William Auld - Paŝoj al plena posedo

— Serĉu ni plue! — Ĉiuj jese kapsvingis.

— Mario, kie vi ŝin lastfoje vidis? — demandis iu maljuna marlupo. Mario revigliĝis. Montrante per tremanta mano la okcidentan direkton li streĉe observis la marosurfacon.

La motorboato ree ekveturis.

Tri horojn ili serĉis senrezulte. La okuloj jam laciĝis pro streĉa observado. Iom post iom la maro trankviliĝis…

Dume, ne havante plu forton por naĝi, Zlatica kuŝis surdorse forlasante sin al la kaprica danco de la ondoj. Ŝiaj membroj jam rigidiĝis. Laca ŝi estis, tiom laca. — «Estus eble pli bone se mi ne scipovus naĝi, ol tiu malrapida droniĝo», — pensis ŝi amare. Tamen, de tempo al tempo preskaŭ aŭtomate ŝi vokkriis: — Mario! Ma-ri-ooo!

— He-ej! He-e-ej! eĥe alvenis ŝin raŭkaj voĉoj. Ŝi ektremis ne kredante al sia aŭdsento.

— Zla-ti-ca! He-e-ej! Aŭdiĝis vokoj jam pli proksime.

— Mario! Paĉjo! — ĝojkrie ŝi respondis kaj sentante novan forton eknaĝis al la direkto el kiu ŝi estis aŭdanta la vokojn…

La ĉielo ankoraŭ estis kovrita per nuboj sed jam kelkaj sunradioj trapenetris ilin falante sur la amason kiu mute staris de la marbordo. La motorboato enhaveniĝis… Retenante spiron ĉiuj febre atendis. Malrapide surbordiĝis la maljuna fiŝisto apogante sian filinon. Mario portis la fratineton Mare kiu dormis sur lia ŝultro. Ĉiuj eliris el la motorboato.

— Savitaj ili estas! — ekis ĝojkrioj. La patrino, kies vizaĝon malsekiĝis larmoj alkuris ilin balbutante: — Infanoj miaj… infanoj! — Ĉiu deziris ion demandi, ekscii kie kaj kiel oni trovis ilin…

— Lasu ilin unue ripozi! — grumblis iu el la savantoj. — Ni ĉiuj tion nepre bezonas. Poste vi povas babiladi kiom ajn vi volas. Nur ion mi nun deziras diri al vi. Rigardu Zlatican! Nian Zlatican, pri kiu vi fojfoje mokeme diradis «grandurba sinjorino»… Sciu, ke ŝi luktis tri horojn sola sur la marondegoj! Ŝi pruvis al ni ke ŝi restis vera fiŝista filino… Filino de la maro. Fieru pri ŝi!

La tuta amaso silente akompanis la savitojn kaj iliajn gepatrojn ĝis la domo. Mute ekstaris la patro ĉe la sojlo. Nur per forta manpremo li dankis al siaj amikoj-fiŝistoj.

La suno reaperis salutkaresante la insuleton perdiĝintan en la marovasto.

Neniam ŝi vidos kiom ŝia patrino maljuniĝis, kiom la haroj de la patro griziĝis dum tiu fatala posttagmezo. Nur palpkaresante iliajn vizaĝojn ŝi malkovros novajn sulkojn kiujn ŝi antaŭe ne konis.

Srdj Arandjelović

(el «Monda Kulturo»)

