Анри Гуго - Нябожчыкi i прывiды (на белорусском языке)

Як не хацелася мне памiраць на чужыне! Шмат перадумаў я, доўга сумняваўся i такi адважыўся парушыць закон ды вярнуцца ў Тулузу. I вось па дарозе ў родныя мясцiны даведаўся я, што некалькi месяцаў таму назад епiскап Турб'е аддаў богу душу. Скажу шчыра: навiна гэтая мяне зусiм не засмуцiла. Я нават падумаў тады, што сам лёс нарэшце ўсмiхнуўся мне, i смялей рушыў дамоў. Ды дарога была не блiзкая. А галодны, зняможаны, я ўжо ледзьве валок ногi. Ох, як няпроста было дапрасiцца ў людзей хоць лустачку хлеба! Аднаго разу спынiўся я вечарам на начлег у нейкай пустой аўчарнi. Сеў на парозе, загараваў, задумаўся i раптам бачу: iдзе да мяне высокi хударлявы чалавек у мантыi, вышытай золатам. Баючыся, што перада мной зноў прывiд, я заплюшчыў вочы, каб, не дай божа, яшчэ раз не ўпасцi ў ерась. I тут пачуўся знаёмы лагодны голас:

- Жан Цiсран, паглядзi на мяне, я не зраблю табе нiчога благога.

Я расплюшчыў вочы: перада мной стаяў епiскап Турб'е! Ад жудасцi я задыхнуўся i ледзь здолеў прашаптаць:

- А-а-а, хiба вы не нябожчык?!

- Так яно i ёсць, сын мой, - горка прамовiў епiскап. - Мне патрэбна твая дапамога.

- Монсеньёр, - у адчаi заенчыў я, - я столькi адпакутаваў з вашай ласкi! Не ўблытвайце мяне ў вашы справы! Малю вас!

Тады ён папрасiў мяне дараваць яму, што я ахвотна i зрабiў. Ён хацеў, каб я вярнуўся ў Тулузу i сустрэўся там з адной знакамiтай дамай, iмя якой я не хацеў бы называць. Даме гэтай мне трэба было перадаць, каб яна пры зручнай нагодзе зайшла ў епiскапскi дом i ў адным патаемным месцы, якое падрабязна было мне апiсана, узяла пэўную суму грошай на выхаванне сына, якога яна мела... ад епiскапа... Нiколi не ўзнiкала ў мяне жадання выканаць гэтае даручэнне. Ад цяжкай хваробы памiраю я ў гэтым прыветным доме i дзякую богу, што не ерэтыком, а шчырым каталiком адыходжу ў свет лепшы..."

На гэтым споведзь абрываецца. Пергамент, на якiм яна была запiсана, быў надзейна схаваны. Пра гэта паклапацiўся бедны вясковы святар, якi ў цяжкую гадзiну даў Жану прытулак у сваiм доме. Я сказаў: бедны. Гэта не зусiм так. Справа ў тым, што бедным ён ужо не доўга заставаўся. Ён сам выканаў тое, што даручалася Жану. Але толькi напалову. Свяшчэннiк (мы ведаем нават яго прозвiшча: Сары) наведаў епiскапскi дом у Тулузе i забраў з тайнiка грошы, прызначаныя на выхаванне незаконнанароджанага сына Турб'е. За тыя грошы ён купiў сабе ў хуткiм часе сан епiскапа. Шмат хто лiчыць, што такiм чынам сам бог аддзячыў яму за дабрачыннасць i любоў да блiжняга. Можа, яно i так... А яшчэ праз некалькi гадоў атрымаў ён пасаду галоўнага абвiнаваўцы ў судзе Святой iнквiзiцыi...