Михалис Пиерис - Мама – глубина – источник

В Сиднее лил сегодня дождь, но «мертвые
не мерзнут», как и она сама когда-то говорила,
«ведь тела нет здесь». И другие мудрые слова
нашего прадеда о том, что тело – смесь земли с
водою, сколько живет, ссыхается и тает, но
слышишь плеск вокруг как будто бы журчание
души, разум, мысли и чувства – все как влага
вокруг тебя, с тобой до самой смерти, пусть
тела больше нет. «И надо мной не плачьте, -
говорила, – мне приходилось с ней уже
встречаться, я ей в лицо смотрела прежде
срока, не раз боролась, побеждала и брала
отсрочку, – когда для радостей и свадеб,
когда для горечей и похорон,
а иногда лишь потому, что все ждала когда

приедут с родины мои чужие». 10 10 «…когда приедут с родины мои чужие» – или «мои иностранцы». Греч. ξένος означает и «чужой» и «иностранец». Оксюморон эмиграции, где родная страна становится «заграницей» и родные «чужестранцами».

Kαλύτερα πού σιώπησα μές στή σιωπή
χορεύουν ὅλα τοῦ νοῦ σου τά φαντάσματα
θά βγαίνουν κάθε βράδυ καί θά ’χεις
συντροφιά πολύτροπη, τερατική, στίς ὧρες σου
τίς σκοτεινές πού θές ν’ ἀλλάξεις τή μορφή
τό πρόσωπο καί τό ρυθμό. Tίς νύχτες σου
τίς σκοτεινές πού κυβερνοῦν σκιές
ὁ φόβος σου κι ὁ πανικός, οἱ ἐφιάλτες
μιᾶς ζωῆς πού μοίρασες στό διαρκές ταξίδι, ἰσορροπώντας τόσο δύσκολα
μικρό παιδί σ’ ἀπύθμενο πηγάδι
πάνω ἀπ’ τόν γκρεμό τοῦ μαύρου χάους…

Mικρό παιδί πιτσιρικάς σ’ ἀπύθμενο πηγάδι.

И лучше, что я замолчал и молча слушал:
кружат и пляшут призрачные порождения
твоего ума, и за порог вместе с тобой выходит
каждый вечер вихрь хитроумный и
чудовищный, в минуты сумерек, когда ты
хочешь превратиться в существо иное, лик
иной, иную душу. Ночами темными твоими
правят тени, твой страх и паника, твои
кошмары жизни – постоянного скитания,
неверной поступи детских беззащитных стоп,
что балансируют на краешке бездонного
колодца, над темным хаосом, над глубиною
пропасти…

Ребенок, мальчишка в бездонном колодце.

Γυμνό παιδί πιτσιρικάς τούς κάμπους
δρασκελώντας, φαράγγια, λόφους, ροτσερές
ξιβούνια καί καψότοπους. Στεγνά ποτάμια
ἔγκλειστα, «λαξίθκια μου σφαλιστικά»
μέ τήν ψυχή στίς ξόβεργες.

Kαί ὁ παππούς μισόκατσε στήν ἄκρη
στό ποτάμι, μισάνοιξε τήν πέτσινή του
βούρκα καί σύρε, πρόσταξε, νά δεῖς
τίς βέργες, κίνησα κι ὅπως ξεμάκραινα
τόν εἶδα πού μασούλαγε τό λιγοστό
ψωμί καί τό σκληρό χαλλούμι.

Mικρό παιδί πιτσιρικάς μές στά περβόλια
τ’ ἄνυδρα.

«Ὄρη, βουνά μοναξικά» καί τό σχολειό
μιά κόλαση, πῶς ζήσαμε, πῶς μεγαλώσαμε
μές τόσο φόβο μ’ ἐκεῖνες τίς χαραματιές
χαρᾶς πρωί τῆς Kύπρου κι ἔστεκες
χακί κοντοπαντέλονο καί ἀλατζά
πουκάμισο κάτι στίς τσέπες φούσκωνε.
Ἔχω πουλιά μοῦ κάνεις, φύγαμε
σέ μιά πλαγιά καθήσαμε στό τρυφερό
χορτάρι. Δέν εἶχε πιό γλυκό φαϊ
στή μυρισμένη μέρα… μά τό φρικτόν
μυστήριον ὁπού μᾶς παραστέκει…

στή ζώστρα τοῦ βουνοῦ κατάκρυα βρύση
σκύβω νά πιῶ κι εἶδα μορφή δέν εἶχα
καταλάβει πώς μεγάλωσα, ὀμόρφηνα
τόν κτύπον ἔνιωσα βαθιά μές στήν ψυχή μου.
Ἄνοιξε πόρτα κι ἄκουσα δεντρά μεμυρισμένα
πανθαύμαστα, πανέμνοστα, δενδρῶνες
τῆς ἀγάπης. Kαί νόστιμοι κελαηδισμοί
ρυθμίζαν τόν ἀέρα…

… ἀκλούθησα τήν αύλακιά καί φτάνοντας
ὥς τόν στροφό σταμάτησα. Λαψάνες, φύκοι,
ξισταρκιές, ἐρίανθοι, παλλοῦρες, νά βρέξει
Θέ μου ὁ Θιός νά πλημμυρίσει πάλι
στήν πλάση δάση μπορετά κανίσκια τῆς ἡμέρας…

Mερσινερή, λαψανερή, λοξή χαράδρα
ἀπότομη, κατεβασιά μέ καϊσιές, τρεχάλα
κατεβήκαμε. Σέ μιά ποταμοδιάβαση
τά ροῦχα μας πετάξαμε, στό ρέμα πέσαμε
γυμνοί μέ χάδια πρωτογνώριστα
μές στά τρεχούμενα νερά θόλωνε
τό μυαλό μας ὥσπου ακούστηκε
ἡ βραχνή σφυρίχτρα τοῦ τουρκόπουλου.