Аксана Данільчык - Блюмэнштрасэ

завяжы на памяць вузел
толькі не зацягвай

каб нечакана не сціснула горла
пятля

пераменная хмарнасць не пакідае дрэвам
ніякіх магчымасцяў аднаўлення
зеляніна каштанаў робіцца цёмнай
каб потым наблізіцца да стадыі поўнага вынішчэння

сонца быццам загнаная мыш
шукае шчыліну праз якую магчыма выйсці
але зрок ужо болей не той
як на пачатку лета ў далёкім забытым калісьці

першакрокі ў нязнаную бытнасць магчыма спыніць
пакуль нічога яшчэ не разбіта
чужыя сусветы спачатку захопліваюць мяне
пасля выштурхваюць са сваіх арбітаў

я – на вуліцы Ракаўскай дзе па сто раз на дні
мне то вецер то сонечны бляск
то густыя туманы то хмары апусцяцца нізка
мае вены паколатыя голкамі
праз якія ў мяне ўліваюць жыццё
дастатковае толькі
каб забяспечыць асноўныя функцыі арганізма

я не ведаю болей куды я іду
і нашто ў рэшце рэшт мне здалося ўсё гэта
мяне відавочна так шмат што іншым разам
я апынаюся ў паралельных светах

я гляджу на самую сябе як праз шкло
як праз покрыва мройнага ранку
мне на плечы злятаюцца ў чорнай смузе
птушаняты-падранкі

я не бачу святла не таму
што заплюшчыла вочы
а таму што злуюся бы тысяча восаў ці проста
як адзін скарпіён перад тым як на ворага скочыць

чорных варонаў шэрагі чорныя
чаіцаў белых крылы прасторныя

іх нечаканая колькасць палохае
быццам знікае гармонія крохкая

гэта не прыклад выразнай экспрэсіі
гэта выява схаванай агрэсіі

быццам прыйшла іншаземная нацыя
і накрыла нас акупацыя

дом насупраць
спрабуе пазбавіцца
ад надакучлівых птушак
напружваецца і
падкідае іх угору
яны падлятаюць як мячыкі
потым зноў сыплюцца яму на спіну
дом іх страсае
а птушкі пікіруюць на дуб
і лупяць па ім сваімі жалезнымі дзюбамі
жалуды пралятаюць са свістам
як свінцовае каліва
людзі спалохана нацягваюць шлемы
і абыходзяць дрэва
а на дрэве ці то гоман ці то лямант
ці то крыкі ці то енкі