka, 1którzy doprowadzili do buntu.

Ze świątyni Esagila Persowie wywlekli złoty posąg Marduka. Zerwali z niego drogocenne szaty i złotą blachę, którą drewniany posąg był obity, a pisarze królewscy skwapliwie ją zważyli. Potem król Kserkses kazał ją przetopić, wlać płynne złoto do glinianych form i otrzymane w ten sposób sztaby złożyć do skarbca w Suzie.

Cały dzień i całą noc trwało uprzątanie i przygotowywanie Babilonu na przyjazd władcy. Ci, którzy ocaleli, odetchnęli z ulgą. Najgorsze minęło. Teraz przynajmniej śmierć im nie groziła, chociaż należało się liczyć z najrozmaitszymi represjami zwycięzcy. Poza tymi, którzy zginęli w czasie walk i w czasie późniejszego rabunku, stracono ponad trzy tysiące najzacniejszych obywateli babilońskich. Kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt tysięcy pognano w niewolę. Taki był rezultat nieopatrznie wywołanego, źle przygotowanego i jeszcze gorzej przeprowadzonego powstania. Cóż z tego, że-główni sprawcy.tej lekkomyślności politycznej zapłacili za to własnym życiem? Innym życia to nie przywróciło ani nie zapobiegło ogromnym stratom, jakie poniosło miasto i jego ludność.

Dzień był piękny i słoneczny. Od samego rana brama Isztar, okoliczne mury oraz baszty obsadzone zostały przez strojnych w kapiące od złota szaty „nieśmiertelnych”. Zajęli oni również dolne pomieszczenia baszty, w której ukrywał się Zukatan, ale żadnemu z nich na myśl nie przyszło, by wyżej, nad nimi, mógł się ktoś ukrywać. Nikomu się nie chciało po wąskich drabinach wdrapywać tak wysoko.

Całą drogę od bramy Isztar aż do Pałacu Głównego wyłożono pięknymi kobiercami, zrabowanymi zresztą z domów i pałaców Babilonu. Wzdłuż tej drogi ustawiły się oddziały ze wszystkich satrapii ze swoimi dowódcami na czele. Dalej nieprzeliczone masy wojska, które chciało ujrzeć zwycięskiego monarchą. Spędzono także tłumy Babilończyków. Pod groźbą kija przykazano im wydawać gromkie okrzyki na cześć. Kserksesa. Miało to być dla. władcy dowodem, że bunt był wyłącznie dziełem garstki szaleńców, natomiast cała ludność Babilonu cieszy się ze zwycięstwa wielkiego króla, kocha go i jest mu wierna.

Orszak królewski zbliżył się do bramy Isztar i wśród wiwatów wkroczył do miasta. Kserkses siedział na pięknym białym rumaku, ubrany w niebieską szatę wyszywaną złotymi nićmi, na którą miał narzucony purpurowy płaszcz. Na głowie połyskiwał królewski kidaris, w lewej ręce „wielki król, król krajów” dzierżył długie berło, prawą zaś pozdrawiał witające go tłumy.

Rumaka monarchy prowadzili dwaj najwyżsi dostojnicy państwowi. Po prawej stronie szedł, trzymając konia za uzdę, dowódca Gwardii Królewskiej, słynnych dziesięciu tysięcy „nieśmiertelnych”. Kroczył w pełnej zbroi z żelaznych, pozłacanych łusek, z żelaznym mieczem u boku, z buławą w ręce, oznaką swej wysokiej godności.

Z drugiej strony postępował z godnością „nosiciel królewskiego topora”, dzierżąc za uzdę królewskiego rumaka. W lewej ręce trzymał „sagaris” – podwójny topór bojowy. Na ramieniu niósł wielki łuk królewski.