Алексей Дударев: Кім

Хадзееў. Працуе...

Каралёў. Хачу мульцікі перад смерцю паглядзець...

Дастае з кішэні відэакасету, устаўляе ў відэамагнітафон.

Уключы... (Хадзееў уключае.) Дзень першы, пасля таго, як ты мяне хацеў замачыць... Ды там дата стаіць, ты бачыш... Та-а-к... Вось тваю Зайку выводзіць з дома ахоўнік... Ты здымаеш для яе катэдж у Баравусе... Азёрная, 4... Глядзі, глядзі... Вось ён адчыняе машыну. Зараз на яе шапачцы чырвоненькая кропачка з’явіцца... Ведаеш, што гэта? Лазарны прыцэл! Та-а-ак... Элітарны ліцэй... тысяча баксаў у месяц. Урок па прадмеце «Чалавек і свет»... Зараз наезд будзе... Воось... Гэта праз акно здымалі... Вунь Зайка сядзіць на другой парце... Уй, які банцік! А на банціку бачыш чырвоненькую кропачку... О, о! Настаўніца занепакоілася... Заўважыла! Але падумала, што нехта з вучняў забаўляецца лазерным ліхтарыкам... I быў дзень, і быў вечар... Дзень другі... Глядзім...

Хадзееў (кідаецца да Каралёва). Ты... ты... скаціна... Калі з ёй што-небудзь... Калі хоць адна валасінка... Я... я цябе...

Каралёў. Што? Што ты мяне? Я ж табе пісталет аддаў! Ты думаеш, я гарбатага ляплю... Дай сюды! (Забірае пісталет.) Якая ў цябе тут самая каштоўная ваза... А, вунь! (Прыцэльваецца, страляе. Ваза разлятаецца на кавалкі.)

Бачыў? На! Там яшчэ шэсць патронаў засталося. Стаць да сценкі? Ці мо ў ванную пройдзем? Га? Hi храна ты са мной не зробіш і нічым не дастанеш... Я — адзін... У мяне нікога. Нікога. Зразумеў, Халдзей?

Хадзееў. Я — Хадзееў...

Каралёў. Хадзееў! Ты мяне цяпер ахоўваць будзеш... Варта толькі мне знікнуць. Знікнуць на адзін дзень, і банцік тваёй Зайкі будзе сапсаваны... Той самай куляй, што прабіла гэту кніжачку! I нідзе ты яе не схаваеш! Яе дастануць, нават на Канарах! Ты б ужо спраўляў па ёй дзевяць дзён, каб не прыдуркаватая медзічка з клінікі, якая зубамі дастала кулю з маіх грудзей! Яна на каленях прасіла мяне не рабіць гэтага, бо мяне ўратаваў сам Бог, паклаўшы ў маю кішэню гэтую кніжачку! Так што давай грошы на свечку... Я не жартую... Грошы на тоўстую-тоўстую свечку!

Хадзееў. Хопіць?

Каралёў. Хопіць. Хаця не! Я прыехаў сюды на таксі... Давай і за таксі. А сам чытай знявечанае пісанне і малі Бога, каб мне на галаву не звалілася цагліна, каб не збіла машына, каб не прыхапіў інфаркт, каб я не атруціўся ў рэстаране чым-небудзь... Таму што кветкі з маёй магілы можна будзе ўскласці на магілу тваёй Зайкі. Завянуць не паспеюць.

Бар. За столікам Юля. Перад ёй бакал. З’яўляецца Кім.

Кім. Тут холадна, мэм, я прынёс вам кофту.

Юля. Дзякую...

Кім. Вы сваёй сумнай постаццю нагадваеце нешта з імпрэсіяністаў. О! «Абсент» Ван Гога.

Юля. «Абсент» у Гагена. Двойка.

Кім. Дарэчы, што такое абсент?

Юля. Алкагольны напой на палыне. Яшчэ адна двойка.

Кім. Я непаўналетні і маю законнае права гэтага не ведаць.

Юля. Калі непаўналетні, няма чаго швэндацца вечарам па барах...

Кім. Я прынёс вам кофту, няўдзячная! I заадно паведаміць, што сям’я хвалюецца і хоча ведаць, ці хутка вы з’явіцеся дадому. Малым класціся спаць, ці вас яшчэ можна дачакацца?

Юля. Ідзі. Я хутка.

Кім. Праз паўгадзіны я вас чакаю каля пад’езда.

Юля. Добра.

Кім. Я пайшоў.

Выходзіць. З’яўляецца Каралёў.

Каралёў. Што адзначаеш, прыгожая?

Юля. Свята...

Каралёў. Чаму адна?

Юля. Так.

Каралёў. А якое ў цябе свята?

Юля. Не ў мяне асабіста, ва ўсіх. Няўжо не чулі? Сёння дзень закаханых...

Каралёў. А-а-а, нешта чуў... Людзі ўсё, чым толькі ні займаюцца на зямлі, якой бы брыдотай ні займаліся, усё хочуць звязаць, знітаваць з нябёсамі... Са святымі. Як яго?

Юля. Дзень святога Валянціна...

Каралёў. Гэта яшчэ нічога... А ты ведаеш, што ў ракетчыкаў... ну ў тых, што з ядзернымі боегалоўкамі... таксама ёсць свая святая. Чэснае слова! Святая Варвара... Варррваррра... Смешна?

Юля. Не.

Каралёў. I мне не смешна. А ты што, закаханая?

Юля. Так.

Каралёў. I хто ён?

Юля. Мужчына.

Каралёў. Ты вельмі прыгожая...

Юля. Дзякую.

Каралёў. Плюнь на свайго п’яніцу... і паехалі да мяне.

Юля. Не магу.

Каралёў. Ты мне падабаешся... Ты мне некага нагадваеш нават...

Юля. Ну маці, вядома, так звычайна гавораць.

Каралёў. Паслухай, у мяне ніколі не было ні маці, ні бацькі, і я прашу на гэтую тэму не жартаваць!

Юля. Скуль жа я ведала? Даруйце...

Каралёў. Ну во... ты зноў мне падабаешся. Паедзем да мяне... У маёй спальні шкляная столь... Уяўляеш? Ты спіш, а над табой свецяць зоркі... Я аднаго разу метэарыт бачыў... Так жу-ух праляцеў справа налева... Ну што табе твой п’яніца? Га? I чаму вы, жанчыны, любіце толькі прыпыленых, няўдачнікаў і альфонсаў, якія корчаць з сябе «непонятых гениев»...