58. Leginte la supran rakonton, respondu jenajn demandojn:

1. Kial Zlatica ne povis restadi la tutan jaron en sia hejmvilaĝo?

2. Kiom da homoj troviĝis en la velboato?

3. Pri kio pensis Zlatica en la boato?

4. Kiamaniere la patro perdis sian pipon?

5. Kio subite okazis por elrevigi Ziatican?

6. Kiel Zlatica divenis la alvenon de tempesto?

7. Kial Mario ne atentis tuj pri la minacanta danĝero?

8. Priskribu la alvenon de la tempesto.

9. Kion faris la gefratoj, kiam la boato renversiĝis?

10. Pri kio pensis Zlatica, dum ŝi portiĝis de la ondoj?

11. Kial la patrino ne rimarkis la ŝanĝiĝon de la vetero?

12. Kion faris la fiŝistoj, kiam ili eksciis pri la mankantaj infanoj?

13. Kie kaj kiel oni trovis Marion?

14. Kion vi komprenas per la vorto «marlupo»? Klarigu, kial ĝi estas pitoreska esprimo.

15. Kiel Ziatica liberiĝis de la moknomo «grandurba sinjorino»?

59. Reskribu ĉiufoje la tri propoziciojn en formo de unu korekta kaj eleganta propozicio, ne uzante la vorton KAJ:

1. La patro rigardis la larĝon de la maro. Li karesis la malsekajn harojn de Mare. Mare silente ploris en lia sino.

2. La motorboato malrapidis. Ĝi eniris la havenon. En la haveno atendis mute amaso da homoj.

3. Zlatica luktis kontraŭ la ondegoj. Mario ne plu vidis ŝin. Jam delonge li ne aŭdis ŝin.

4. La fiŝistoj forlasos la havenon. Ili eniris la motorboaton. Ĝi estis atendanta ĉe la bordo.

5. Zlatica palpkaresos la vizaĝojn de la gepatroj. Ŝi malkovros novajn sulkojn. Ŝi antaŭe ne konis ilin.

6. Ŝi imagas ridete la vilaĝaninojn. Ili rigardos dimanĉe ŝian patrinon. Tiam la patrino portos tiun kaptukon.

7. Ŝi havis instinktan antaŭsenton. Ili tro malproksimiĝis de la bordo. Ŝia frato ne rimarkis tion.

8. La leĝera;boato ĉiam pli kaj pli supreniĝas. Ĝi similas al iu ĉevalo. La ĉevalo estas transsaltanta barojn.

9. La voĉo de Mario gvidis ŝin. Ŝi naĝis kuraĝe. La ondoj fojfoje superiris ŝian kapon.

10. La patro forlasis la fenestron. Li eniris la kuirejon. Tie lia edzino okupiĝis pri lavado.

60. Kiom da radikoj vi povas skribi, uzante nur la literojn de la vortoj TEMPESTO SUR MARO?

61. Konstruu propoziciojn, uzante la subajn radikojn unue substantive, poste adjektive, adverbe kaj verbe:

BOAT BRAV FADEN FAN FANTOM FIRM NEPR ŜAŬM LEĜER VEL

62. Skribu rakonton, en kiu blindulo savas la vivon de vidanto. Aŭ pri sireno. Aŭ en kiu homa fiereco kaŭzas katastrofon.

63. «Junuloj neniam estas prudentaj». Diskutu.

ALARMO: signalvoko.

ASEKURI: kontrakti kontraŭ eventuala perdo.

AŬDIENCO: oficiala akcepto.

BANDO: araĉo.

BOMBO: eksplodaĵo.

BOVO: kampara besto, kies ino donas lakton.

DEMONO: diablo.

EKSTERMI: tute detrui, neniigi.

ELEFANTO: plej granda landbesto.

FLOKO: malpeza peceto.

FOJNO: sekigita herbo.

FORMIKO: speco de insekto, tre laborema.

GAJNI: akiri profite.

GRENO: kreskaĵo, el kiu oni faras panon.

GURDO: muzikilo, kiun oni funkciigas per turnilo.

INCENDIO: brulego.

INDULGI: trakti pardoneme.

KAĈO: manĝaĵo el faruno, kun lakto aŭ akvo.

KAPRO: barbhava kampara besto.

KOMFORTO: ĉio, kio agrabligas la vivon.

LAKTO: blanka fluaĵo de bovino.

LAMENTI: plendadi ĝemante.

MUŜO: fluginsekto.

PLEDI: prezenti sian aferon antaŭ juĝisto.

LOTI: decidi ion laŭ hazardo.

LINO: kreskaĵo, el kiu oni faras tolon.

PORKO: besto, kiun oni grasigas por manĝi.

PROFESIO: okupo, per kiu oni vivtenas sin.

PROVIANTO: provizoj de manĝaĵo.

PRUNO: speco de frukto.

PULO: parazita suĉinsekto.

SAKO: ujo el maldelikata ŝtofo.

SEKALO: speco de greno.

SEMI: disĵeti grajnojn sur la teron.

STALO: bestloĝejo.

STERKO: io uzata por plifekundigi la teron.

SVARMI: amase kunestadi kaj moviĝi.

SVATI: sin proponi al iu kiel edz(in)on.

TABAKO: sekigitaj folioj, kiujn oni fumas.

TASKO: difinita laboro.

TERNI: brue kaj subite elspiri tra la nazo.

(BRIKSEN = ekzilloko de la aŭtoro.)