Natalia Patratskaya - Szmaragdowy magik. Proza po polsku

– To jest ekran do monitorowania ludzkości! – Powiedział średnio trzy osoby o imieniu Władimir, który poprowadził lekcję cybernetyki w szkole.

– Tutaj wszystko się kończy! Dlaczego ekran panoramiczny? – zapytała majestatycznie Marina.

– Ten ekran służy do monitorowania całych regionów. Dostaniesz płaską mapę świata, uchwyty będą umieszczone na niej, aby poruszać się po mapie, a ekran będzie odzwierciedlał rzeczywistość – odpowiedział młody człowiek z pozorowaną służalczością.

Karta z przełącznikami została włożona do pokoju i zainstalowano ekran.

«Wszystko jest dobrze», powiedziała Marina, «ale jak będę kontrolować dusze ludzi?»

– Marina, czy trzeba panować nad duszami ludzi? – Nimf Igorevna zapytała sarkastycznie, odsuwając się od ruchów ludzi wyposażonych w sprzęt do nadzoru. – Patrzysz na ekran i to wystarczy.

– Co masz na myśli dość?! – warknęła Marina.

«Oznacza to nawet, że Bóg działa sam, a ciemności podwładnych spełniają kaprysy» – kontynuowała nauczanie Nimfy Igorevna.

«Marina, ja, jako starszy przyjaciel, chcę powiedzieć słowo», powiedział przystojny Włodzimierz.

– Włodzimierzu, czy powiesz mi coś na tydzień lub na miesiąc? – Marina uśmiechnęła się z zadowoleniem.

– Istnieje sposób na podążanie za duszami ludzi. Czy ci zależy? Dusza to prysznic, durszlak – powiedział nerwowo Vladimir, pochylając palce nad jego dłonią.

– W skrócie, Władimir! Rozmawiaj w interesach! – Marina podniosła głos.

– Krótko mówiąc, nigdzie! Musisz wziąć światłowód, zrobić z niego bukiet. Z jednej strony będziecie patrzeć przez szkło powiększające na wyjściach włókien, a wasze oczy przenikają dusze wielu ludzi. W ciągu dnia całkowicie badasz cały region, a pogłoska wśród ludności rozprzestrzeni się, że bogini widzi wszystko.

– Posłuchaj, a ja cię lubię! Powołam was jako mojego pierwszego apostoła.

– Zawsze chętnie służę bogom, ale w wolnym czasie, którego nie mam, nie mogę być apostołem.

– Chatter! Zrób prysznic dla duszy światłowodów i podłącz go do ekranu! – zawołała z radością Marina i wyciągnęła się w fotelu we wszystkich kierunkach.

Vladimir spojrzał na Marinę, siedzącą na krześle, jego oczy rozbłysły chytrze i powiedział:

– Wasza Wysokość, jesteś naszą boginią! Jest jedna delikatna prośba: konieczne jest usunięcie wszystkich detektywów ze wszystkich książek.

– Co w nich pozostanie? Kto będzie walczył o sprawiedliwość? Kto będzie chronił reputację prawa?

– Proszę o usunięcie detektywów z książek, ale nie z życia!

– A jak poprawimy książki pisarzy, którzy udali się do innego świata? Gdzie zabieramy autorów, jeśli nie są na świecie? – spytała Marina.

– Konieczne jest ustanowienie prawa, dzięki któremu wszyscy bohaterowie książek będą żyli do końca książki.

– To niemożliwe! Kto za mną tęsknił?

– Sam to zrobiłem – powiedział Vladimir i wyszedł przez mur.

– A dlaczego uciekł? – Marina odwróciła się do Nimfy Igorevne. – Mógłbym i nadal ze mną rozmawiać. Ma ciekawą ofertę i dotyczy prysznica. Daj mi książkę ze stołu, czy osobiście to przeczytałeś? Czy są w nim żywe postacie? Dlaczego w książce jest diament? Czy on jest odpowiedzialny za dusze ludzi lub ich psychologiczną postawę?

– Marina, umiłowany bohater głównej postaci umiera w książce.

– To jest złe! Jeśli jest kochanym, to jest mężczyzną. A mężczyźni to Adams i są potrzebni do stworzenia klanu. I czy istnieje możliwość ożywienia ukochanej osoby smutnej bohaterki?

«Ma traumę», powiedziała Nimf Igorevna, przeglądając książkę. – Jako człowiek jest mężczyzną, ale jako myśliciel – umarł.

