Славамір Адамовіч - Турэмны дзёньнік

Dom bialoruski oczyszczony
zamkniety dla wasatych katow
i jasnym sionkiem rozswietlony
wolnemu otworzymy swiatu.

Ня дзеля свайго праслаўленьня -
для нас, для нашчадкаў зрабі
той крок, што вядзе да збаўленьня:
забі прэзідэнта, забі!

За хісткую нашу Свабоду,
за шчырую нашу Любоў
забі, каб грамадскую згоду
i мэту мы ўбачылі зноў!

Агідную зьнішчы пачвару,
у пекла яе накіруй,
жыцьцё на аўтар, як ахвяру,
ты кінь i Краіну ўратуй!

Хай зноўку Радзіма квітнее,
хай славіццарод крывічоў!
Забі, хай паўсюль чырванее
звыродцы бязбожнага кроў!

Стань Збаўцам ды нашым Героем,
нас верыць ізноўку прымусь,
што спраўдзіцца суджана мроям,
бо ёсьць і жыве Беларусь!

Дыктатар i Муза - зусім
немагчымы дуэт,
Адзінае ёсьць падабенства такому
дуэту:
Калі заклікае забіць прэзідэнта паэт,
Тады прэзідэнт без разваг
забівае паэта!

Калі як драпежнік пад маскай ягняткі на трон
Імкнуўся узьлезьці нядаўні калгасны патрон,
Хлусіў ён бязь меры пра блізкія шчасьце і рай...
Ну што ж ты, народзе, зьбірай-пажынай ураджай,

І ўсёж, абылганы дашчэнту,
Любі прэзідэнта!

Пры возе ягоных, пражэктаў ты - вечны бурлак.
Дубінкай па карку. Пад рэбры ці ў голаў кулак.
Бо як жа навесьці парадак, прынесьці спакой?
Хіба ж не бязрукі! А нават з у ладной рукой!

Да скону ад кулі ці прэнта
Любі прэзідэнта!

Любі прэзідэнта, як любіш ты ГЭТА жыцъцё!
Любі прэзідэнта! Хай сьвет у друзы, на шмацьцё!
Любі прэзідэнта! Спявай яму славу! Трубі!
Але і ня думай пра іншыя рыфмы зь "любі"!

Любоў не дае дывідэндаў.
Любі прэзідэнта!

О, раб прывыкае i любіцъ ня чуцца рабом,
Званы на званіцах яму не набатнае "бом".
Цэмент пастаменту. Халодны як лёд монумент,
А "бом" - гэта слава таму, у каго пастамент.

Таму не прагапай мамэнту -
Любі прэзідэнта!

...Жыву ў краіне, дзе любяць да сьмерці
паэты свой горкі, зьнявечаны Край.
Мой браце Паэт, нікому ня сьцерці
вершу твайго. Дык жыві i сьпявай!