Roma Xosrov - Yaza bilmədiyim şeir. Seirlər

Qaçasan lap uzaqlara,
Yolunu kəsən olmaya.
Nə arxanca bir ağlayan,
Nə də ki, küsən olmaya.

Yeni dünya yaradasan,
Elə qəlbinin özündə.
Həm, dünyada tək qalasan,
Həm də, Allahın gözündə.

Bir adam gözümdən elə yıxıldı,
Tutub ayağımdan dura bilmədi.
Hər gün xəyalında villa tikən qız,
Özünə daxma da qura bilmədi.

Böyüyüb o vaxtki uşaq arzular,
Ürəyim səninlə yaşayır hələ.
Tanrı alnımıza yazan yazılar,
Tale sənədi tək verilmir ələ.

Qoca bir ağacdım kötüyüm qalıb,
Sınan qollarımın budağı ol gəl.
Hər gün xəyalımda gəzdiyin bəsdi,
Bir gün də evimin qonağı ol gəl.

Mən səndən indən belə,
Ümidimi üzüm gərək.
Ölsəm, deyərsən acizdir,
Həsrətinə dözüm gərək.

Gözüm elə yol çəkir,
Yollar da yaman uzun.
Heç günəş də əritməz,
Ayrılığın, o buzun.

Gözlərində sual var,
Baxışında bir nida.
Səndən mənə xatirə,
Həsrətin qaldı, əlvida!

Bu qız nə yaman utancaq imiş,
Elə bil körpədi təzə dil açır.
Gözü kipriyindən elə boylanır,
Üzündə təbəssüm qızılgül açır.

Elə bil bu qıza dərs keçəcəm mən,
Elə bil, yanıma tələbə gəlib.
Əyninə baxan da elə bilər ki,
Bu qız görüşə yox məktəbə gəlib.

Çiynindən asdığı o əl çantası,
Girib aramızda bir sərhəd oldu.
O gündən qızlara inanmaq üçün,
Varlığın əlimdə bir sənəd oldu.

Gəl yağışdan tutub çıxaq,
Tanrı tənha qalan yerə.
Ulduzların arasından,
Bizə nəzər salan yerə.

Bezdim yerin üzündən,
Bir az danış özündən,
Gedək insan gözündən,
Ən uzaq olan yerə.

Ömür sürmək zülümdür,
Ürək bölüm-bölümdür,
Sonumuz ki, ölümdür,