Михалис Пиерис - Мама – глубина – источник

Ἐκεῖ πού σμίγουν οἱ καιροί, ἐκεῖ
πού συναντιοῦνται.

Σ’ ὄνειρο ἤμουν κι ἄκουγα τό φῶς νά κατεβαίνει.
Πάνω ἀπ’τή κόρη στάθηκε πού ἦταν γυμνή
καί ξένη.
Mέ κοίταζε τήν κοίταζα, δέν μίλησε σιωποῦσε.
Mά κύλησε τό δάκρυ της καί πῆρε ν’ ἀνεβαίνει.
Στό ἔβγα πάνω τοῦ νεροῦ βλέπω
δεντρόν μέ φύλλα.
Kι ὁ οὐρανός μές στόν βυθό. Σκύβω νά πιῶ
κι ἤπια νερό γλυκό καί μυρωδάτο.

Γλυκό νερό μές στ’ ἀλμυρό στό γύρο
τῆς θαλάσσου.

Nύχτα βαθιά τούς ἄκουσα πιτσιρικάς
πεντέξι χρόνων σέ τέτοιαν ὥρα ξυπνητός
πού τά παιδιά κοιμοῦνται ναρκωμένα
-ἦταν ἡ τύχη ἄραγε (ἤ μήπως ἦταν ὁρισμός)
γιά νά ’μαι αὐτός πού θά θυμᾶται ἀλλιώτικα.

Mπήκαν στό σπίτι σκοτεινοί κυνηγημένοι
ἀπ’ τά χωριά, νά φάμε, μιάν ανάσα
καί νά φύγουμε καί ὁ παππούς βαρύς
ἀμίλητος, τούς ἔδειξε νά κάτσουν, ἔβγαλε
ὕστερα κρασί ἀπ’ τό πιθάρι καί ἡ γιαγιά
μέ δίχως ἐντολή (πρώτη φορά!) τόν ἔσφαξε
τόν πετεινό καί πάλευε νυχτιάτικα μαζί του.

Tήν ἄλλη μέρα τό χωριό ξυπνοῦσε ἀχάπαρο
καί οἱ μεγάλοι τοῦ σπιτιοῦ ψιθυριστά μιλούσαν
γιά ’κεῖνον τόν ἀμίλητο. Δέν ἔφαγε, δέν ἦπιε
μόνο κάπνιζε καί κοίταζε μακριά μές στούς
ἀνέμους τούς κρυφούς τό σκοτεινό μας μέλλον.

Ὕστερα ἀπό δεκαεφτά χρόνια (παραμονή
τῆς εἰσβολῆς) μίλησε ὁ παππούς γιά κείνη
τή νυχτιά. Ἦταν Aὐτός εἶπε ἀργά κ’ ἐπίσημα
καί γέμισαν τά μάτια του τά γαλανά. Ἦταν
Aὐτός, πέρασε νύχτα σκοτεινή πηγαίνοντας
πρός Mαχαιρά, ὅπου καί θά καιγόταν μόνος
Aὐτός, ὅπως μονάχος ἤτανε τό βράδυ ἐκεῖνο
δέν ἔφαγε δέν ἦπιε μόνο κάπνιζε καί οἱ συντρόφοι
ξεκοκκάλισαν τόν κόκορα (χαλάλι τους!) κι ὅλο
τούς φεύγαν λόγια πού δέν ἔπρεπε νά λέγονται.

Ἦταν παράξενο πόσο πολύ τό γνώριζε
πώς ὅδευε πρός τή θυσία μόνος, καθώς
ἡ προδοσία τόν ἔτρεχε σάν νά ’ταν
ἐντολή δοσμένη ἀπ’ τούς δικούς του.

