СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– З чаго гэта дзеля? -возмутилась бабка.

– З таго! -оскалился Жаба. -Я б мог наогул адзін забраць усё.

– І як гэта, калі тут ўвечары ўсіх даглядаюць, а ты наогул тут жывеш без выхаду?

– Ды добры вам кусацца, дзядкі. Выкрываем, а то можа там наогул ні храна мела б вартасць. -вступился Идот. -і аўчынка выраба не варта.

Жаба паглядзеў на саўладальнікаў скарбу і разарваў без працы гнілую вяроўку і стаў павольна раскрываць скрутак. Відавочцы на вартаўніка.

– Хэ, бутэлькі. Гліняныя…

– чарачкамі…

– Па сто мілілітраў кожны…

– Шэсць штук…

– А што напісана?

– О, яны запячатаныя?!

– ні зробіш. Старадаўнія, наверное…

– А што напісана, дай паглядзець? -Идот паспрабаваў ўзяць адзін чарачкамі.

– Ня Трошаў, фанатык! -шлёпнула па руцэ бабка пацана.

– Ах, ты ссука … -взорвался Идот і пхнуў бабка Клавку.

– Добры, кажу! прашыпеў Жаба і ўзяў адзін сто міліметровы чарачкамі. Ачысьціў этыкетку аб свае грудзі і зноў прыгледзеўся … -Что неяк не па-руску…

– Дай ка сюды. -протянул руку Идот і ўзяў адзін чарачкамі. -Смотри, лічбы: тысяча.. восемсот.. дзевяноста сёмы.. ці проста сёмы… Незразумела.

– А давай паспрабуем?! Віно, ідзі … -предложила Клавка.

– Не ведаю, не ведаю. Давай, спрабуй, ты баба, цябе і чорт не зваліць. -согласился Жаба.

– Навошта? -Вмешался Идот -лучше ў Піцеры ў антыквар здаць як ёсць.

– Ды па адной паспрабуем, ну,.. обмоем, а астатнія здадзім у антыквар… Так, Жаба?

– Ну, давай, хто першы? -спросил Идот.

– Клавка. прашыпеў Жаба. -Яна прапанавала.

– Ну так, калі не здохне, піць можна.

– Што б вы без мяне рабілі, мужычкі. А мне і паміраць не страшна. Я своё…

– .. Ад шоркалась. -вставил Идот і, развітваўся, за балдзелі.

– Жывёліна! -Шлёпнула па плячы далонькай пацана старая і, іклом падчапіўшы, выдрала корак з бутыльки. Нюхнуў. -Вино.. -заулыбалась яна і глытком высматкала змесціва. Праглынула і кракнула. -Кряааа! клёво.

– Ну што? -спросил Жаба, глытаючы сьліну.

– Нармальна. Ужо што то ў галаве зайграла.

– Ды фуфло гэта. -брезгливо адказаў Идот, які выпіў свой бутылёк.

– Ды чорт яго ведае. Але яно ж старое?! прашыпеў, агледзеўшы свой ужо пусты бутылёк, Жаба.

– А давай яшчэ па адной.. -предложила весёлая бабка. -татары без пары не жывуць.

– Так засталося толькі тры. -возмутился Идот. -Что здаваць будзем?

– Слухай, а Што?! Піць, так піць, па-каралеўску. Аднойчы жывём. А бутыльки і так антыкварныя. Пустыя яны або поўныя. Бутэлькі цэняцца, а не віно.

І яны выпілі астатнія тры чарачкамі. Селі на бервяно і запалілі: Идот – Мальбара, Жаба – Беломор, а бабка Клавка па-старому – казіную нагу. Так і высеклі, ня дакурыўшы, седзячы…

АПУЛАЗ 4

– Ааааа!! Аааа!!! -послышалось з двара.

– Што такое? -вскочил з ложка Оттила, спытаўшы сам сябе. Яго свядомасць яшчэ было ў сне і ён павольна паваліўся на падушку і тут жа захроп.

– Ааааа!!! -опять ускочыў Клоп і зваліўся з ложка ўніз галавой. -ой, блін. -схватил ён за лоб далонькай. -Что орёшь, дурніца?

У пакой увайшла бледная Ізольда Фифовна з пашыранымі вачыма, прыкрываючы абедзвюма рукамі зазеваться рот.

– АА, аа. -прослезилась яна і паказала пальцам у бок дзвярэй.

– Што яшчэ? -сидя на падлозе спытаў Клоп.

– Там, у хляве…

– Што там, у хляве? кажы Выразных…

– Там кошка дохлая…

– Якая кошка? -снова спытаў Оттила, паціраючы свой апухлы лоб. -Ты што мелишь?

– Мумія! -Расширив вочы ў падлогу галасы сказала яна.

– Зараз, паглядзім. -Оттила ўстаў на ногі і пайшоў басанож у трусах у хлеў.

Учора ён вярнуўся позна ўначы, калі ўсе спалі і таму не пацікавіўся аб выхадках арыштантаў. Жонка паплялася за ім.

Хлеў выглядаў захламлённым. Усё недоразобранное раскіданае заставалася ранейшым без зменаў. Пасярэдзіне хламу сядзеў Остероид Одноглазович: пенсіянер, ветэран працы, даглядчык шостага разраду, народжаны ў дзень касманаўтыкі. Муж бабкі Клавки, дакладней – Клаўдзіі Олдаровны фон Шлюхенберг, дачкі барона, незаконнай сувязі сына Леніна. Яна так усім гаварыла.

– Ты што тут робіш? -спросил Оттила старога, які хварэе дыстрафіяй.

– Сяджу. -спокойно адказаў дзед і зацягнуў трубку.

– Гэта я бачу, што не працуеш.

– А што пытаешся тады?

– Як ты сюды трапіў? -добавила Ізольда басам.

– Ідзі, я разбяруся. прашыпеў Клоп жонцы і павярнуўся да дзеда. -отвечай.

– Вунь, праз дзірку ў сцяне, галавой кіўнуў Остероид.

Оттила прабраўся праз хлам да дзіркі ў сцяне і ўбачыў зад каровы, якая прыўзняла хвост. Ён агледзеў па верх яе і жахнуўся: віднеліся дахі дамоў.