Максим Танк - Казка пра Музыку

Волат парасправіў глечы —
I сустрэліся з навалай.
Пачалі мясьці і секчы —
Толькі рэха застагнала.

Быццам жнівам на іржышчы —
Сноп на сноп — кладзецца сіла;
Цэлы дзень грыміць ігрышча,
Як стагі, растуць магілы.

Наступае вечар сіні,
Сонца ў хвалях мора тае,
Позна волатаў з дружынай
Разьдзяліла ноч глухая.

Цар хутчэй уцёк за мора.
Вяль прылёг каля кургана,
Каб, як згаснуць толькі зоры,
Зноў прачнуцца раным-рана.

Сьпіць зямля.
Смугою ліпкай,
Цёплым ценем сон ліецца,
Толькі часам ціхай скрыпкай
Заіграе сонны вецер.

Ходзіць, нукае Араты,
Конь, залёгшы, цягне шчыра;
I сярэбрацца нарогі
Ад пяску сырога, жвіру.

Часам сталь скрабне паліцу,
Часам іскрай пырсьне крэмень…
I хаваюцца пад дзёрнам
Пікі, панцыры і шлемы,

Трупы царскіх слуг, ваякаў…
Колькі Вяль з братамі выбіў!
Колькі сіл варожых зьнішчыў!
— Ну, раўней лажыся, скіба!

Зааром, забарануем,
Сыпнем ядраны насевак,
I запеняцца ўраджаі,
Закалышуцца напевы…

Толькі дзень замітусіўся,
Вяль, прачнуўшыся, гаворыць:
— Што за дзіва? — дзе ні глянеш —
Скібы чорныя, разоры:

I на захад, і на поўнач
Без канца яны, бяз краю;
Там, дзе бой кіпеў учора,
Нават мейсца не пазнаеш…

Сонца залатой пагодай
Дываны жытоў абмыла.
Сеў Музыка каля броду,
Пад бярозаю пахілай.

Думу думае маркотны:
Ці жыве дзе Вяль з братамі?
Можа, хмарай пералётнай
Ці віхурамі-вятрамі

Мые косьці іх па нівах,
На прасторах на шырокіх,
Дзе ўсе песьні — шум прыліву,
Гул прыліву, хваляў рокат.

Летучы з краёў заходніх,
Воран, кружачы, гаворыць:
— Ой, лягло нямала войска,
Войска царскага з-за мора…

I ў раку ён нешта кінуў.
Паглядзеў Музыка ў тоні:
Зьзяе там красою дзіўнай
Камень, выдзерты з кароны…

I вясёлкамі зазьзялі
Воды сінія, здаецца,
I зноў тоны заігралі
Ў зачарованай жалейцы

Ціхім шэлатам крынічным,
Шумам трысьнікоў зялёных,
Медным коласам пшанічным,
Васільковым звонам лёну.

Рэхам збуджаным, вясёлым,
Даўняй казкай над калыскай…
I здаецца — нівы, сёлы
Нехта гукамі апырскаў…

А кругом красуе лета,
Вецер дрэмле ў полі роўным;
Сонца сьпелаю ранетай
Наліваецца над Нёмнам.