Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ён, кажуць, звяруга. I на нагах ў яго мядзведжыя кiпцюры.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, кроў сваiх ворагаў ён п'е быццам...

СЯСТРА ГАННА. А яна?

СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна?

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Яна якраз любiць такiх беленькiх

СЯСТРА БЕРНАРДА. ...такiх маленькiх...

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. ...манашак, як ты

СЯСТРА БЕРНАРДА. Вось прыйдзе ўначы, перарэжа тваё горлачка i будзе пiць...

СЯСТРА ГАННА. А-а-а... Сястра Бернарда, сястра Вентурыя, чаго вы мяне пужаеце? Мне страшна. Нашто вы мяне пужаеце?

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я чаго тут пужацца? Праўда, сястра Бернарда? Калi яна кiм i перакусiць, дык у першую чаргу табою, сястра Ганна. Я б таксама не супраць...

СЯСТРА ГАННА. А-а-а-а... Страшыце, страшыце! Згiньце вы! Не буду больш з вамi размаўляць.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Сястра Вентурыя, ужо i месяц мiнуў, а нiхто з сястрой Iзабэлай дагэтуль i не размаўляе.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Мацi-Iгумення так i не зняла забароны. А забарона тая страшная. Пад пагрозай анафемы. Усе павiнны трымацца ў баку ад яе. I дапамагаць нельга.

СЯСТРА ГАННА. Ёй далi такую цяжкую працу, такую цяжкую.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Па грахах i праца.

СЯСТРА ГАННА. Гэта так... Толькi яна ледзь не надрываецца кожны дзень мураваныя падлогi скрабсцi. I ўсё на каленях. А камень халодны, востры. I вада цяпер зусiм халодная. Уначы ледзяной скарынкаю пакрываецца. А рукi... Я бачыла яе рукi. Яны зусiм ссiнелi ад халоднай вады, скура сцерлася, крываточыць

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Але, за такой працай нядоўга працягне.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Так ёй i трэба. Настаў час адказваць за грахi. I гэта толькi пачатак тых пакутаў, што давядзецца ёй вытрываць, не тут, дык пасля жыцця.

СЯСТРА ГАННА. Памажы ёй, Божа.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гасподзь наш - лiтасцiвы.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Аман.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А вы чулi, што... Зiрнiце, няма нiкога?

СЯСТРА ГАННА. (азiраецца): Нiкога.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, хутчэй кажы. Не мучай.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Чула я, што яна пайшла ў манастыр не дзеля пакаяння i выратавання душы, а каб не iсцi замуж за герцага Нармандскага.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна адмовiла герцагу? Якая дзёрзкасць! Можа, ёй у мужы iмператара трэба?

СЯСТРА ГАННА. Хрысце Божа, адмовiла герцагу! А раптам цяпер герцаг пойдзе на манастыр? Мы ледзьве адбiлiся ад паўночнага лiха.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Сапраўды, вiкiнгi прынеслi ў мiнулым годзе вялiкiя разбурэннi.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Мацi-Iгумення не баiцца герцага. Не баiцца вiкiнгаў. Мацi-Iгумення нiкога i нiчога не баiцца, акрамя гневу Божага.

СЯСТРА ГАННА. Так, усё ў руках Божых. Найсвяцейшая Дзева Марыя не пакiне нас.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (змоўнiцкiм голасам): Хадзем на кухню.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Вой, нядобра гэта.

СЯСТРА ГАННА. Калi сястра Ганорыя праведае...

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Хiба мы туды на Iзабэлу iдзем глядзець? Хiба мы правiлы манастыра iдзем парушаць, а, сястра Бернарда?

СЯСТРА БЕРНАРДА. Не, не... Як такое можна падумаць? Мы - на Iзабэлу? Тфу. Мы туды агароднiну iдзем разбiраць.

СЯСТРА ГАННА. I мы не вiнаватыя, што там можа апынуцца сястра Iзабэла.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Малайчына, сястра Ганна. Слушна гаворыш.

СЯСТРА БЕРНАРДА. I нам трэба паспяшацца.

СЯСТРА ГАННА. Я згараю ад нецярпення, так хочацца... агароднiну разбiраць.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Так, гэта вельмi захапляюча. (Смяюцца).

СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце.

(Выходзяць).

Сцэна 5

(Iзабэла мые падлогу. Яна ледзь не падае з ног ад стомы i голаду. Вусны яе нешта шэпчуць).

IЗАБЭЛА. (мармыча): Божа, памажы мне, Божа... (Заходзiць сястра Ганорыя i дэманстратыўна вылiвае на падлогу памыi. Выходзiць. Iзабэла кленчыць, каб прыбраць iх, але трацiць прытомнасць ад стомы i падае. Заходзiць сястра Марыя).

СЯСТРА МАРЫЯ. (падбягае да Iзабэлы) : Сястра Iзабэла, сястра Iзабэла... Уставай! Уставай... Ох, сiняя ўся. Ачуньвай! Не трэба табе на падлозе ляжаць. Камень надта халодны. Памрэш... Чуеш? Божа, не давядзi... (Падымае яе i ўсаджвае на лаўку). Ну, ну... Сястра Iзабэла.

IЗАБЭЛА. (ледзь чутна): Што? Што такое...

СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Iзабэла, гэта я, я, сястра Марыя. Сястра Марыя. Пазнаеш мяне?

IЗАБЭЛА. Так... Што са мною?

СЯСТРА МАРЫЯ. Ты ўпала. Упала. Нельга на халоднай падлозе ляжаць.

IЗАБЭЛА. Так, гэта нiчога... Я зараз... Зараз. (Спрабуе ўстаць). Мне трэба вымыць. (Паказвае на памыi). Вымыць... падлогу.

СЯСТРА МАРЫЯ. Ну куды табе. Ты i на нагах не трымаешся. Ах, ах, ах...

IЗАБЭЛА. Я нiчога, нiчога... галава крыху кружыцца. Я, я ўжо лепей... лепей сябе адчуваю.

СЯСТРА МАРЫЯ. Бачу я, як ты сябе адчуваеш. Ты хворая.

IЗАБЭЛА. Не трэба, не трэба... Iдзi. Цябе пакараюць, калi ўбачаць са мною. Дзякуй. (Спрабуе падняцца i зноў падае).