Andrey Tikhomirov - Germönsku þjóðarinnar Germanske folk. Innó-evrópsk flæði Indoeuropeisk migrasjon

Landbúnaður meðal Þjóðverja var frekar frumstæður og gegndi mun minna hlutverki en nautgriparækt. Þjóðverjar yfirgáfu auðveldlega búsetustaði sína og lögðu af stað til að leita nýrra landa til byggðar. Svo til dæmis um 120 f.Kr. e. Teutónar og nágrannar þeirra Cimbries yfirgáfu Jótland vegna mikils flóða sem lagði landa sína í rúst. Þeir fóru til Spánar, Gallíu og Dónárhéraðs, gengu í bandalag við Scordisk sem börðust við Róm og gengu til Ítalíu en voru sigraðir af Rómverjum. Leifar þeirra settust að í Gallíu við árnar Meuse, Main og Neckar. Meðan á landvistinni stóð fóru Þjóðverjar, eins og Keltar, í gegnum ættkvíslir og ættkvíslir, sem börðust saman og hernámu saman þann hluta landið, sem öldungarnir fengu þeim, sem þeim var úthlutað.

Margir Þjóðverjar þjónuðu sem málaliðar í hermönnum annarra þjóða. Nokkuð snemma stóðu leiðtogar Þjóðverja upp úr, réðu sveitir og fóru að leggja undir sig nýjar lönd eða bjóða þjónustu sína við þá sem þurftu á þeim að halda. Árið 72 f.Kr. e. slíkur leiðtogi Suev-landsliðsins, Ariovist, kom til Gallíu með 15 þúsund manns í boði keltnesku ættkvíslanna í Arverns og Sequans sem börðust við Aedu. Eftir að hafa mölvað Edues og komið sér fyrir í norðurhluta Gallíu, byrjaði Ariovist að auka eigur sínar. Fjölmargir fulltrúar ýmissa germönskra ættbálka settust að í löndum sömu raðir sem herteknir voru af Ariovista-sveitinni.

Um það leyti Tacitus voru Þjóðverjar þegar komnir á hærra þroskastig. Þeir náðu (þó í litlu magni) og unnu járn, gull, kopar, silfur, tin, blý, stunduðu vefnað, leirmuni. Þjóðverjar virtust varanlegri byggðir. Búskapartæknin hefur batnað. Ræktanlegar jarðir voru ræktaðar með plóg sem teiknuð var af einu eða tveimur pörum af uxum. Landrækt var framkvæmd af stórum fjölskyldum eða húsasamfélögum, venjulega samanstendur af nokkrum kynslóðum. Eignarhald yfir yfirráðasvæði þorpsins tilheyrði enn öllu samfélaginu, sem úr ættinni tók að breytast í nágranna, þar sem tengsl milli húsasamfélaganna, sem búa í þorpinu, veiktust smám saman. Íbúar í þorpinu deildu sameiginlegum löndum – haga osfrv.

Skiptingin milli fjölskyldna lands, sem úthlutað er til einstaklingsræktunar, var gerð ekki jafnt, heldur «verðugt» yfirmanns stórrar fjölskyldu, það er að segja af félagslegri stöðu. Þetta var ein birtingarmynd félagslegrar lagskiptingar sem hófst meðal Þjóðverja af völdum vöxtur framleiðsluafla. Fulltrúar aðalsmanna nutu nú góðs af þrældómi feðraveldisins, sem á barnsaldri var líklega til jafnvel á tímum keisarans. Í fyrsta lagi var stríðsfangum breytt í þræla. Þrælar meðal Þjóðverja fengu búfénað og land, sem þeir áttu að leggja hluta af uppskerunni fyrir eigendurna. Þræla börn voru alin upp með börnum hinna frjálsu og þó að þrælarnir tækju ekki þátt í opinberum málum var munurinn á milli þeirra og hinna frjálsu mun sláandi en í Róm. Ættarmál ættbálksins og leiðtogar ættbálkanna, sem söfnuðu í kringum þeim aðsetur stríðsrekinna ungmenna, spiluðu þegar verulegt hlutverk, en æðsta ákvörðun í mikilvægum málum tilheyrði samt landsfundinum.

Á annarri öld og í byrjun III aldar. Rómverskir kaupmenn fóru að ryðja sér til rúms í sífellt fjarlægari heimsveldi. Þýski ættbálkurinn kaupir innflutt áhöld, vín og skartgripi. Þar sem hún þarf peninga til að mæta nýjum þörfum, selur hún nautgripi, feld og þræla til rómverskra kaupmanna. Smám saman beittu germönsku ættkvíslunum líflegri flutningsviðskiptum og fluttu rómverskar vörur til Skandinavíu, þar sem að sögn Tacitus var sterkt sameining germönskra ættbálka og til Eystrasaltsríkjanna. Í tengslum við vöxt verslunar þróaðist siglingar og skipasmíði batnaði. Annað handverk þróaðist einnig – keramik, vefnaður, skartgripir, málmvinnsla. Þýskir iðnaðarmenn gerðu sjálfir vopn, við the vegur, og svo flókin tengsl eins og keðjupóstur. Þýskir kaupmenn fóru að flytja út ekki aðeins rómverskar vörur, heldur einnig staðbundnar vörur til norðurs og austurs. Á sama tíma er landbúnaðurinn að þróast, bestu kynin af nautgripum og sérstaklega hrossin eru alin upp, sem vakti mjög mikilvægi þýska riddaraliðsins. Allt þetta leiddi smám saman til breytinga á eðli sambands Þjóðverja og heimsveldisins.

Ójöfnuður innan samfélagsins birtist í dreifingu lands og ríkustu fjölskyldurnar voru með fleiri þræla og nautgripi, því nautgripir og þrælar voru hreyfanleiki sem ekki var stjórnað af samfélaginu. Helsti framleiðandi auðsins var samt frjáls meðlimur samfélagsins. Nokkrir þrælar voru gróðursettir á jörðu niðri og greiddu gjöld með matvöru; rekstur þeirra var samt ekki mjög mikill. Í tengslum við þessa megin félagslegu mótsögn sem kom upp í samfélagi hinna fornu Þjóðverja, var mótsögn milli hinna einföldu frjálsu, sem enn samanstóð af meginhluta ættbálksins, og aðalsmanna. Á sama tíma komu einnig upp mótsagnir innan breiðu messunnar í samfélaginu. Að vita á þeim tíma Tacitus var aðalsmaður ættbálka sem skar sig úr í meira mæli en á fyrra tímabili og leiðtogarnir og lið þeirra, sem komust lengra í stríðunum, léku æ mikilvægara hlutverk. Þrátt fyrir félagslega aðgreiningu sem hófst meðal Þjóðverja, voru klanapantanir enn mikilvægar í opinberu lífi: á grundvelli ættarinnar var smíðuð fótgöngulið, sem samanstóð af öllu venjulegu frjálsu fólki, ættingjar tóku þátt í að greiða eða taka á móti ofurliði (lausnargjald)) fyrir morð og sekta fyrir minniháttar misferli. Það var venja ættar hefnd, gestrisni var víða þróuð. Jafnvel nokkrar leifar af stærðfræði hafa lifað – sérstakt lotningu fyrir konur, áhrif prestsprúða o.s.frv.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.