Гарцунок-10

I рэха нашых вечароў.

`

Прывез да мора ўсе,

а там

Падараваў сваім сябрам.

`

3 усіх шырот, куткоў зямных

Мы ў хвалях стрэліся адных.

`

I сонца ў нас адно было,

I дружбы шчырае святло.

`

Гулялі хвалі,

і касцер

Узносіў іскры аж да зор.

`

…Мяне пісьмо знайшло зімой,

З Берліна піша сябра мой:

«Я чую плескат вашых рэк,

I водар смаляных бароў,

I рэха вашых вечароў.

Здружыў навечна нас Артэк!»

`

З чароту выплывае лодка,

Калыша лотаці агні.

Па легкай плыні

шлях кароткі

I плеск вясла у цішыні.

`

Няма спакою рыбалову,

Свіргоча леска -

Ўзмах і ўзмах.

Даўно прабегла дня палова,

А ўлову ўсе яшчэ няма.

`

Ды толькі сумаваць не варта,

Удача побач, недзе тут,

Хоць лодкі ранішні маршрут

Шчупак заблытаў хітравата.

`

I сэрца у грудзях заб'ецца,

Аж пасвятлее дно ракі,

Як плотка ў лодцы страпянецца,

Вяселкай бліснуць плаўнікі.

`

Шчыруе цішыня наўкола,

Смяюцца лотаці агні.

I плескае вясло вясела

У цішыні, у цішыні…

`

Пафарбуе ў чырвань твары,

Фарбы лета ўспамяне.

Як з вушанкі,

з белай хмары

Белым роем сыпане.

`

Панясуць той рой імкліва

Па шляхах усіх вятры

На лясы,

гароды,

нівы,

На пагоркі і двары.

`

Снежна…

Гонка мчацца санкі,

Глухне пошум баравы.

I зрываецца вушанка

Снежнай птушкай з галавы.

`

Белы каваль Мароз,

Зноў ты куеш няспынна.

Зноў над кавадлам занес

Молат свой слынны.

`

У белай акоўцы бары

Сыплюць мяцеліцай зораў.

Белым агнем гарыць

Белы твой горан.

`

Стукнуў і раз і два -

Белыя выкаваў рэйкі.

Ты мне сцяжынку ўкаваў,

Ты закаваў маю рэчку.

`

Срэбрам акоўваеш ты Вокны,

карнізы

і дзверы.

Срэбныя круціш вінты,

Срэбныя клеіш шпалеры.

`

Днем ты і ноччу куеш,

Грукаеш ты несціхана.

Дзякуй, што й боты мае

Белым агнем падкаваны!

`

Усе нібы намалявана

На полі белага лістка:

I гэта снежная паляна,

I след вяселы беляка.

`

I куст, і дрэва заміраюць,

З галінак снег паабвісаў.

Тут скрозь -

ад краю і да краю -

Ляжыць спакою паласа.

`

Калі ж патухнуць зоры ранкам

Па гэтай соннай паласе,

Аддаўшы цішу калыханкам,

Блукае снежань-дрывасек.

`

Ен дзень усмешкаю вітае,

Зімой закалыханы ен.

Камель ямчэйшы выбірае

I слухае знаемы звон.

`

Вятрэц галінкі не калыша,

Зарой праменіцца кара.

I адлятае ў гэту цішу

Апошні ліст календара.

`

Ехаў вусень -

Не, не ў сне! -

На капусным качане.

Позні час

Ці ранні час -

Цяжка коціцца качан.

Стогнуць і скрыпяць лісты.

Брыдка ад такой язды.

На гародняй той вярсце

Шустры хтось пратупацеў.

Штосьці чмыхаў:

Чмых ды чмых.

Быў качан з найхуткіх тых.

- Нейкі шэры ен, аднак,

Бачна, што качан не наш.

Я ж не еду, а цягнуся.

Перасяду,- кажа вусень.

Як на новы сеў качан,

Пацямнела у вачах.

Па бульбоўніку за грады

Той качан памчаўся раптам.

Не лісце на ім - калючкі.

Ездаку пякло пякуча.

I калючы той качан

Проста ў.лес яго імчаў.

Быў яздок і сам не рад:

«Трэба быць далей ад град».

`

Ен у доме, у зацішшы,

Жыў вады цішэй.

Хоць вяліся побач мышы,

Не лавіў мышэй.

`

Паганяе часам мушку,

Курыцу: «Акыш!»

I паўзла за ім мянушка

«Кот Нелавімыш».

`

Дом нібы і адмысловы,

А жыцце - не мед.

I падаўся ў рыбаловы

Рыжавусы кот.

`

Накапаў адранку банку

Тлустых чарвякоў:

«Можа, пару да сняданку

Зловім акунькоў».

`

Адшукаў вудзільна недзе

У глыбі лясной.

Нес - хапалася за неба

Кончыкам яно.

`

Ля ракі народу поўна

(Во як позна спаць!):

Шчанюкі з катамі побач

З вудамі сядзяць.

`

Сам на беразе прысеў ен,

Вудаю махнуў

Так, што лескаю суседа

Зачапіў спіну.

`

Той паморшчыўся нервова,

Але дараваў.

Балазе шчанячай новай

Світкі не парваў.

`

Кот яшчэ раз замахнуўся,

Аж запеў кручок.

Нехта нават усміхнуўся:

«Ну і навічок!»

`

Кот жа раптам як заплача,

Ды балюча так:

Адарваў сабе, бядача,

Трэба ж, паўхваста.

`

Пакруціў ен вус свой рыжы:

«Хвост, ен адрасце.

Але йсці дамоў без рыбы

Ці не горшы здзек?!»

`

Зашпіліў тужэй папружку -

Читать дальше