Ежи Анжиевски - Цемра зямлю ахiнае (на белорусском языке)

Дон Мiгуэль стаяў ля камiна нерухома, склаўшы на грудзях рукi. Праз хвiлiну сказаў:

- З таго, што вы гаворыце, лёгка вывесцi, як нялёгка вам жывецца. Але за шчырасць трэба плацiць шчырасцю: на жаль, не магу вам паспагадаць.

Дон Ларэнца паглядзеў на яго з пагардай.

- Нягледзячы на ўсё, не думаў я, што ты такi наiўны. Няўжо i праўда ты думаеш, што мне патрэбна твая спагада? I нашто ж мне яна здалася? З нас двух ты толькi яшчэ на нешта спадзяешся. Уяўляеш сабе, што, калi зойдзе патрэба i неабходнасць, табе ўдасца перамагчы страх. А таму ты са сваёй уяўнай адвагай маеш больш чаго трацiць, чым я.

Лёгкi румянец укрыў твар дона Мiгуэля.

- Павiнен разумець вашыя словы як асцеражэнне? Калi такiя былi вашы намеры, тады дарма сабе давалi клопат. Я ведаю, што мяне чакае.

Дон Ларэнца адчуў сябе раптам страшна стомленым.

- Нiчога ты не ведаеш, - цiха сказаў ён.

I яшчэ раз хацеў паўтарыць: нiчога ты не ведаеш, - калi раптам у адчыненых дзвярах паказаўся падрэ Дыега ў дарожным плашчы, накiнутым на плечы.

- Дон Ларэнца! - усклiкнуў ён ад парога. - Вялiкая радасная навiна. Вялебны айцец апрытомнеў i загадаў выпраўляцца ў дарогу. Паехалi!

Дон Ларэнца лёгка падняўся, на яго прыгожым, усё яшчэ юначым твары не было i следу стомленасцi.

- Сапраўды, радасная навiна, вялебны ойча, - шчыра сказаў ён.

Пасля крыкнуў чаляднiку, каб той дапамог яму надзець зброю.

Падрэ Дыега, агледзеўшыся ў пакоi, толькi цяпер, здаецца, заўважыў пана дэ Лару. Падышоў да яго з радасным тварам.

- Прабач нам, сыне мой, за турботы, якiя мы ўнеслi ў твой дом. Нядоўга былi мы тваiмi гасцямi, але ўжо хоць бы за тое, што выязджаем адгэтуль з большай надзеяй, чым мелi яе, парог пераступаючы, табе наша ўдзячнасць.

Дон Мiгуэль моўчкi пакланiўся.

- Ты сказаў, вiтаючы нас, - гаварыў далей падрэ Дыега, - што не гонiшся за гонарам. Гэта цудоўна сведчыць пра тваю сцiпласць, сыне мой. Але, святы Божа, цi ж варта, каб нашчадак такога славутага роду жыў на ўзбоччы, далёка ад найважнейшых дзяржаўных спраў? Мяркую, не падумаеш кепска пра нас, калi пры першым выпадку напомнiм пра тваю асобу Iх Каралеўскiм Мосцям. Упэўнены, радасна прывiтаюць цябе ў сталiцы.

Пан дэ Лара згодна ўсмiхнуўся.

- Пан дэ Мантэса якраз даваў мне ўрокi жыцця ў вялiкiм свеце.

- Нiчога лепшага пан дон Ларэнца i не мог зрабiць, - сказаў з бацькоўскай дабратлiвасцю падрэ Дыега. - Да пабачэння, сыне мой. Хай Бог цябе апекаю акрые.

З замкавага дзядзiнца чулiся ржанне коней i галасы разбуджаных фамiльянтаў.

Апрытомнеўшы, падрэ Тарквемада забыўся нядоўгiм, нямоцным сном. Калi прачнуўся, адразу, нягледзячы на вялiкую стомленасць, адчуў, што яго разбудзiла нейкая настойлiвая патрэба не спаць. Толькi праз якую хвiлiну па калыханнi воза зразумеў, што ён у дарозе. Рыпелi колы, фыркалi конi, i чуўся манатонны тупат iх падкаваных капытоў па камянiстай дарозе. Моцны вецер iрваў напятую над возам парусiну, пад ёю было спакойна i цiха. Ён ведаў, што трэба заснуць, але вастрыня першага адчування, з якiм ён прачнуўся, нiяк не адступалася. Ён ляжаў нерухома, услухоўваючыся ў гэта ўнутранае напружанне, усё яшчэ нiяк не разумеючы, адкуль яно ўзялося. I раптам зразумеў: паблiзу не было нiкога, i тым не меней ён не быў адзiн. Адкрыў вочы. Цемра, суцэльная цемра навокал.

- Ты, - сказаў без здзiўлення.

- Я, - адказаў тут жа побач стомлены голас, нiбы рэха ягонага. - Заўсёды я ёсць, таму што вернасць - гэта неадлучны элемент маёй натуры. Прызнай, вялебны ойча, калi я столькi гадоў вымушаны быў маўчаць, то не мая гэта вiна. Цяпер,аднак, як мне здаецца, можна гаварыць?

- Кажы, - сказаў Тарквемада.

- Дзякую табе, ойча. Павер, я магу ацанiць тваю велiкадушнасць. I цаню яе тым больш, успомнiўшы, што да гэтага часу ты не быў да мяне ўважлiвы.

- Чаго ты хочаш?

- Разумею, загадваеш мне адразу ўзяцца за справу. Слушна, так i павiнна быць, у нас не вельмi шмат часу, асаблiва ў цябе яго мала. Пастарайся, аднак, зразумець мяне, ойча.Калi я цяпер выказваюся так шматслоўна i ты можаш нават папракнуць мяне за балбатлiвасць, дык прычына гэтага не так у маiх схiльнасцях, як у вымушаным бясконцым маўчаннi.

- Я гаварыў i дзейнiчаў за цябе. Ты мог маўчаць.

- Так, гэта праўда. Я даўно заўважыў, што за тых, якiя прагнуць ашчаслiвiць чалавецтва, мне няма чаго гаварыць. Нязвыклае, сапраўды, вяду iснаванне. Людзям, якiя глядзяць на рэчы павярхоўна, можа нават здацца, што я ў такiм разе наогул не патрэбны. Не так яно гэта на самай справе, i такога роду ўплывы ў сваёй аснове - фальшывыя. Варта часам i цэлы век маўчаць, каб пад канец яго ўзяць слова. Нiколi не вядома, калi гэта настане, а таму трэба заўсёды быць гатовым, так сказаць, быць у перманенцыi. Не хочацца, мой ойча, паўтараць, але я яшчэ адзiн раз, i гэта з поўным правам, хацеў бы падкрэслiць, што найвышэй за ўсё я цаню вернасць. Ты, зрэшты, павiнен зразумець i ацанiць гэта. Цi ж ты не быў усё жыццё верны? Калi i дазволiў мне гаварыць, то цi не з той прычыны, што ў асноўным здагадаўся, што менавiта я ў гэтую хвiлiну больш верны табе, чым ты сам сабе? Сапраўды, ты зрабiў вельмi правiльна, паклiкаўшы мяне.