Гарцунок-10

Голад у ката.

Тут шчанюк яму на вушка

Нешта пашаптаў.

`

Тут жа вуду кінуў-рынуў

ІПустры навічок

I на вус даўжэзны рыжы

Начапіў кручок.

`

Вус закінуў і чакае,

I не гляне ўбок.

«Дзе ж тут рыбіна якая,

Хоць бы акунек?»

`

Бачыць:

Падыходзіць рыба

Ды як тузане -

Ледзьве згледзеў вус свой рыжы

Кот на рыжым дне.

`

Зноў заенчыў і ад болю

Ен пачаў скакаць.

Пасмяяўся нехта:

«Болей Слухай шчанюка!»

`

Але йсці дамоў без рыбы

Яшчэ горшы здзек.

Мо схадзіць купіць на рынак?

Але грошы дзе?

`

Даць бы добрае папружкі

ІПчанюку таму.

Тут другі сусед на вушка

Пашаптаў яму:

`

«Ну, чаго ты ныеш-плачаш?

Маеш чарвякоў,

I ў цябе на лапах, бачыш,

Вунь колькі кручкоў».

`

«Гэты, пэўна ж, кажа праўду.

Хлопец, бачна, свой»,-

Калі добрая парада,

Хто не рады ей?!

`

«I акунь, і лінь хай знаюць,

Будуць на кручку»,-

I на кіпцікі чапляе

Кот па чарвяку.

`

Хвілі цягнуцца марудна,

Кот аж прыдрамаў.

Надыходзіць час палудны,

Клеву ўсе няма.

`

На губе чыейсьці плаваў

Адарваны вус.

Тут спыніўся каля лапы

Здаравяк- мянтуз.

`

Чарвякоў ен змерыў вокам,

Тузануў. I так -

Па вадзе цягнуў глыбока

Той мянтуз ката.

`

Бедалагу так натузаў,

Ведама, мянтуз.

Стаўся страхам, нават гузам

Той кату канфуз.

`

«Не, не трэба мне нічога.

Лепш спакой і ціш!» -

У сабачы трапіў човен

Кот Нелавімыш.

`

Ледзь прамуркаў з перапуду

Толькі пару слоў:

«Рыбы больш лавіць не буду.

Я не рыбалоў!…»

`

Паламаў са злосці вуду,

Кроплі строс з вушэй:

«Рыбы болып лавіць не буду,

Лепш лавіць мышэй!»

Вось дык разгон!… Аж снег курыць,

Імчацца хораша з гары!

`

Гара сустрэлася з гарой?

- Вітаю вас! - мядзведзь зароў.

`

I ў лесе добра сябра мець,

На лыжы тут жа стаў мядзведзь.

`

Зайздросцяць з-за кустоў звяры:

Мядзведзь спускаецца з гары!

`

I іх паклікала гара -

Катацца весела сябрам.

`

Згасала дзеннае святло,

За дрэвы сонца заплыло.

`

Ужо развітвацца пара.

Шкада развітвацца сябрам.

`

`

Дзе жыве кравец Каняўскі?

Я скажу вам, дзе жыве:

У мястэчку Заканаўскім,

За канавай,

У траве.

`

Майстра знаюць за канавай.

У яго - сябры і слава.

Стракатун,

Не спіць і ўночы,

Бо працуе сам за двух.

`

I стракоча, і стракоча,

Абшывае цэлы луг.

`

Шые світкі і накідкі,

Шые з шоўку і сукна.

Шые ўсе зяленай ніткай,

Сам зялены, як вясна.

`

Чмель тутэйшы майстра хваліць.

Задаволен майстра сам.

Так асе кафтан прыталіў -

Рада модніца аса.

`

А цяпер сказаць пара

I пра крыўду камара.

Не любіў яго Каняўскі,

Як і ўсе у Заканаўскім.

`

- Мне касцюм,- камар прасіў,-

Ты пашый, не як усім.

А Каняўскі у адказ:

- Гэта не па мне заказ.

З рогату камар аж тросся:

- А краўца адсюль папросяць,

А краўца з травою скосяць.

Я- то сам пераканаўся:

Ен ніякі не Каняўскі,

Проста выскачка з травы,

Проста конік лугавы…

`

Доўга майстра ен няславіў,

Ажно плюхнуўся ў канаву.

З камара ўвесь луг рагоча,

А кравец жыве, стракоча.

`

Адкрываю скрынку я -

Выпаўзла з яе змяя.

А змяя грымучая

I яшчэ паўзучая.

Пастаралася змяя -

Хата чыстая мая.

(Пыласос)

На адным каромысле

Застылі два вядры.

Адно прывыкла слухаць,

Другое - гаварыць.

(Тэлефон)

Читать дальше