Паўла Урбан - У сьвятле гістарычных фактаў

І вось, паводле Абэцэдарскага, вынікае, нібы сялянства нашай краіны ў падобных выпадках абавязкова павінна было кіравацца нейкім «рускім патрыятызмам», але гэтакі падыход аўтар ніякім чынам не хоча стасаваць да сялянства Маскоўшчыны. Мы далёкія ад таго, каб пазбаўляць сялянства нацыянальных пачуцьцяў, але ж трэба заставацца ў межах гістарычнай рэальнасьці ды ўлічваць сацыяльную псыхалёгію й інтарэсы паасобных пластоў грамадзтва.

Прафэсар Абэцэдарскі паказвае сябе і найбольшым знаўцам у галіне гісторыі беларускай культуры. Праўда, чытаючы ягоныя выказваньні, ня можна ня вынесьці ўражаньня, як ён шкадуе, што беларускія навукоўцы ў БССР, праламаўшы сьцяну забаронаў, апошнім часам пачалі паважна займацца вывучэньнем гісторыі беларускай культуры, выдаўшы колькі каштоўных працаў. Як ведама, раней Масква проста забараняла кранаць гісторыю беларускае культуры, і гэта рабілася дзеля таго, каб прасьцей было ствараць байкі пра адсутнасьць культуры беларускага народу, або падаваць яе як простае пазычаньне культуры «великого русского народа». Па тых часох, праўдападобна, і сумуе прафэсар, бо сапраўды беларускія навукоўцы ў БССР цяпер выразна адкінулі ўсе гэтыя байкі ды канстатавалі, што беларуская культура, разьвіваючыся ў шчыльнай сувязі з культурным працэсам на Захадзе, мела вялікі ўплыў і на культурнае разьвіцьцё самой Маскоўшчыны. Тут, зразумела, мы маем на ўвазе культурны працэс ХV-ХVІІ стагодзьдзяў.

Гаворачы пра беларускую культуру эпохі Вялікага Княства Літоўскага, Абэцэдарскі намагаецца давесьці нікчэмнасьць заходнеэўрапейскіх культурных уплываў. Поводле яго, тыя ўплывы, якія даходзілі сюды, прыносілі болей шкоды, чым карысьці, бо яны быццам бы прысьпешвалі дэнацыяналізацыю й акаталічваньне беларускага народу. Між іншага, у адным месцы і сам Абэцэдарскі сьцьвярджае, што ня можа быць чыста нацыянальнай культуры, што культура, замкнёная ў вузка нацыянальных межах, ня можа разьвівацца, што, нарэшце, культура - гэта творчы здабытак усіх народаў. Згэтуль і павінна была б вынікаць выснова, што культурныя ўплывы й культурныя пазычаньні, скуль бы яны ня браліся, трэба было б разглядаць, як нармальную зьяву. Але прафэсар паклікаецца на гэтую існасьць толькі дзеля таго, каб паказаць «правамернасьць» культурных уплываў і пазычаньняў, што йшлі з Маскоўшчыны ці вынікалі з культурных сувязяў паміж славянскімі народамі. Што ж да культурных сувязяў з Захадам і культурных уплываў адтуль, дык тут наш «славянафіл» Абэцэдарскі зноў пляжыць тых жа беларускіх «буржуазных нацыяналістаў». Быццам яны, кажучы пра гэтыя ўплывы, зьніжаюць гэтым самым «творчыя здольнасьці беларускага народу» й ня бачаць «самабытных зярнятак» у ягонай культуры. Абэцэдарскі, як бачна, добра валодае асновамі ленінскай дыялектыкі.

Ён, праўда, не выключае і ўплыву беларускае культуры на культурнае разьвіцьцё Маскоўскай дзяржавы. Але ў гэтым выпадку прафэсар чамусьці абмяжоўваецца пераважна ХVІІ стагодзьдзем. Больш за тое, ён імкнецца давесьці, што вызначальным быў ня ўплыў беларускае культуры ў Маскоўшчыне, а ўплыў «рускае культуры» на культурны працэс у Княстве. Для пацьверджаньня тут ён сягае і да гэтак званае «культурнае першаасновы» - «багацейшай культурнай спадчыны старажытнай Русі»; і да друкароў Івана Фёдарава й Пётры Мсьціслаўца (паводле Абэцэдарскага, абодва яны рускія), што «вялікую ролю адыгралі ў развіцці беларускага кнігадруку» ды «асабіста сустракаліся з Сымонам Будным»; і да «рускіх вальнадумцаў» Ф.Касога й старца Арцёма, якія быццам бы запачаткавалі ў нашай краіне рэфармацыйны рух ды як бы судзеілі «фармаванню светапогляду Сымона Буднага»; і да тых «фактаў», як «з Расіі ў Беларусь вывозіліся рукапісныя кнігі» ці як «зь сярэдзіны ХVІІ стагодзьдзя значная частка кніг ішла з Масквы ў беларускія гарады "безденежно"»; і да таго, што быццам бы ў ХVІ-ХVІІ стагодзьдзях «тагачасны беларускі царкоўны жывапіс развіваўся пад уплывам рускага царкоўнага жывапісу» ды ў Вялікім Княстве поўна было іконаў «маскоўскай работы». Дарэчы, як завяршае Абэцэдарскі, тагачаснае культурнае разьвіцьцё ў Княстве нібыта залежала ад гандлю з Маскоўшчынай, бо гэты гандаль якраз судзеіў «агульнаму эканамічнаму ўздыму» беларускіх гарадоў ды разам з гэтым і ўздыму беларускай культуры.

Перш чым закрануць парушаныя тут Абэцэдарскім пытаньні, зацытуем наступнае сьведчаньне савецкага расейскага навукоўца (як вынікае, да беларускіх навукоўцаў прафэсар ставіцца скептычна, а таму мы ня будзем зьвяртацца да іх):