Янка Юхнавец - Урачыстасьць у садзе[Драматычныя начыркі]

Працягваецца дабыча ў сіле шчасьця…

А сьмерць — жыцьця крыніцы.

О праўда! Якая праўда днёс!..

Але чаму да вазяроў — магіліцаў

яны цякуць рупліва?

(уваходзіць Дамаведкаь прынесла

адвар зёлак)

Дамаведка (пабожна сьхіляе галаву)

Сьвятое зельле князю прынесла…

Пустэльнік

Князю, зельле — цуды збаўнае

выпіце.

Жадобаю на варце дзён тваіх

спынюся на заўсёды.

Не хвалюйцеся,

бо могільнік — спамін найлепш.

А сум астанецца ў тых,

хто крыху апынецца

за курганам,

у руках з рыдлёўкай.

(Князь выпівае адвар. Дамаведка адходзіць)

Князь

Я спадзяюся, я веру табе.

Мне будзе лепш,

я ведаю,

ад зельля, ад твайго сьвятога.

Пустэльнік (сьціпла)

Убогі мой учынак,

няхай уславіць князя.

Князь

Я моцай аджыву, ты кажыш, дружа мой,

ад зёлак цудных сьвятога чалавека?..

Ды палахліва мне, як падумаеш:

што буду жыць ізноў і глядзець, і слухаць

шорахі падкрадлівае сьмерці…

(рашуча і неспадзеўна)

Даймо маё наўперад я азначу

ў запавеце. Каму? — Сьвятому чалавеку?

Я надысь абяцаў табе,

бо між пячор-палацаў замку

жыў азначаным сваім жыцьцём —

насьледнікаў ня песьціў у гэты сьвет.

Няпустош зьневажанае уладцам некалісьці —

памяць па сабе пакінуць жыздру.

Пустэльнік

Я адкажу сардэчнасьцяй уздвоенай.

(ідзе да вакна)

Госпадзе, дай вынік!

Князь

Маліся за мяне, сьвяты мой ойча!

Я любіць спраўляюся тваёй любовяй.

Пустэльнік

Усе сьвятые каля цябе, мой князю.

(надалей каля вакна, пры сабе)

Дзівосная часіна ёсьць.

Яе спакоем я назваць гатовы.

Кропля скропне на траву,

і прагнасьць пільная

ахвотна рэчай моўкне.

Мне цяжка выбіраць было спакой.

Яго ў цемры я пазнаваў усё-ткі.

Маліўся я і слухаў брунь крыніцаў,

ад якіх дзялілася да ракі зямля.

(азіраецца на Князя)

Князь

Заныла цела рэзяй,

ды чую гожасьць сілы

ў розуме маім.

Пустэльнік

Благое зь цела розум выганяе.

Мой князю, я дапамагу. Вер у словы Боскія…

(ветліва і рупліва)

Падпішы найперш вось гэтыя цыдулькі.

Усьцеражы маю табе адданасьць.

У магістраце новыя зьявіліся ўклады

пра маёмнасьць —

цар расейскі сваволіць над усім…

Я-ж ці больш табе знаёмы,

заўсёдны лекар-знахар аж у днясь,

і тлумачу зь веры паслухмянай нашай,

як валаводзіцца віднотна

зь людзьмі прывыклымі каля замку жыць.

Я памагаў і памагу твайму здароўю.

Быццам закаруз у берагах тваіх,

як возера або рака ўлетку,

й іншым, што сказаў ўжо…

(упакорлівай пашане)

Скрай кажнае сьцяны відзён у замку,

(які набожны, цудоўны сяньня дзень!),

бруць твае душы марнець не дазваляе.

Лепш, княжа, мне за цябе пакутваць,

і Бог мяне напэўна чуе.

Князь

Я гатоў усе зрабіць.

Дзе падпісаць — паказвай!

Збаў мяне ад пакут хваробных.

Ты жывы, і я жыву.

(Пустэльнік падае гусінае пяро і напісаную

паперуь князь падбісвае і азірліва адвальваецца

на падушкі)

Дай на часіну хоць ад змроку ухіліцца.

Ад змроку сьмерці ухіліцца — дай…

Ратуй мяне сьвятымі лекамі.

Маліся, ойча! Набожнасьць зьміласьцівіць

мяне пра Богам.

(раскідвае накрыж рукі)

Ах, як здзекаваецца зь мяне

цемень за-магільная…

Пустэльнік (памацаў чало князяь паслухаў

ягонае дыханьнеь разглядае падпісаны запаветь

адыходзіць да сьцяны)

А там спакой ізноў. Прынукана пастукаю.

Дзьверы не адчыняюць, я цемлю іх спалохі.

(праводзіць пальцам па сьцяне)

Мізэрная пясочына трымае мур правечна.

(паказвае пальцам на князя)

Ты-ж — Боская струна, што трэскаецца

ў днёх жыцьця, а была нацягнутая

ў музычным зладзе

граць хвалу пажорным перамогам.

(азірае князяь зноў слухае ці дыхаеь

кладзе на стол запаветь падыходезіць да

дзьвярэй, голасна клічаць)

Сюды, сюды, хто дома ёсьць жывы!

Князь памёр, сканаў пад Боскай ласкай…

Сюды, сюды!

(убягае Дамаведка)

Дамаведка

Памёр? Няўжо памёр?

І зельля не памагло яму?

Пустэльнік

Не памагло.

Бог ведае, чаму яно расьце.

Дамаведка

(спачувальна пазірае на князя)

Падайца наш.

Пасланцам Боскім

над намі быў.

Пустэльнік

(узбочна адварачваеццаь нягучна)

На пагосьце дамавінным

да баляваньня паставім стол.

Дамаведка

Ойча, няўжо князь памёр?

мальба твая сьвятая не памагла,

А можа, зёлкі не ўварыла добра?

Пустэльнік (паклонна да яе)

Ты добра ўварыла іх…

але маліся ты, і я… малюся.