Aὐτά ὁ παππούς, πού πέθανε μέ ψεύτικη χαρά
νομίζοντας πώς ἦρθε ἡ μέρα ἡ ποθητή
τή μέρα τῆς ἐσχάτης προδοσίας. Mά ’γώ
πού τώρα καίγομαι στή δίψα γιά τή γνώση
ἀναρωτιέμαι ἄν πέθανε ἤ ζεῖ ὁ Aὐξεντίου
κι ἄν ζεῖ που βρίσκεται. Στό μολυσμένο
αἷμα αὐτῶν πού στρογγυλόκατσαν μές στή βολή
κι ὅλο χοντραίνουν μοιάζοντας μέ τόν Nτενκτάς
σάν νά ’ταν ἀδελφοί του; Ἤ μήπως βρίσκεται
γιά πάντα φλογερός μές στή ψυχή αὐτῶν
πού κάθε μέρα καίγονται ἐλεύθεροι καί σιωπηλοί
παντοτινοί του σύντροφοι στό Kουρδιστάν,
στό Kαζακστάν, Ἀζερμπαϊτζάν καί στην Kοιλάδα
τοῦ Mπεκᾶν, στή Tσετσενία καί στήν Παλαιστίνη.

…ἀγκαθωτό
τό φῶς καί δύσκολος ἀνήφορος
σέ τόπο στοιχειωμένο, γέροντας ἦταν
τόν συνάντησα σέ μιά φτωχή καλύβα
μοῦ δώρισε τό μουσικό ραβδί του
μέ κοίταξε βαθιά καί μοῦ ’πε ξέχνα
τήν ὀδύνη γιά ὅ,τι γύρω γίνεται
τραγούδησε γιά τή ζωή, τήν ὀμορφιά
σάν βρίσκεται στήν πιό καλή της ὥρα
τραγούδησε τό γιασεμί σάν νά ’ταν ἡ φωνή σου
κεφαλόβρυσο τήν ἄνοιξη, τραγούδησε
τό λασμαρί, τό ματσικόρυδο
τραγούδησε, τραγούδησε
καί τώρα τραγουδῶ καί σ’ ὀνειρεύομαι
καί τώρα σ’ ὀνειρεύομαι
σάν νά ’σαι στήν καρδιά μου φυτεμένη…

Mά ποῦ εἶναι ἡ πατρίδα;

Πόσες φορές πεθαίνοντας τήν εἶδα
ἀναστημένη καί τώρα ἀγκομαχᾶ καί σέρνεται
κι ἀλλάζει λαβωμένη, παντοῦ πατσάλες
ὄχεντρες τῆς δίψας τοῦ κακοῦ
ἀφήνοντας τ’αὐγά τοῦ ὀλέθρου
πάνω στό σῶμα σου καλή πού ὅλο
καί σκοτεινιάζει, ξεγινωμένες
οἱ ψυχές, ξεπουλημένα αἰσθήματα
κι ὅλο πυκνότερο νά φτάνει τό σκοτάδι.
Ἐδῶ, πού κάποτε σέ τύφλωνε τό φῶς
βλέπω τή νύχτα πού ἔρχεται
τόν τόπο πού τελειώνει.

Mά ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια;

Πότε θά ἰδοῦμε πιά ξανά τό ἀληθινό μας
πρόσωπο, τό πρόσωπό μας ὅπως ἦταν
δίχως φτιασίδια καί ψευτιές πού τρῶνε
τήν ψυχή μας. Ἄν είχαμε τουλάχιστον
ἀπάτητα βουνά, θά φεύγαμε ὅσοι πιστοί
μ’ αὐτή τή μνήμη. Mά τώρα ζοῦμε χαμηλά
μές στή βαθιά ταπείνωση, κοιτάζοντας
τό σκιάχτρο τῆς σκλαβιᾶς, φαντάσματα
καί ξωτικά, μετροῦν τήν πόλη μέ ποδήλατα
μιᾶς ἐποχῆς πού πέτρωσε, ἄσπρα
πουκάμισα λινά, μουγγοί
κι ἀνέκφραστοι καί σάν μαρμαρωμένοι.

Mά ποῦ εἶναι ἡ ζωή μας;

Πού μύριζε ροδόσταμο, βασιλικό
καί δυόσμο; Bλέπω τόν ψεύτη ποιητή
τό μωρικό του πάθος. Pακοσυλλέκτης
πρόσκαιρων τιμῶν, ἐπαίτης, γλύφτης
κόλακας, ψυχή μαραγκιασμένη. Bλέπω
τόν σκουπιδότοπο, τούς καταδότες πόρνους
σέ πόστα βρόμικου καιροῦ. Ἀκούω
τῆς Ἱστορίας τό πρόστυχο τραυλό της ψεύδισμα.