Славамір Адамовіч - Турэмны дзёньнік

„Я жив!” - надпіс на сьцяне ў боксе. „Кекс, на выход!” - гукае каравульны. „Кексамі” мусарня называе нас, падсьледных, якія ўжо заўтра стануць паўнавартаснымі зэкамі.

З матэрыялаў да стварэньня арганізацыі „Беларускі Нацыянальны Кангрэс”

Пра тактыку й стратэгію Нацыянальнай Рэвалюцыі на тэрыторыі гістарычнай Літвы (сёньня - Рэспубліка Беларусь).

1. Беларусь як Літва - гэта стратэгія. Выпрацоўваючы футуралагічную лінію нацыянальных паводзінаў, мы абавязкова памятаем пра сябе як пра беларусаў (крывічоў, радзімічаў, дрыгавічоў). Мы таксама памятаем пра сябе як пра ліцьвінаў - нашчадкаў гістарычнай Літвы.

2. Беларусь як тэрыторыя, якая існуе ў вядомых межах, зьяўляецца неад’емна-нечлянімым цэлым. Разам з тым Рэспубліка Беларусь як дзяржава, якая зьяўляецца гарантам існаваньня i разьвіцьця беларускай нацыі, мае права на вяртаньне ў этнічныя межы.

3. Заходні вектар нашых памкненьняў: Германія, Францыя, Чэхія, Славаччына, Харватыя. Гэта так званы другі эшалон нашага пранікненьня ў зьнешні сьвет.

4. Інтэграцыйны этна-эканамічны экспансіянізм - Літоўская Рэспубліка, Латвія.

5. Асаблівай ўвагі патрабуе выпрацоўка стратэгіі ў адносінах з Польшчай i Украінай (дыпламатыя на грунце геапалітычных інтарэсаў).

6. Усходні вектар. Выпрацоўка тактыкі i стратэгіі экранаваньня, г. зн. папярэджаньне этна-эканамічнай, культурна-моўнай ды інфармацыйнай экспансіі з боку Масквы. Палітыка экранаваньня забясьпечваецца дзяржаўнымі i грамадскімі інстытутамі ўлады i кіраваньня.

19 сьнежня (чацьвер)

На судзе. Выступаюць сьведкі: Вячаслаў, выкладчык крымінальнага права ў інстытуце КДБ; Барцэвіч, кантрактнік пагранвойскаў. Апошняму задаюць пытаньне, хто ж пратаптаў сьцежку, на якой мяне затрымалі.

20 сьнежня (пятніца)

Учора судовае паседжаньне пачалося а 12-й дня. Доўга чакалі перакладчыка.

Сёньня прывезьлі рана, не пасьпеў ні памыцца, ні паесьці. Ізноў чакаем перакладчыка. Знайшлі новага. Гэта Дзядова (ці Дзядкова?) Алена Сяргееўна, 1969 году нараджэньня, асьпірантка катэдры беларускай мовы Віцебскага дзяржунверсітэту. Перакладчыца-аўтаматчыца. Так хутка, бедненькая, перакладае, што аж загаворваецца. Замужняя, глядзіць у мой бок. А я гляджу на чырванагрудага гіля, які скача па дрэве за вакном суда.

Судзьдзя й засядальнікі зачытваюць „выбраныя месцы” з майго прыватнага дзёньніка, разглядаюць групавыя здымкі байцоў „Правага Рэваншу”. На адным зь ix - мужчына й жанчына. Ён - з гранатай i кулямётнай лентай на плячах, яна – з узьнятым угору абрэзам...

Суд так i ня высьветліў:

- ці існуе ў рэальных прасторы i часе таямнічая арганізацыя „Правы Рэванш”?

- ці можа гэта дзяўчына з прыгожымі вачыма пад банданам аднойчы выстраліць з абрэзу, які трымае ў руцэ?

- ці мае ў cвaix выбуховых вантробках запал граната, якую трымае мужчына, адлюстраваны на чорна-белым фотаздымку?

Чаму ўсё ж я напісаў такі крыважэрны верш - „Убей президента”? А чаму кінарэжысёр N назваў сваю кінастужку для дзяцей страшнай назвай „Скінь маму з цягніка”? Якраз на прагляд такога кіна вадзілі мяне, калі я сядзеў на „малалетцы”.

Алесь Пушкін робіць замалёўкі фізіяномій удзельнікаў працэсу. Усе ўжо стаміліся ад чытаньня пратаколу па другім разе. Бедная мама! Дрэміць, напакутавалася за гэтыя дні.

Сёньня мароз, сьвежы сьняжок, яшчэ белы, не зьляжалы.

Як паведаміў перад пачаткам судовага разьбіральніцтва Хамайда, на віцябляніна Юрася Мароза ізноў зроблены напад. Як жа насаліў антыбеларускай поскудзі гэты наскрозь хворы чалавечак!

I ўсё ж люба жыць, калі бачыш, як нырцуе ў роце язычок перакладчыцы, як працуе яе шматфункцыянальны артыкуля-цыйны апарат!

23 сьнежня (панядзелак)

Ясны дзень, мароз. Вывелі ў бокс першага паверху, пасьля вярнулі. За сьцяною тубік крычыць, што ў яго распад лёгкага. Выклікалі да пракурора па наглядзе, бо з аблсуда прыйшло распараджэньне разабрацца адносна рэжыму майго ўтрыманьня. Аператыўнік другога паста нехта Сяргей спрабаваў мне даводзіць тое самае, што й сьледчы Сакольчык: людзі, якія ідуць у БНФ, - ненармальныя; Пазьняк - паляк; нельга пісаць з мяккімі знакамі. Пушкін ім, „нармальным”, таксама не падабаецца, бо ходзіць з пяром у капелюшы і ў нячышчаных ботах.

24 сьнежня (аўторак)

Ясна, марозік, апошні дзень адвэнту - Посная Куцьця.

25 сьнежня (серада)

Вось i Каляды - турэмныя! I мне не чуваць, як „на марозе рыпяць санкі”. Надвор’е прыгожае, але мы таго ня бачым, адно слухаем па радыё зводку гідраметцэнтру. Па Віцебску - мінус 15. Пасьля прагулкі чытаю Ніка Хаакіна, філіпінскага пісьменьніка. Дзесьці ў заснежанай Альхоўцы Мядзельскага раёну, у матчынай хаце, стаіць калядны стол, пакрыты сенам. Паверх сена - чыста вымыты стары ільняны абрус, на якім ляжаць: сьвініна, вантрабянка, капуста, грыбы (салёныя i поліўка з сушаных), фасоля, бульба i - аплаткі. Адна - для мяне.