– Ale jeśli mózg jest martwy, to osoba jest uważana za martwą. Powiedz mi o duszy, gdzie jest jego dusza? Książka mówi, gdzie jest jego dusza? Przefaksujemy jego duszę i przywrócimy go jako bohatera serii.

– Wtedy będzie żywym trupem! – wykrzyknęła Nimfijka Igorevna z okrągłymi oczami z zaskoczenia.

– Teraz nie o to chodzi. Czy możemy obejść się bez detektywów w tej książce? – Marina zapytała z zainteresowaniem.

– Co powinniśmy zrobić? Ożywić wszystkich bohaterów i usunąć wszystkich detektywów? A jeśli dojdzie do kradzieży diamentów, konieczne będzie przeprowadzenie detektywa.

– Wchodzimy do książki jako sprzątacze dusz bohaterów.

Przy takiej ofercie kobieta tylko pokręciła głową.

Bóg spojrzał w dół z nieba na boginię i pobłogosławił ją za dobry uczynek:

– Marina, będziesz boginią.

Ale wydawało jej się, że część jej nowej siły poszła na jej młodego mężczyznę lub bliźniaka. W tym samym momencie Marina stała się zwykłą osobą zewnętrzną, ale pozostała w zielonym płaszczu przeciwdeszczowym, w jednej ręce miała złoty pas, az drugiej strony pojawiła się magiczna różdżka, która delikatnie mieniła się czarnymi odcieniami. Marina mogła więc być boginią i dokonywać małych cudów na sicie życia.

Vladimir był pełen współczucia dla tak niezwykłej osoby, która okazała się być Marina. Ludzie śmiali się z niej i poważnie traktował jej pragnienie bycia boginią. Ta szczupła dziewczyna promieniowała poważną energią i posiadaną siłą woli, której nie każdy człowiek ma.

Na dworze świeciło słońce, jakby nie świeciło dawno temu: jasne i bez oznak chmur. Szmaragdowa dzielnica skąpana była w suchym klimacie, który przypadkowo zerknął w te miejsca i pozostał taki. Młody człowiek na biurku znalazł zielony kawałek nieznanego materiału, na ranie był biały. Automatycznie włożył go do ust, a kawałek po chwili stał się miękki. Teraz młody człowiek siedział i żuł dziwną substancję. Spojrzał na dziewczynę. Potrząsnęła ogromnymi rzęsami, które mogły utrzymać się na zapałkach lub drobnym przedmiocie. Jej okrągła twarz w ciemnych włosach emanowała falami niewinności. Była cudem równie dobrym, więc była szczytem pożądliwości Olega. On topił się na jej widok.

Siedzieli przy tym samym biurku i emanowali nawzajem wzajemną czułością i miłością. Marina i Oleg nie rozmawiali wiele, nie zwracali uwagi na siebie, byli uważani za dobrych uczniów i nikomu nie przeszkadzali. Oleg, elastyczny facet o ostrych ramionach i wąskiej talii, zahipnotyzował Marina swoim wyglądem. Była szczęśliwa, że siedzi w pobliżu. Wiedziała, że psy stają się dorosłe w ciągu roku, a ona szesnaście razy więcej, ale nikt nie uważał jej dorosłej za jej uroczą dziecinną twarz.

Czasami Lisa, koleżanka z klasy, oświadczyła Olega, ale związek między nimi był głównie zabawny.

Marina uwielbiała kreskówkę o krowie z długimi rzęsami, wydawało jej się, że była krową w poprzednim życiu, chociaż zawsze mieszkała daleko od wioski. Dziewczyna rzadko była zabierana do daczy, częściej spoczywała w południowych miastach. Miała małą pierś, przypominającą wymię krowy bez żadnych wkładek.

Oleg wolał oglądać filmy o pająku. Wyobraził sobie siebie jako nadczłowieka w płaszczu przeciwdeszczowym, latającym między domami. Krótko mówiąc, w marzeniach zakochanych nie było nic wspólnego, ale nie przeszkadzało im to na razie cieszyć się komunikacją ze sobą w życiu. W Olegu zapanowało niezbadane pragnienie, jego pragnieniem jest latanie wokół Mariny na skrzydłach miłości w płaszczu przeciwdeszczowym, nieodpartej dla żadnej dziewczyny. Te pragnienia coraz bardziej go rozpraszały, a dziewczyna wciąż patrzyła na niego czystym wzrokiem beztroskiej krowy. Drżał na dotyk jej dłoni, był wyczerpany, ale nie mógł zrozumieć, dlaczego.