Сяргей Чыгрын: Мастак Антон Карніцкі

1943 годам датаваныя два нацюрморты — “Бэз” і “Агародніна”. На першай карціне адлюстраваны букет кветак у гладышы, а на светлым абрусе стаіць шклянка з вадою, ляжыць адчынены партсігар, дыміцца папяроса ў попельніцы. На другой — буракі, морква, капуста, гладыш... Ва ўсім арганічна адчуваецца прысутнасць чалавека. Вось ён хутка возьме папяросу, ці з гладыша нап’ецца малака. Магчыма, гэтыя карціны былі намаляваныя для вучняў, каб яны, гледзячы на гэтыя нацюрморты, вучыліся маляваць самі. Але творы гэтыя, як і ўсе пералічаныя вышэй і тыя, якіх я не згадаў, вартыя сёння самых высокіх адзнак і ўвагі спецыялістаў-мастацтвазнаўцаў. Іншая справа, што многія творы Антона Карніцкага знаходзяцца за мяжой Беларусі і ў прыватных архівах, якія неаходна вяртаць у Слонім ці ў Нацыянальны мастацкі музей Беларусі.

Што датычыць сваякоў Антона Карніцкага, то ні сёння, ні 20 гадоў таму, я знайсці нікога так і не змог. Некалькі разоў пісаў пляменніку Антона Карніцкага Алегу Карніцкаму ў пасёлак Смыга Ровенскай вобласці на Украіну, але адказу так і не атрымаў. Магчыма, ніхто па тым адрасе, што мне даў Сяргей Новік-Пяюн, з Карніцкіх не пражывае. Няма нікога з Карніцкіх і ў вёсцы Любанічы Карэліцкага раёна, а таксама ў Слоніме. Жывуць Карніцкія ў Баранавічах на вуліцы Наканечніка. Я патэлефанаваў туды і пагутарыў з Інай Валянцінаўнай Карніцкай. Мілая жанчына ў тэлефонную трубку сказала, што яны родам з Карэліцкага раёна, але пра мастака Антона Карніцкага нічога ніколі не чулі.

Раніца, 1944, 16 студзеня

Слонімская газэта, 1944, 25 красавіка

Слонімская газэта, 1944, 25 красавіка

Раніца, 1944, 14 траўня

Маецца на ўвазе артыкул Міколы Агафонава “У мастацкіх каталогах не значыцца”, які быў апублікаваны разам са скарочанымі ўспамінамі Сяргея Новіка-Пеюна ў часопісе “Мастацтва Беларусі”, 1987. № 12. С.64-67

Цяпер гэта вёска ўваходзіць у межы Карэліцкага раёна Гродзенскай вобласці

Цяпер так называецца адзін з мікрараёнаў Слоніма

Цяпер тут у Слоніме знаходзіцца мясцовая школа мастацтваў. А музей дзейнічае па адрасе: горад Слонім, плошча Леніна, 1

У вёсцы Любанічы ў 1908 годзе налічвалася 73 двары, 525 жыхароў. Падчас Першай сусветнай вайны вёска амаль цалкам была знішчана. У 1921-1939 гадах яна ўваходзіла ў Цырынскую гміну Наваградскага павета і ваяводства

Казлоўскі Міхась. Галасы разбуджаных птушак. Мн., 2006. С.162

Новік-Пяюн Сяргей. “Жыў не дарэмна...”// Мастацтва Беларусі, 1987.№ 12. С.64

Агафонаў Мікола. У мастацкіх каталогах не значыцца // Мастацтва Беларусі, 1987.№ 12. С.64

Гайба Мікалай. Польскамоўная адукацыя на Навагрудчыне ў пачатку ХХст. // Літаратура, мова, культура: этнас у святле гісторыі і сучаснасці: Матэрыялы “круглага стала” і міжнар. навук. канф. /Пад рэд. С.П.Мусіенкі. Гродна, 1999. С.245

Гваздзёў Сяргей. Заходнебеларуская мастацкая плынь // Новы час, 2009, 31 студзеня

Kurier Warszawski, 1929, 10 czerwca

Хмара Сяргей. Рабінавы хмель // Укл., прадм., камент. Сяргея Чыгрына. Мн., 2009. С.202

Раніца, 1942, 27 верасня

Раніца, 1944, 16 студзеня

Раніца, 1944, 14 траўня

Новы шлях, 1943, № 19