Кәрим Тинчурин - Пьесалар / Пьесы

Мәрхәбая, хуш килдегез!..
Мәрхәбая, хуш килдегез!..

Бу нәрсә?!

Ул кояш, кортка җимнәр, тәмле җимешләр
Яратучы ак, миннәтле [50] Миннәтле – ярдәмле. кояш.

Киң җир йөзендә эш һәм тик кояш
Мәңге, мәңгегә булачаклар баш.

Ал лаләләргә җан-дәрман биргән,
Күбәләкләрне үбеп уйнаткан.
Дала-кырларга җан сурын үргән,
Сине сәламләп ул бүген туган.

Киң дәрьяларны, ак болытларны
Ак нурларында йөздерер өчен,
Оҗмахны ташлап, Тәңрегә каршы
Көрәшер өчен, күккә ул менгән.

Ул!..

Табигать шаһы.

Гөлләр патшасы.

Хезмәт алласы.

Үч алу ташы.

Кайда соң, кайда аның дәргяһы?!
(Сәҗдә кылырга урын эзли, тезләнә башлый.)

Тукта!

Ул аңар мохтаҗ түгел.

Менә хәзер күп-күп итеп
Китерермен җимешләрен,
Әнуаг-әнуаг нигъмәтләрен.

Мин китерәм сезгә җыеп
Ак лаләсен, саф гөлләрен.

Ә мин, ирекле җилгә атланып,
Күреп кайтыйм диңгезләрен,
Далаларын, саф күлләрен.

Ә минҗирнең көйләрен.
(Һәм анда былбылларга
Өйрәтим мәсе чыгалар.)

Җир патшасы, сулар шаһы, нинди уйлар
Каплап синең саф миеңне уйландыра?
Нинди серләр, чолгап синең йөрәгеңне,
Күзләреңдә нур сүндереп моңландыра?
Сагындыңмы әллә дәртсез оҗмахларны,
Сагындыңмы әллә Тәңре дәргяһларын?
Юксындыңмы ләүхелмәхфүз, гөрзиләрне,
Оныттыңмы зобанилар богауларын?!

Мин ач, мин ач һәм ялангач, күрмисеңме?
Нәрсә күреп шатланыем бу яланда?
Мәңге шулай газаплармы гасый җанны?
Йөрәгемә каннар сава, уйлаганда.

Тилмермә, Адәм, дөнья зарына,
Вакыт үтмәгән саф тәүбә өчен.
Тәңредән сиңа сәлам китердем,
Кире чакыра, кайт оҗмахына.

Мине?! Йа Рахман!
(Сәҗдәгә китә.)

Ялган!

Ләүхелмәхфүз, аждаһалар теле белән
Гөнаһларны сулыш саен ул бөркетә.
Зобанилар утлар чәчкән гөрзиләрен
Сезнең өчен дүзәхләрдә уйнаталар.
Кара йөзнең, сезне алдаган Газазилнең,
Гасый җаны сезнең белән бергә янар.

Сезнең белән бергә янар, бергә янар!..

Юк, юк, Тәңре ярлыкар.

Ул куркыр.

Мине коткар!..

Кул тиермә! Ул сиңа хәрәм!

Тотма, җибәр!y

Җитәр!
(Адәмне Һавадан аермакчы булалар.)
Җитәр сезгә, хаин җаннар! Кагылмагыз!
Бу безнең җир, безнең тәхет, безнең оҗмах!

Безгә үпкә асравыгыз, Һава, нахак,
Әмер мәгъруф әһле хакка фарыз бит ул.
Илче күңеле, саф су төсле, кердән азат.
Без тик илче. Бездән теләк – мәңге яшь бул!

Һәм чибәр бул!

Ха-ха-ха!

Көлмәгез!
Хакыгыз юк безне монда кимсетергә!

Ха-ха-ха!

Аһ, боларның авазлары агу төсле.
Саф йөрәкне кисәк-кисәк телеп ала.

Ул уйлана.

Әйе, шомлана.

Гарше көрси, ләүхелмәхфүз, утлы канун
Адым саен, сулыш саен сезне тотар.
Балкып торыр матурлыгың, зифалыгың,
Тауда үскән ал гөл төсле, тиздән сулыр.

Юк, юк, хата! Мин мәңгелек, мин мәңге яшь!

Мәңгелек тик Тәңре генә, бер ул гына.
Ә син әрсез Газазилнең теләгенә
Курчак булган тик вакытлы бер җан гына.
Бер көн килер, син сулырсың, сулган гөлдәй.
Матурлыктан калыр авыр хәтер генә.
Бер көн килер, карачкыдай, күләгәдәй
Кибеп калыр сылу тәнең мәңгелеккә.
Бер көн килер, бу җирләрдә кош-корт калмас,
Барсы кайтыр, Тәңремезнең үз аслына,
Бер көн килер, тау, таш, дәрья – берсе калмас.