Ніна Мацяш: Паварот на лета

Голас хутка мацнеў і рос,
І ўжо там, дзе яснелі далі, —
«Палюбі!..» —
Светлякі бяроз
Неба звон загайдалі!

Ты, як промень, прыціхлы быў,
А над нашым асмяглым летам —
Страсны голас планеты:
«Палюбі!.. Палюбі!..»

1976

* * *

Як мне прывыкнуць да самой сябе,
Цяперашняй, невызначальна новай?
Адкуль,
3 якой неспасцігальнай сховы
І рухі гэтыя мае, і словы?

У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А прыйдзеш ты,
Запознены, здарожаны,
Шапне крывінка кожная:
«Харошы мой!..»

Пратрубіць безагляднасць раскавана!

Як мне прывыкнуць да сябе —
Каханай?
У рос пытаюся —
Яны маўчаць.
У зор пытаюся —
Яны маўчаць.

А ты ўсміхаешся шчасліва...

1976

* * *

— Дзе завязваюцца ветры,
Тыя,
Што прыносяць буру
У чалавечую душу?

— У пустынях адзіноты.

1976

БЯЗЛАДНАЯ РАЗМОВА

Пагаварыць з табою трэба мне,
А я пакутна падбіраю словы:
Зусім дзяўчынка ты ў маіх вачах,
А я ў тваіх чытаю столькі болю...

Як недарэчна, што душы мудрэць,
Мужнець ёй толькі ад рубцоў уласных,
І раны, што скрывавілі мяне,
Цябе не ўберагуць ад ран тваіх.

Паслухай, сёння, калі што й скажу,
І прыгадаю пачуццё, якое
Абразай падсякалі, як з абрэза,
Не думай, што цябе хачу суцешыць
Падобнасцю людскіх перажыванняў:
Не ўсцешыла б мяне бяда чужая,
Хай і ў мінулым гэтая бяда.

Цяпер, калі па валасах маіх
Усё натхнёней чыркае галубка
Крылом з’інела-белым,
Я хачу
Упэўніцца, ці гэтак, бы ў юнацтве,
Да новых ран маё гатова сэрца...

1977

* * *

Шчэ не журуся я па харастве,
Якое параскрадваюць маршчыны.
Смуткую: без мяне мае сцяжыны
Марнеюць па пяску і па траве.

Па мураве, па камені, вадзе
Мной не адкрыты свет мяне гукае,
І з немагчымасцю ўсё не звыкаю,
Пакуль мне Парка ніць сваю прадзе.

Пакуль яе не абарве няўзнак,
Мне столькі трэба зведаць і пабачыць
Людзей у працы, весялосці, плачы,
Каб зразумець, што так, а што не так,

Што не па-людску складваю ў жыцці.
Падчас і па чужых краях журуся,
А хопіць і куточка Беларусі,
Каб цэлы век свой да яе ісці.

1977

* * *

Адна...
Яна яшчэ здалёк відна:
На выгарбку, вятрам усім адкрытым,
Стаіць сухая, чорная сасна,
Як даўкі сімвал тлену і нябыту.

Ні дрэўца, ані кусціка —
Вакол
Крыжы ды цёмны камень надмагілля.
Ды сухастоіна, нібы дракон
3 вычварна пакручастым мёртвым крыллем...

Так давялося на вяку сасне
Быць сведкай толькі гора ды няшчасця,
Што сіл няма ўжо ні зазелянець
Хоць голькаю адной,
Ні ўпасці.

1977

СКАРГА ДЗІКАЙ ЯБЛЫНІ

Я у сад хачу!
У той прасторны сад,
Дэ.е вішанна, і яблычна, і грушна, —
Мне тут, на ўзмежку вольным гэтым,
Душна.

Мне млосна ад прасторы навакол,
Між быльнягу учэпістага стыну:
Там,
Блізкай дзе няма душы, —
Пустыня.

Я у сад хачу!
Я клопату хачу!
Бязглузда ж усыпаць пладамі вецце,
Каб іх стаптаў,
Каб змарнаваў іх
Вецер.

Я ў сад хачу!

1977

ДЗЕВЯТАЕ МАЯ

Доўга цень на долю падаў,
Я свой ясны дзень шукала, —
А яго закалыхала
Ноч
на белым голлі саду.

Ледзь шчакой крануся вецця —
Абсыпаюць цветам промні.
Як цябе, глыбока помню:
Мірам
гэта ўсё завецца...

1977

* * *

Той краёчак далягляду
І дагэтуль прад вачыма:
Дзве ляцелі
аблачыны
Па краёчку далягляду!

Паасобку,
Ды суладна,
Так напеўна,
Так парыўна,
Побач, поруч,
Неадрыўна
ад краёчка далягляду!

Незліянае адзінства,
Блізкасці, і меж улада,
І нятоеная радасць —
На краёчку далягляду!
Разам —
І падмен не трэба!
Роднасць —
І даволі платы!
На краёчку далягляду —
Ў самым сэрцы свайго неба!

1977